KAMP IS LEKKER Februarie 2019 TYDSKRIF

en oopbek en wag vir jou bydrae tot die instandhouding van
die pad (en sommige se beursies). Ek moet sê, die toestand van
die pad is goed, en verkeer vloei maklik. Dis net asof ‘n mens
so bietjie hakkel met die verkeer as jy by Carolina se afdraai
kom. Padbeplanners was nie op hulle heel wysste toe hulle daar
gebou het nie, maar dit daar gelaat. Ons kom ongeskonde daar
deur, hoewel ons vir ‘n voortvarende taxi en ‘n passasiersoplaaiende-trok
moes swenk.
Ek sak al dieper in die passasiersitplek, en is sommer lus om
my plakkielose voete op die paneelbord van die motor te sit.
Musiek uit die 70’s, 80’s en 90’s speel saggies in die
agtergrond. Ons kou aan Woolworths hoender, frikkadelle,
vetkoekies, mini burgers en sagte jellielekkers.
Net voor ons by Waterval Boven kom, swenk ons weg
noordoos. Naamborde nooi on suit om Nelspruit van ‘n ander
hoek af te betree, maar ons hou koers. Ek gaan vinnig op
Google en soek slaapplek vir die nag. Uit die argiewe van
onthou delf ek die naam van ‘n Tentkamp op die Sabierivier
op en vra aanlyn of daar ‘n beskikbare plek is. Die antwoord
kom spoedig en positief, en ons weet ten minste waar ons
vanaand gaan slaap. Intussen geniet ons die berge en die
natuurskoon. Ons wiele rol verby teeplantasies,
boomplantasies en af en toe ‘n lap aangeplante weiding. So dan
en wan skuur ons verby ‘n padstal waar oranje lemoensakkies
gestrop in rye hang, en avokados en neute in rye voor die sink
kontrepsie staangemaak is. My mond water vir sitrus en ryp
avokado en my ore verlang na die klank van okkerneutdoppe
wat kraak. Hier sal ek kan bly en rustig wees. Het altyd gesê
dat sou ek ooit ‘n beroep kry na hierdie deel van die land, sal
ek eers trek en dan bid en hoor of ek moes gaan.
Ons sluit aan by die pad tussen Nelspruit (Mbombela) en
Sabie, net daar waar die Mac Mac valle oor die afgrond stort,
en ons swenk links. Die hoë reguit stamme van duisende
bloekoms wil-wil mens intimideer, maar ons besluit op die
ingewing van die oomblik om te oortree. Ons sien ‘n
afdraaipaadjie met ‘n bordjie wat wys “Geen Ingang”, maar
ons ignoreer dit en vaar ‘n ent in die woud in. Ons stop, verken
die wêreld en klim uit. Die geur van bloekomolie maak
sommer die sinusholtes so met die uitklimslag skoon. Ek rek
en strek en voel waaghalsig omdat ek, ontrou aan my sin vir
respek vir padtekens, was. Ons pak die padkos, wat gereduseer
is tot peuselkos, uit op die enjinkap van die motor en ons eet,
neem fotos en luister na die stemme van die bos. Ons voel ‘n
behoefte om naturisties te wees, en ontbloot onsself aan die
magdom van bome. Net die plakkies aan ons voete bly. Die
Moeder roep weer, na bykans twee liter water, en ons laat los
sommer teen iemand se toekomstige A4 papier.
Ons draai om en oor die volgende knop lê die juweel van Sabie
in laatmiddaglig onder ons. Ons ry stadig, beskou bosse en
bosse frangipani en bougoainvillea wat baldadig in pienk en
pers en selfs wit oor heinings hang. Ons lees elke padaanwyser
deeglik tot ons die bekende naam: Sabie Riverside Tented
Camp raaklees. Ons draai en ry nog stadiger oor die Sabierivier
en bereik ons bestemming. Die wag is bly om ons te sien, en
drafstap voor ons uit om ons semi-permanente tent vir ons aan
te wys. Ons sien een met ‘n beter ligging, en ‘n en-suite
badkamer, en vra na prys en beskikbaarheid. Hy het nogals ‘n
naam in hout aangebring teen die kant van die tent. So pak ons
af en begin ons goedjies indra in Tent Jaco. (Sekere goed in die
lewe is net bedoel om te wees).
Dis net ons en nog ‘n ouer toeriste paartjie in ‘n tweemantent
wat oorslaap vanaand. En toe die son haar kop laat sak agter
die berge met hulle trosse plantasies, en die paddas begin
kwaak in die systroom van die Sabierivier hier voor ons, toe
skink ons ‘n whisky en steek die vuurtjie brand. Salig is nie
beskrywend genoeg vir my ervaring nie. Ek hoor ‘n ritsluiter
van die tweemantent, wat toerits en ek hoor motordeure klap.
Ek loer om die hoek en sien hulle eet uit vanaand iewers by ‘n
restaurant in die dorp. Toe hulle agterligte om die verste hoek
verdwyn, staan ek op en raak van al my klere ontslae. Soos ‘n
olimpiese duiker diep ek in die koel, effe te koue, water van
die swembad en kom op om my asem terug te kry. Ons dryf in
die water en laat toe dat die Moeder en haar elemente al die
stres en moeg en sweet van ons kaal lywe afspoel. Ons gaan sit
by die vuur en laat toe dat die behaaglikheid van haar hitte, die
hoendervel op ons lywe wegkrimp. Na ons tweede dop, het ‘n
nagreier iewers in die riete gekrys, en die krieke het hulle
aangesluit by die paddakoor. In die verte lui ‘n koshuisklok en
die geraas van voertuie word stiller soos die horlosie se wysers
aanstap.
Ons bure keer terug, en ons glip ongesiens in ons tenthuis in.
Ons maak waterbottels vol water, sit dit in die
vrieskompartement van die yskassie in die hoek. Ek gaan staan
weer onder die warm stort, en ruik hoe die chloor teen my lyf
afspoel. En toe gaan slaap ons, met tentflappe wat netjies
opgerol is, en die maan wat skewebek deur die boomtakke vir
ons loer.
En dit was aand en dit was môre, die tweede dag.
©JeeGel