De mens van 2050

'Maar dat kan ik onmogelijk betalen! Een cocktail kost daar meer dan ik in een maand verdien.'
'Niet als iemand anders het betaald. Laat dat maar aan mij over.'
De deurman liet hen zonder probleem door. Dames waren altijd welkom, behalve als ze al te onvast
op de benen stonden.
Deze week was het thema Ruimte, zag Helga. Drones in de vorm van SpaceX-landers brachten de
drankjes rond en de spiesen met gamba's. Boven hun hoofd dreven de ruimtesteden langs: Putingrad
en Nue Berlin, Goederede met zijn immense zonnezeilen.
Ciska liep regelrecht op een tafeltje met twee jongens af. Ze waren duidelijk ouder dan Helga en
Ciska: eerder drieëntwintig dan zestien.
'Hei garçons,' zei Ciska 'We zijn twee arme Buitendijkersmeisjes en behoorlijk dorstig.'
De grootste jongeman, die met de neusring en de bio hazard tatoeage op zijn kaalgeschoren kruin
wierp een blik op Ciska's pumps en grijnsde. 'Vast wel. En wat willen jullie drinken?'
Het terras lag zo hoog dat je Dijk Europa boven de daken en masten zag uitsteken. Boven de
Wallenkant kleurde de hemel lichtrood: dat was het hemelweb dat het zengende ultraviolet
tegenhield boven de Randstad maar uiteraard niet boven Buitendijks.
Helga nipte aan haar tweede cocktail. Het smaakte voornamelijk naar anijs maar er zwom wel een
miniatuur duikboot in rond.
'Vertel mij een over jezelf?' vroeg de andere jongen.
'Ik?' Toen ze opkeek, was Ciska verdwenen, samen met de andere jongen. Handig. 'Eh, jij eerst.'
'Mijn vader is dijkgraaf,' begon de jongen. 'Een van de negen. Dijk Europa is zestig meter hoog, met
diamanten stootplaten en een kern van geschuimd titanium maar een vloedgolf... Nu, die komen
verdraaid hard aan. Mijn vader heeft twintigduizend cyberspinnen onder zich die elk gat meteen
dichtweven en meer drones dan er zeemeeuwen boven de visafslag vliegen. Mijn moeder, ze is een
Telefunken von Eindhoven. Oude elektronica adel. En jouw ouders?'
'O, die zijn dood. De laatste tsunami smeet onze woonboot om. Als ik niet op de jongste van mijn
tante aan het oppassen was geweest...'
De jongen gaapte haar aan en grijnsde toen. 'Och ja, dat was de afspraak: jij bent van hier.' Hij hief
zijn hoofd luisterend op. 'Mijn compagnon, hij zegt: waarom spelen we geen Kus de Bruid?'
Helga wist dat de meeste Wallenkanters een computer in hun hoofd hadden. Een AI niet groter dan
een sneeuwvlok die samen met hen opgroeide en gewoonlijk heel wat slimmer was dan zijn mens.
'Kus de bruid?'
'Och ja, een meisje van hier kent dat natuurlijk niet. Het is een dating site. Log in en toon twee foto's.
Het programma vertelt dan of we bij elkaar passen.' Hij tikte zijn oorlel aan. 'Mijn compagnon zegt
dat het programma onfeilbaar is. Een Turing zestien AI bestuurt het.'
Ineens hingen er twee foto's boven het tafeltje, plus een knipperende balk. 'De balk loopt van een tot
tien,' zei de jongen. 'Bij alles onder de vijf kun je maar beter meteen gif in zijn of haar beker gieten.
Acht is al "lang en gelukkig" maar tien, dat is het Tristan en Isolde niveau. Totaal voor elkaar bedoeld.
Trouw zo eeuwig dat de dood zulke gelieven niet eens kan scheiden.'
'Zijn jullie er klaar voor?' sprak een diepe stem. Diep en galmend en absoluut wijs. Het soort stem
waarmee tante Rimca's Krishna waarschijnlijk zou spreken.
'Ja,' zei Helga en ineens voelde haar tong vreemd droog. Dit is menens.
De foto's schoven in elkaar, vervloeiden.
De vonk begon bij de een en ze hoorde gekijf, het geluid van brekend glaswerk.
'Later we eens verder inzoomen,' sprak de goddelijke stem. 'Dieper integreren.'
De vonk schoot voorbij de vijf en het glasgerinkel maakte plaats voor een opgetogen lach,
vogelgezang en het murmelen van beekjes.
De foto's sidderden en de vonk schoot naar het einde van de balk, gloeide goudgeel op.
'Dit is bizar,' sprak de stem en er klonk een diepe verbazing in door. 'Honderd procent compatibel.
Dat heb ik nog nooit meegemaakt: mensen die zo perfect bij elkaar passen.' Trompetten schalden.
38