De mens van 2050

“Nu niet overdrijven, he? Je vergeet toch niet dat je dit alleen gedaan hebt omdat ik het heb
voorgesteld?”
“Dat is toegestaan”, zei Simon zelfverzekerd. Hij wees naar mijn arm. “Ben jij niet benieuwd hoeveel
punten ze jou hebben gegeven?”
“Ik wil techniekpunten, geen avonturierspunten”, antwoordde ik. “Ik heb al niveau vijf. Genoeg om
zonder volwassenen op reis te kunnen. Meer heb ik niet nodig.” Ik zuchtte. “Kom, laten we teruggaan
voordat iemand ons minpunten geeft voor betrouwbaarheid. Ik wil niet buiten het dorpshuis moeten
blijven.”
“Te laat.” Onder ons duwde onze vader een met flinke bladeren bezette tak opzij. Hij klom tegen de
helling op, terwijl er zweetdruppels over zijn rode wangen rolden. “Ik heb mijn corvee in het datalab
moeten omruilen om jullie te halen. Had ik niet gezegd dat jullie hier nooit mochten komen? Dat dit
verboden terrein was?”
Ik wilde antwoorden dat hij ons daarmee juist nieuwsgierig had gemaakt, maar het vuur in zijn ogen
suggereerde dat slimmigheden zijn boosheid dit keer niet konden temperen. En wie zich zo tegen zijn
ouders keerde, had behoorlijk veel kans negatief te scoren.
“Ik had gelukkig voldoende collegialiteitskrediet”, zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen ons. Zijn blik
ging naar de grauwe muur en omhoog naar de verbogen draden. “Die man is gevaarlijk. Hij vindt dat
dit terrein van hem is, en dat hij dus mag bepalen wat er gebeurt met wie de muur over komt.”
“Ik snap het niet”, zei Simon. Hij had zijn hand opgetild en de lijnen op zijn arm vervaagden.
“Waarom zou hij die puinzooi willen hebben? Er groeit niks. Ik kon zelfs mijn computer niet
gebruiken.”
Vader schudde zijn hoofd. “Dit was vroeger een energiecentrale, en hij was de directeur.”
“Wat is een energiecentrale?”, vroeg Simon, een diepe groef in zijn voorhoofd.
“Hier werden kolen verbrand, zodat elektriciteit ontstond. En die man bepaalde wie die elektriciteit
vervolgens mocht gebruiken: de mensen die hem ervoor wilden betalen. Mannen en vrouwen
moesten in kantoren en fabrieken werken om van hem te kunnen kopen wat ze nodig hadden. En hij
werd rijker en rijker, alleen omdat hij toevallig hier de baas was.”
Mijn broertje huiverde. “Wat afschuwelijk.”
Ik haalde adem. Mijn vader leek door de onderdrukkende sfeer van de centrale zijn woede te zijn
vergeten. “Dat was voor we bij planten de fotosynthese leerden aftappen, toch?”
“Voordat de energie gratis werd”, bevestigde hij. “En de productie. En de communicatie. Er was niks
meer over om te bezitten.”
“En de man dan?”, wilde Simon weten.
“Die bevond zich opeens onderaan de rangorde. Dat kon hij niet verdragen, dus verliet hij ons en
sloot zich hier op. In zijn eigen stukje wereld.”
“Ik snap hem niet”, zei Simon. “Hij vindt dingen belangrijker dan mensen.”
“En daar geef ik je tien wijsheidspunten voor.” Onze vader glimlachte. “En de minpunten laat ik voor
een keer schieten. Kom mee, dan kunnen we nog wat appels plukken voor het donker wordt.”
Simon en ik knikten. We daalden achter hem af tot we volledig waren omgeven door ruisende
bladeren.
34