De mens van 2050

Kijk het nog maar even aan
Door Heleen Croonen
‘Geef uw arm maar hier’, zegt de doktersassistente, terwijl ze naar het scherm kijkt. Boaz staat tegen
de balie aan, achter hem passeert een stroom patiënten de poort. Ze scannen de chip in hun pols bij
de ingang en lopen direct door naar de poli met de artsen.
‘Nee, ik heb geen afspraak’, zegt Boaz zo beheerst als hij kan. Straks komt hij niet binnen. Maar hij
moet naar binnen. Nu. Hij trekt zijn meest redelijke gezicht. ‘Ik wil even de dokter zien. Gewoon,
even voor de zekerheid. Om zeker te zijn dat er niets aan de hand is, begrijpt u?’
De assistente kijkt hem aan. Hij ziet haar denken. Geen afspraak? Zeker stiekem een sigaret gerookt,
via een zwarte handelaar op straat. En nu in de stress geschoten.
'Ik zal even kijken in het systeem of er een gaatje is’, zegt de assistente discreet. ‘Maar daarvoor heb
ik toch uw arm even nodig. Voor de verzekering.'
Voor hij er erg in heeft, pakt haar mollige hand zijn arm vast. Ze drukt de scanner tegen de chip in zijn
pols. Hij trekt zijn arm terug, haar armbandjes rinkelen. De assistente kijkt met een verbijsterd
gezicht naar het beeldscherm op de scanner. ‘Hier staat code rood. Waarom heeft u geen afspraak?'
Boaz kijkt verschrikt om zich heen. De mensen blijven gewoon langs hem heen lopen, naar de poli.
Iedereen die code geel of oranje heeft krijgt automatisch een afspraak en moet snel naar het
ziekenhuis komen voor medische hulp. Bij code rood lig je op de intensive care of in een hospice.
Rustig blijven nu. ‘Ik ben 45 jaar en voel me prima’, zegt hij op gedempte toon. ‘Er moet iets geks in
de chip zitten. Ik wil graag de dokter zien. Puur voor de zekerheid.’
De assistente deinst wat verder naar achteren en drukt op de knop van de poort. ‘Kamer 9, achterin
de gang rechts.’
Boaz loopt met stevige pas langs een lange wand met ruiten. De lampen in de stille gang springen
aan. Buiten ziet hij een donkergrijze lucht naar het ziekenhuis trekken. Aan het einde van de gang
loopt hij door een ruime hal. Er zit een zwijgend echtpaar aan de koffie. Het is nu tien jaar geleden
dat hij hier met zijn moeder was. Toen heette het nog de ‘spoedeisende hulp afdeling’. Nu hebben ze
er een koffietentje van gemaakt. Weer een.
Achter het echtpaar staat een computertafel voor de kinderen. Hij ziet zo zijn moeder weer voor zich.
Veel bleker en kleiner dan ze normaal was. Ze kwam binnen met een grote hartaanval, en stierf twee
dagen na opname. Nu zou het ziekenhuis dat zeker een week van te voren een code geel sturen. Zijn
moeder had dan nu nog geleefd.
‘Gaat u zitten’, zegt de dokter, terwijl ze een scanner tevoorschijn haalt. Ze haalt hem langs de
sensoren in zijn hals en de chip in zijn pols. 'U heeft geen afspraak zie ik. Maakt u zich ergens zorgen
over?'
Het balkje op de scanner vult zich, terwijl de informatie uit zijn sensors wordt overgedragen.
‘Creatinine was goed de laatste dagen? Geen schommelingen in leverenzymen voorbij zien komen?
De hartslag is wel een beetje hoog zie ik.’
‘Ik heb code rood’, klapt Boaz maar meteen uit de school.
De dokter kijkt hem verbaasd aan. Ze houdt beroepsmatig haar mond en kijkt afwachtend naar het
scherm op de scanner. Dan kijkt ze hem streng aan. ‘Heeft u wat gekocht van de dealers op straat?’
Boaz ontkent, terwijl zijn hartslag omhoog schiet. Geen tijd voor strafpreken. ‘Ga ik dood?', vraagt hij
op de vrouw af. ‘Hoe lang heb ik nog?’
‘Dat is niet met zekerheid te zeggen', legt de dokter uit. 'Het systeem kijkt naar populatiegegevens en
vergelijkt die met de datastromen uit uw sensoren. Uw bloeddruk, hartslag en nierfunctie worden
20