Jaarmagazine 2016

Inge Paulussen
“er is nog veel werk
aan de winkel”
WAT? TIJGERS AAN DE
HAARD EEN REEKS HUIS-
KAMERMONOLOGEN DOOR
INGE PAULUSSEN VOOR
VRIENDINNENGROEPJES
OVER GENDERTHEMA’S
“HET IS OOK LEUK OM VAST TE
STELLEN DAT IEDEREEN MET
DEZELFDE DINGEN WORSTELT.
DAT STELT ME GERUST.”
INGE PAULUSSEN
Ik ben geen hardcore feministe, maar ik ben zeker voor zoveel mogelijk
evenwaardigheid/gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Daarom vind ik de
thema’s van Tijgers aan de haard interessant en belangrijk.
Het was leuk samenwerken met Charlotte Vanhecke, die de tekst schreef. Charlotte
kan humor stoppen in een zwaardere tekst. Dat is belangrijk. Tijdens onze repetities babbelden
we ook vaak over de thema’s die aan bod kwamen. En we hadden het ook dikwijls
over onze eigen ervaringen, over hetgeen we zagen in onze eigen kringen. Door er mee
bezig te zijn, merkten we ook hoe belangrijk het thema wel is.
Het is waar: Ik zie al wel meer mannen huishoudelijke taken op zich nemen, maar er is
nog veel werk aan de winkel.
Ik vond Tijgers aan de haard een fijne opdracht. Een monoloog spelen in een huiskamer,
in een gezellige sfeer, voor een klein publiek is helemaal iets anders dan in een theater
spelen. Het was zeer intiem, met 10 à 15 vrouwen in een living bij mensen thuis. Dat geeft
een specifieke sfeer. Eentje van openheid en gezelligheid. Ik voelde me niet enkel de actrice.
Ik acteerde wel, maar werkte tegelijkertijd mee aan een stukje sociaal onderzoek.
Soms was het ook wel een beetje raar om alleen te spelen, zo zonder mede-acteurs.
Ik keek telkens uit naar de gesprekken achteraf. Sommige vrouwen waren heel spontaan
en begonnen hun verhaal direct te vertellen na de monoloog. De thema’s die we bespraken,
waren goed gekozen. Ze zetten niet alleen de vrouwen, maar ook mezelf aan het
denken. Bijvoorbeeld over de taakverdeling bij ons thuis. Soms waren de gesprekken ook
wel grappig. Zo vertelde een vrouw dat ze met haar gat in de boter gevallen was.
En ik herinner me ook een groep met iets oudere vrouwen. Dat was niet echt de juiste
doelgroep, maar ik vond dat ze belangrijke dingen zeiden. Zo zei iemand: “Ik heb mijn
jongens geleerd om soep te maken. Soms was het met grote brokken. Maar laat ze het op
hun manier doen, ook al is het anders”.
En dat is belangrijk. We mogen niet verwachten dat onze man, onze zoon de huishoudelijke
taken op dezelfde manier doet dan wij. Dat moeten we loslaten. We moeten ons
perfectionisme loslaten en leren relativeren. We moeten leren om minder te doen: het
moet allemaal niet. We moeten leren zien wat echt belangrijk is.
Het is ook leuk om vast te stellen dat iedereen met dezelfde dingen
worstelt. Dat stelt me gerust.
Soms vraag ik me wel eens af: “Hoe zou het met die of die vrouw
zijn?” Zouden haar plannen waarheid geworden zijn? Want een
aantal vrouwen wilden toch wel grote stappen zetten of een andere
weg inslaan.
Zelf heb ik door mijn job de luxe om regelmatig vrijetijd voor de
kinderen te hebben. Maar voor de meeste vrouwen is dat niet zo.
Een kortere werkweek voor iedereen zou het allemaal haalbaarder maken voor alle vrouwen
en mannen. En zo kunnen we het werk beter verdelen.
24