De mens van 2050

De Wolf van AgriCity
Door Arjan van den Haak
Roelf raakte gewend aan de zwerm vliegende camerabots, de zwaailichten, de aanwezige agenten en
de gereedstaande ambulance wanneer hij aan het werk ging. Waar hij maar niet aan wende, was de
stoïcijnse nuchterheid van de boeren die hem belden.
Zijn autonome Tesla bestelwagen stuurde geruisloos over de grotendeels verlaten snelweg en Roelf
bewonderde de New York-achtige skyline van de Drentse AgriCity. Tientallen wolkenkrabbers, die
allemaal leken op ouderwetse parkeergarages van vloer boven vloer met daartussen muur- en
raamloze etages, leken om het hardst te strijden welke de meeste schapenwolken kon scheren.
Tussen de etagevloeren door golfden zichtbaar de gewassen heen en weer in de zachte bries van het
rustige lenteweer. Zijn blik dwaalde naar de hoogste toren, Toren 23 van firma J. de Jongh en zn. Hij
kwam er vaker, meestal voor spoedbevallingen, en onlangs omdat een vosje de derde verdieping had
weten te bereiken. Duizenden scharrelkippen kregen de schrik van hun leven en als de verdieping
niet was afgesloten geweest met gaas, waren ze als een stel lemmingen de rand over gekukeld, en
ruim tien meter naar beneden gestort. De vos had er drie te grazen genomen, voordat Roelf hem
wist te vangen en thuis in Amsterdam weer vrijliet.
Terwijl zijn bestelbus de eerste wolkenkrabber passeerde – een overheidstoren met gewassen voor
medische doeleinden, zwaarbewaakt vanwege de hennep – controleerde hij zijn parachute op
veiligheid. Al was het ding geen echte vereiste voor zijn werk als dierenarts, in het jaar 2050 waren
image en entertainment alles.
Hij haalde de cambot van de oplader, activeerde hem en draaide vervolgens het autoraam open en
liet de cambot buiten los. Onmiddellijk vloog het ding, een grijze bol met lens, als een aanhankelijke
mus achter de bestelwagen aan. De cambot zou niet meer dan twintig meter van zijn zijde wijken,
zolang hij de ontvanger in zijn jaszak hield.
'Start live transmissie,' beval hij de boordcomputer en op het dashboardscherm zag hij direct live
beelden van zijn bestelwagen die AgriCity inreed. De kijkcijfers die op zijn bedrijfsapp werden
bijgehouden liepen snel op.
De bestelwagen minderde vaart en parkeerde vlak voor de politieafzetting. Roelf opende met een
druk op de knop de zware zijdeur en stapte uit. Onmiddellijk steeg er een luid applaus en gejoel op
uit de grote groep mensen die op de melding was afgekomen. Roelf herkende veel van hen; loyale
volgers van zijn belevenissen als 'Basejumper PetVet' in AgriCity. Hij stak even zijn hand op (nog meer
gejoel), terwijl cambots boven zijn hoofd zwermden, zoemden en flitsten en hij zeker wist dat hij
voorpagina's haalde vandaag.
Hij pakte zijn parachute, gespte hem op zijn rug en vervolgens pakte hij zijn verdovingsgeweer en
heuptas met EHBO-attributen.
Vanaf de voet van de toren kwam boer Jens de Jongh, de 'zn' uit de naam van het bedrijf, naar hem
toegelopen.
'Goeiemorgn', zei Jens met zijn zwaar Drentse accent.
'Goedemorgen Jens,' antwoordde Roelf. 'Is het weer hommeles in de stad?'
'Noh, breek me de bek nie opn,' antwoordde Jens. Zijn blauwe overall en zijn gele klompen staken
antiek af tegen de technische vooruitgang die AgriCity vertegenwoordigde. Roelf kon zich nog
herinneren dat juist types als Jens op het platteland woonden en de meerderheid van de nietklompendragers
de steden bevolkten. Het was nog niet eens zo lang geleden, maar gevoelsmatig
behoorde die tijd tot de middeleeuwen: de era vóór de verticale landbouw, toen mensen zich nog
lieten opstapelen in kleine flatjes, terwijl het koren, de maïs en het vee genoten van eindeloze
vlaktes. Idioot dat de mens dat zolang had uitgehouden, bedacht Roelf.
'Wat scheelt eraan? Weer een vosje?'
Jens keek hem bijna schamper aan.
7