Jaarmagazine 2016

stes.be
“SPEEL GEEN KOMEDIE EN
WEES JEZELF. JEZELF WAAR-
DEREN IS NIET VERKEERD.”
ISH HAIT HAMOU
Voortdurend vreesde ik door de mand
te vallen. Zo ook op de boekenbeurs. Ik
werd er uitgenodigd, samen met zowat
alle Vlaamse topschrijvers. We stonden
backstage wat te keuvelen. Natuurlijk
was het gespreksonderwerp literatuur.
Een onderwerp waar ik nauwelijks
over kon meespreken.
Ik lees immers zelden of nooit. Toen
andere auteurs mij vroegen wat het
beste boek was dat ik de laatste tijd
gelezen had, antwoordde ik naar waarheid:
de nieuwe strip van Spiderman.
Het vergde lef om dat te doen, maar ik
heb me nooit gelukkiger gevoeld als op
dat moment. Het was een viering! Dat
was het moment waarop ik mijn masker
aflegde. Ik was ineens wie ik was.
Niet wie ik dacht te moeten zijn.”
“Het is een fout die ik veel mensen zie
maken,” zegt Ish. “Ze leggen zichzelf
regels op die eigenlijk niet bestaan. Ze
creëren een denkbeeldig personage in
hun hoofd. Zoals ik deed. Ik had een
boek geschreven en ging me als een
auteur gedragen. Maar hoe gedraagt
een auteur zich? Daar zijn geen regels
voor; die regels bedenk je zelf en leg je
jezelf op. Niemand hoeft je te vertellen
hoe je je moet gedragen. Jouw mening
over jezelf is even belangrijk als de
mening van iemand anders. Speel
geen komedie en wees jezelf. Jezelf
waarderen is niet verkeerd. Het wordt
soms afgedaan als ‘arrogant’ zijn.
Maar dat klopt niet. Jezelf waarderen
heeft niks met arrogantie te maken.”
“TOON INTERESSE
IN ANDEREN”
Voor zijn tweede boek, ‘Cécile’ (2015),
trok Ish Ait Hamou naar Marokko. “Ik
speelde al langer met het idee om een
verhaal te schrijven over een jongen
die absoluut niet de ambitie heeft om
zijn geboortestreek te verlaten, maar
daar stap na stap wel toe gedwongen
wordt. Ik situeerde die jongen in Zuid-
Marokko. Maar daar was ik nog nooit
geweest. Mijn vader werd
daar geboren. Ik ben er met
mijn vader naartoe getrokken.
We hebben een tijdje in
zijn geboortedorp verbleven.
Mijn vader bloeide helemaal
open. Hij vertelde mij verhalen
die ik nog nooit gehoord
had. En dat nam ik niet hem, maar
mezelf kwalijk. Hij had ze immers
nooit verteld omdat ik er nooit naar
gevraagd had. Op een bepaald moment
stopten we bij een oud gebouw. Vader
vertelde dat hij daar ooit zijn allereerste
job had uitgeoefend, als hulp in een
boekenwinkel. Dat raakte mij heel diep.
Ik ben een schrijver en ik wist niet
eens dat mijn vader ooit in een boekenwinkel
had gewerkt.
Ineens leerde ik mezelf ook beter
kennen. Het feit dat ik van kindsbeen
al gefascineerd ben door verhalen, is
dus niet zo vreemd. Mijn vader die
in een boekenwinkel werkte en ik die
schrijver ben geworden: ergens klópt
het gewoon.”
“Maar als ik geen interesse had getoond;
als ik mijn vader niet had meegenomen
naar Marokko en niet naar
zijn verhalen had geluisterd, zou ik dat
nooit geweten hebben. Uiteindelijk is
dat zelfs het onderwerp geworden van
mijn derde boek, de novelle ‘‘Als je iemand
verliest die je niet kan verliezen’.
Twee mensen die mekaar niet kennen,
geraken met mekaar aan de praat in
een trein. Door zich open te stellen
voor de andere ontstaat het perfecte
gesprek, dat zowel ernstig als humoristisch
is. In feite wil ik met die novelle
die boodschap maar overbrengen:
praat met mekaar, luister naar mekaar,
toon interesse. Probeer de andere te
begrijpen, ook al ben je het niet met
hem eens. En er gaat een heel nieuwe
wereld voor je open.” •
stes.be
34
ISH HAIT HAMOU
WAT? ONZE TOELAGE VOOR LEZINGEN,
CURSUSSEN EN WORKSHOPS DIE KEM-
PENSE VERENIGINGEN ORGANISEREN. UIT
ONS MAANDELIJKS WISSELEND AANBOD,
OF VOOR EIGEN SUGGESTIES.