De mens van 2050

Het huis op de heuvel
Door Johan Klein Haneveld
Vlak boven mijn hoofd spatten splinters weg. Een ervan sneed in mijn wang. In de vlekkerig grijze
muur bleef een rond gat achter. Ondertussen rolden de echo’s van de knal heen en weer tussen de
half ingestorte gebouwen.
“Dat zal jullie leren op mijn terrein rond te hangen”, klonk een rauwe stem. De eigenaar ervan stond
in een van de ruïnes, waar een groot deel van de buitenmuur was weggevallen en de tussenvloer
zichtbaar was. Achter hem bevonden zich roodbruine klossen, tegen elkaar leunend alsof ze elk
moment konden instorten. De man droeg een grijs gewaad, dat wapperde om zijn dunne ledematen,
en hield een stok vast die in onze richting wees. “Hier is geen plek voor jullie soort, raddraaiers!”
De dreun had me geschrokken door mijn knieën doen zakken. Ik kwam langzaam weer overeind en
stak mijn handen boven mijn hoofd. Ik wenkte met mijn kin naar Simon dat hij hetzelfde moest doen.
Hij zag bleek en zijn vingers trilden. “Ik zei toch dat het een slecht idee was?” Maar hij vond bijna
alles wat ik voorstelde gevaarlijk. En dat terwijl hij altijd zijn oudere zus bij zich had.
“Maak je geen zorgen”, zei ik tegen hem. Toen riep ik zo hard als ik kon naar de man in het vervallen
gebouw: “We wilden juist vertrekken! We hebben hier toch niks gevonden!”
Simon fronste. Hij keek omlaag. Bij zijn voeten lag een voorwerp van metaal. Er zaten glassplinters in
en draaiende uitsteeksels boven een witte plaat. Op een teken van mij duwde hij het met zijn voet in
de schaduw onder een schuine steenplaat. Vervolgens stak hij zijn armen zo mogelijk nog hoger.
De man zei iets, maar de eerste woorden kon ik niet verstaan. “ … respect voor iemands eigendom.
Alsof het niets kost!”
“We zullen hier nooit meer komen!”, riep ik.
“Dat is jullie geraden!” Een tweede, echoënde dreun en nu stoven er stukjes steen op, nog geen twee
meter bij onze tenen vandaan. We keerden ons om en klauterden tegen de muur op. Van een
afstandje leek hij glad, maar er waren genoeg richels voor onze vingers en tenen. Bovenaan hadden
we de schilferende, roestige metalen draden eerder die dag al opzij geduwd. Ik wachtte tot mijn
broertje over de top heen was. Toen ging ik hem snel achterna. Ik keek nog een keer terug over mijn
schouder, maar de man was al verdwenen.
Ik liet me de laatste anderhalve meter vallen. Mijn voeten zakten diep weg in het veerkrachtige,
koele mos en ik moest met mijn armen zwaaien om overeind te blijven. Ik lachte hardop. “Dat was
geweldig! Wat een avontuur!”
Simons gezicht bleef een ogenblik vlak, maar uiteindelijk bewogen zijn mondhoeken zich omhoog.
Zijn wangen hadden ook weer kleur gekregen. “Wacht tot de anderen hiervan horen!” Hij legde zijn
hand tegen de stam van de dichtstbijzijnde boom. Een patroon van witte lijnen verscheen op zijn
onderarm. Hij bewoog zijn vingers er overheen, ondertussen dingen mompelend. Ik zag letters
verschijnen op zijn huid, een plaatje, en vervolgens rolden er hele lappen tekst voorbij. Simon
gniffelde om de reacties. Toen keek hij om naar mij. “Je bloedt!”
Ik bracht mijn hand omhoog en voelde aan mijn wang. Een pijnlijke steek. Mijn vingers waren rood.
“Ik kijk of ergens een printer in de buurt is”, zei mijn broer en hij toetste commando’s in op zijn arm.
Uit de begroeiing klonk geritsel. Een apparaat op gebogen pootjes kwam tevoorschijn. Het stak een
grijper uit naar een boomstam en bovenop de constructie van samengeperst hout en
aaneengesmolten zand begonnen lampjes te gloeien. Aan de voorkant ging een klep open. Een rol
kleefverband. Ik pakte het en keek de printer na terwijl hij waggelend weer uit zicht verdween. Op
zoek naar nieuw materiaal om mee te werken. Ik drukte het gladde spul dat hat apparaat had
achtergelaten op de snee, waar het zich direct vasthechtte.
“Ik heb al zestig bravourapunten gekregen”, zei Simon, die weer naar zijn arm staarde, met
verwondering in zijn stem. “Genoeg om naar het tweede avonturiersniveau te gaan. Er waren zelfs
reacties van mensen van Congo en Nieuw-Texas en een uitnodiging voor de volgende tiener
grottentocht.”
33