De mens van 2050

De nieuweling
Door Debby Willems
De nieuweling gaf hem een glimlach en nam plaats tegenover hem in de personeelskamer. Hij nam
haar kort in zich op terwijl hij van zijn koffie nipte. Geen enkel haartje in haar knot zat verkeerd en de
blazer die ze droeg had exact dezelfde kleur als haar ogen. Het was alsof ze zo uit een catalogus was
gewandeld. Het viel hem mee dat ze geen bril droeg; een modern driehoekig motief had prima bij
haar oh-zo-perfecte docentenlook gepast. Het was een contrast met hemzelf, met zijn jeans en een
simpele blouse. Hij was in 2020 blijven hangen, hadden leerlingen hem ooit gezegd. Hij had zich niet
geroepen gevoeld het jaartal even voor ze bij te stellen.
‘Heb je gisteren nog iets gedaan na school, Tristan?’ vroeg ze.
Hij schudde zijn hoofd; het was altijd hetzelfde met die nieuwelingen. Ze interpreteerde dit gebaar
echter verkeerd. ‘Helemaal niets?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. ‘En het was nog wel
zo’n lekker weer. Ga je nog wel iets doen in de meivakantie?’
Een zucht ontsnapte hem. Koetjes en kalfjes, serieus? Hier had hij geen zin in. Zonder een woord te
spreken stond hij op en met de koffie in zijn hand begaf hij zich naar zijn lokaal.
Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de leerlingen van 2A met verwarde blikken naar de
pennen op hun tafels keken. ‘Vandaag, jongens en meisjes, gaan jullie ervaren hoe leerlingen vroeger
les kregen. Zij moesten alles namelijk met de hand schrijven.’
Vanwege de digitalisering was de noodzaak er niet langer om te leren schrijven, dus had hij het
toegevoegd aan het curriculum van zijn geschiedenislessen. Na zijn instructies gingen de tieners aan
de slag. Ieder jaar weer verbaasde hij zich erover hoe moeilijk schrijven voor hen bleek te zijn.
Hij hield halt bij een van de tafels en trok zijn wenkbrauwen op. ‘Zay, je bent een natuurtalent. Wat
een prachtig handschrift.’
‘Ik heb een beetje valsgespeeld, meneer Winterberg,’ bekende het meisje met een grijns. Ze streek
haar lange haren naar achteren en wees naar de vormers die op haar slapen geplakt zaten.
‘Je weet toch dat je tijdens de les niet met je hersengolven mag klooien?’
‘Maar ik weet ook dat u wel in bent voor een geintje.’
‘Weet je dat, of hoop je dat?’
Haar grijns werd breder. ‘Soms wil ik liever niet weten of het zekerheid of hoop is, meneer.’
Hij wilde spreken, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij de glazen deur openschuiven voor de
nieuweling, die direct op hen af liep. ‘Ik heb signalen opgepikt van vormers,’ zei ze. ‘Vormers zijn
verboden in klaslokalen en een leerling die deze toch gebruikt, dient ze in te leveren.’ Ze stak haar
hand uit en richtte haar ogen op het meisje. ‘Dus geef maar hier, Zay.’
Hij zag Zays gezicht betrekken en een zucht ontsnapte hem. Ongevraagd zijn les verstoren en ook nog
eens zijn leerling terecht wijzen? Het was altijd hetzelfde met die types: puur de regeltjes volgen.
‘Ze heeft de vormers gebruikt met een educatief doel,’ zei hij.
De nieuweling richtte haar blik nu op hem. ‘Wanneer vormers gebruikt worden met een educatief
doel, zijn deze toegestaan mits de verantwoordelijke hier op toeziet.’
‘En die verantwoordelijke, dat ben ik.’ Hij deed niet eens moeite de ergernis uit zijn stem te filteren.
Ze knikte en richtte zich weer op Zay. Haar mondhoeken gingen lichtjes omhoog en ze legde een
hand op de schouder van het meisje. ‘Het spijt me dat ik je onterecht op de vormers heb
aangesproken, Zay.’
Vervolgens schonk ze hem een glimlach. ‘Het spijt me dat ik onterecht je les heb verstoord, Tristan.’
Terwijl ze zijn lokaal uitliep, schudde hij zijn hoofd. Het menselijke uiterlijk bij een Rocent was al erg
genoeg, maar deze zielige pogingen tot empathie mochten wat hem betreft worden gedeactiveerd.
Later die dag keek hij klas 3E rond. Hij had besloten om de leerlingen virtueel te toetsen over de
prehistorie. De leerlingen hadden hun VR-brillen al op en hij had ze individueel ingesteld. Hij keek
31