De mens van 2050

“Wanneer is binnenkort?”
“Ik denk dat hij met Kerstmis wel klaar is om mee te komen.”
“Waar heb je hem leren kennen?” vroeg tante Hilde.
Dit was de vraag waarvan het antwoord zou inslaan als een bom.
“In de robotfabriek,” zei ik zo luchtig mogelijk.
Prompt vielen er enkele lepels weer in de soepborden, terwijl andere dan weer halverwege tussen
tafel en mond bleven hangen.
“Pardon?” vroeg papa.
“Ik denk dat je het wel gehoord hebt, niet?” antwoordde ik zacht.
Iedereen had al gehoord over de robotfabriek, maar niemand geloofde dat er werkelijk vraag was
naar op maat gemaakte mensen.
“Dus … hij is niet echt?”
“Hij is zeker wel echt!” riep ik verontwaardigd uit. “Hij is perfect, de man uit mijn dromen.”
Ik had al spijt dat ik meteen had gezegd dat de man van mijn leven eigenlijk een robot was. Maar zo
zag ik hem niet, ik zag hem echt als mens. Ik was al heel snel van hem gaan houden en wou hem voor
geen geld meer inruilen. Mijn familie moest hem aanvaarden zoals hij was.
“Ach, waarom ook niet, hè?” zei oom Tuur onverschillig. Meestal had ik daar een hekel aan, maar op
dat moment kon ik niks beter wensen dan iemand die deed alsof het de normaalste zaak van de
wereld was.
“Als ze maar gelukkig is, dat is toch het belangrijkste, niet?” ging hij verder met een grote lach op zijn
gezicht.
“Dank je, oom Tuur. Dat betekent veel voor me,” antwoordde ik.
De anderen van het gezelschap mompelden nog wat onverstaanbare dingen. Naar wat ik kon
opmaken alleen maar goede dingen. Blijkbaar durfden ze niet anders dan positief te reageren, nadat
oom Tuur had gesproken. En maar goed ook.
Ik was tevreden met mijn man en met hoe hij ter wereld was gekomen. Ik hield van hem, hij hield van
mij. Misschien was de liefde artificieel, maar dat deerde me niet. Het gevoel van bemind te worden
overheerste al de rest. Niks kon daar tegen op.
“Goed,” zei tante Hilde, terwijl ze het glas hief. “Op de liefde!”
Aarzelend nam de rest van de familie hun glas en hieven ze het op.
“Op de liefde,” herhaalden ze.
De rest van de avond zat ik met een grote grijns op mijn gezicht. Dit was helemaal gegaan zoals ik
had gehoopt. Vanaf nu moest ik niet meer geheim doen en kon ik pronken met mijn zelfgemaakte,
ideale man. Mijn man die de afwas deed en die me verwende. Ik kon hem kneden en naar mijn hand
zetten, perfect zoals ik het wilde. Het was een man waar vele vrouwen jaloers op gingen zijn, dat wist
ik wel zeker.
En hij was van mij!
43