De mens van 2050

'Nee.' Ze zag geen hand voor ogen en ze kende zichzelf goed genoeg om te weten hoe
gefrustreerd ze zou zijn als de computer steeds bleef ingrijpen. Frustratie was een slechte
voorbereiding op een sollicitatiegesprek en ze wilde deze job echt hebben.
De student mondiaal recht was een halve credit armer – hij had maar zes kilometer meegelift – en
doorweekt weer zijn eigen weg gegaan. Natuurlijk was hij al doornat geweest voor Jora hem opgepikt
had. Heel de halve minuut die hij had moeten wachten tot het buitenzitje uitgeschoven was, had ze
zich schuldig gevoeld. Dat schuldgevoel was tijdens de rit alleen maar gegroeid. Dom natuurlijk, want
zij had hem niet tot deze buitenrit gedwongen. Hem een droog plaatsje in de wagen aanbieden, was
echter geen optie geweest, want de drie volgende mensen waren ingestapt nog voor ze de student
afgezet had.
Tweeëntwintig kilometer later, op de pick-up & dropzone naast de autosnelweg, bleef de
laatste van het trio maar naar de display met de berekening van het aantal credits staren. Verspil
mijn tijd niet en scan die verdomde identiteitspas, dacht ze geërgerd. 'Is er iets niet in orde?' vroeg ze
echter vriendelijk. Soms verschilde het aantal credits met wat bij de boeking vooropgesteld was. Elke
onverwachte gebeurtenis kon het energieverbruik en de reistijd beïnvloeden, waardoor ook de te
betalen credits afweken. Betalen moesten de meelifters sowieso, maar als hij de transactie niet
bevestigde en een klacht neerlegde, moest zij eerst de afwijking verklaren en daarna – als die
verklaring onvoldoende bleek – de boordcomputer opnieuw laten nakijken. En tot alles conform
verklaard was, mocht ze geen betalende passagiers meenemen. Ze zuchtte. Zonder de credits van de
pick-ups zou ze de wagen aan de kant moeten laten staan.
De schriele jongeman met het rode krulhaar bleef zwijgen.' Je mist je aansluiting als je nog
lang treuzelt,' probeerde ze.
'Euh, wil je met me uit?' vroeg hij eindelijk stotterend.
God, nee, dacht ze in paniek. Niet weer. Ze had één regel: zich nooit inlaten met de
meelifters. Achter haar parkeerde een blauwe Mercedes. Een breedgeschouderde kerel stapte uit en
kwam haastig op haar afgestapt.
'De volgende pick-up is er,' verkondigde haar vaders stem. De display toonde de profielfoto
van haar volgende passagier. Donkerbruin haar, staalgrijze ogen, een brede, spierwitte lach.
Oh, voor deze wilde ze wel een uitzondering maken.
'Is er een probleem?' vroeg de man met de grijze ogen aan haar treuzelende passagier.
Die schrok zichtbaar op. 'Euh, nee hoor.' Snel haalde hij zijn identiteitspas langs de scanner
en stapte uit.
'Mooi zo. Rijden dan maar,' zei Grijze Ogen.
Ze schonk hem een brede lach. 'Hoi, ik ben Jora.'
'Ik ben een vrachtje, geen date,' antwoordde hij kort.
Zucht.
47