De mens van 2050

Zuiver
Door Gert-Jan van den Bemd
Ik kreeg zojuist een berichtje van InVitroControl op m’n Wrister: gefeliciteerd, je bent voor de 2986 e
keer vader geworden. Een meisje. Ik voel me trots en blij. De eicel was afkomstig van Ruth-086. Ik
ken haar niet, maar we hebben samen nóg 146 kinderen, allemaal even mooi, gezond en intelligent.
Ze wonen verspreid over alle continenten, een aantal op de maan, een paar op Mars, een op Ulysses,
het 20.000 km 2 grote samenlevingsplatform dat sinds vorig jaar rond de aarde cirkelt.
IVC, het enige fertiliteitsbureau met overheidskeurmerk, beslist waar de kinderen worden
gedetacheerd. Alleen stellen met een ‘warm nest’-accreditatie komen in aanmerking. Helaas zijn er
ook malafide organisaties die met tweederangs eicellen en sperma werken en het niet zo nauw
nemen met de detachering. En dan zijn er ook nog stellen die denken dat ze nog in 2020 leven: in
Arizona is onlangs een gehucht ontdekt waar ‘spontane’ zwangerschappen voorkwamen. De
vrouwen zijn in quarantaine geplaatst. De embryo’s die willekeurig werden verwekt, zonder enige
vorm van selectie, zonder screening op erfelijke afwijkingen, die zich ontwikkelen zonder de
beschermde omgeving van een bio-cultivator... Wat moet daar in hemelsnaam van terechtkomen?
Ruim twintig jaar geleden werd ik door IVC geselecteerd. Ze hadden me al een tijdje in het vizier,
bekende de consultant. Hoe ze het precies doen weet ik niet, maar ze wisten bijna alles van me. Mijn
verlangen om donor te worden heb ik nooit openlijk geuit, maar ik beschouw het als een enorme eer
dat ik kan bijdragen aan de progressie van de mensheid. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken
toen ik werd uitgenodigd voor de toelatingstest. De uitslagen – 146, 149 en 145 op een schaal van
150 voor respectievelijk fysieke gesteldheid, intelligentie en sociale vaardigheden – staan op mijn
profiel dat uitverkoren stellen kunnen inzien als zij hun donoren mogen selecteren. Elke dag krijgt IVC
ruim vijfhonderd verzoeken om mijn zaad te mogen gebruiken. Minder dan een promille daarvan
wordt gehonoreerd.
Ik heb een weinig uitdagende baan, maar sinds kort ga ik fluitend naar mijn werk. Door Emma. Ze is
nieuw en de enige vrouw op mijn afdeling waarbij het gestroomlijnde bedrijfstenue klopt met haar
lichaamsvormen. Bovendien is ze intelligent en grappig. Ik ben heel benieuwd naar haar FIS-score!
Na een week durf ik het eindelijk te vragen: ‘Mag ik je beter leren kennen?’
Ze lacht. ‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen.’
We staan toe dat onze Wristers data uitwisselen en ’s avonds in bed beleef ik haar leven en zij, in
haar bed, het mijne, in hoge resolutie 3D. Verwarring en herkenning wisselen elkaar af. Ze is zo
anders dan ik en toch zo hetzelfde, alsof ik heb teruggevonden wat ik al jaren kwijt ben. De volgende
ochtend zie ik aan haar ogen dat zij hetzelfde heeft gevoeld.
In de maanden erna doen we de dingen die een Wrister niet kan vastleggen: we lachen om niets,
zeggen woorden die we nog nooit tegen iemand anders hebben gezegd, vrijen tot we niet meer
weten waar ons lichaam ophoudt of eindigt.
Als vanzelfsprekend schrijven we ons in voor een grotere woon-unit en, vanwege de wachtlijst, voor
een kindje. Al na een dag komt het antwoord van IVC: detacheringsverzoek afgewezen.
Een computerfout, denk ik nog, en vraag een gesprek aan. Dat wordt in eerste instantie geweigerd,
maar als ik duidelijk maak dat ik een van hun meest succesvolle donoren ben – al mijn nakomelingen
zijn kerngezond en scoren allemaal in het hoogste kwintiel – stemmen ze toe.
In de shuttle op weg naar mijn werk ontvang ik een signaal op mijn Wrister dat het gesprek kan
plaatsvinden. Ik creëer een private environment, een plasmacocon waarmee ik me kan afschermen
van mijn omgeving, en selecteer een gezichts- en stemprojectie die me bevallen: een roodharige
consultant met een open gezicht.
‘Dag, Victor-012,’ zegt ze, ‘Ik ben Sonja. Waarmee kan ik je van dienst zijn?’ Ze registreert direct dat
ik gespannen ben en glimlacht me bemoedigend toe.
18