en oopbek en wag vir jou bydrae tot die instandhouding van die pad (en sommige se beursies). Ek moet sê, die toestand van die pad is goed, en verkeer vloei maklik. Dis net asof ‘n mens so bietjie hakkel met die verkeer as jy by Carolina se afdraai kom. Padbeplanners was nie op hulle heel wysste toe hulle daar gebou het nie, maar dit daar gelaat. Ons kom ongeskonde daar deur, hoewel ons vir ‘n voortvarende taxi en ‘n passasiersoplaaiende-trok moes swenk. Ek sak al dieper in die passasiersitplek, en is sommer lus om my plakkielose voete op die paneelbord van die motor te sit. Musiek uit die 70’s, 80’s en 90’s speel saggies in die agtergrond. Ons kou aan Woolworths hoender, frikkadelle, vetkoekies, mini burgers en sagte jellielekkers. Net voor ons by Waterval Boven kom, swenk ons weg noordoos. Naamborde nooi on suit om Nelspruit van ‘n ander hoek af te betree, maar ons hou koers. Ek gaan vinnig op Google en soek slaapplek vir die nag. Uit die argiewe van onthou delf ek die naam van ‘n Tentkamp op die Sabierivier op en vra aanlyn of daar ‘n beskikbare plek is. Die antwoord kom spoedig en positief, en ons weet ten minste waar ons vanaand gaan slaap. Intussen geniet ons die berge en die natuurskoon. Ons wiele rol verby teeplantasies, boomplantasies en af en toe ‘n lap aangeplante weiding. So dan en wan skuur ons verby ‘n padstal waar oranje lemoensakkies gestrop in rye hang, en avokados en neute in rye voor die sink kontrepsie staangemaak is. My mond water vir sitrus en ryp avokado en my ore verlang na die klank van okkerneutdoppe wat kraak. Hier sal ek kan bly en rustig wees. Het altyd gesê dat sou ek ooit ‘n beroep kry na hierdie deel van die land, sal ek eers trek en dan bid en hoor of ek moes gaan. Ons sluit aan by die pad tussen Nelspruit (Mbombela) en Sabie, net daar waar die Mac Mac valle oor die afgrond stort, en ons swenk links. Die hoë reguit stamme van duisende bloekoms wil-wil mens intimideer, maar ons besluit op die ingewing van die oomblik om te oortree. Ons sien ‘n afdraaipaadjie met ‘n bordjie wat wys “Geen Ingang”, maar ons ignoreer dit en vaar ‘n ent in die woud in. Ons stop, verken die wêreld en klim uit. Die geur van bloekomolie maak sommer die sinusholtes so met die uitklimslag skoon. Ek rek en strek en voel waaghalsig omdat ek, ontrou aan my sin vir respek vir padtekens, was. Ons pak die padkos, wat gereduseer is tot peuselkos, uit op die enjinkap van die motor en ons eet, neem fotos en luister na die stemme van die bos. Ons voel ‘n behoefte om naturisties te wees, en ontbloot onsself aan die magdom van bome. Net die plakkies aan ons voete bly. Die Moeder roep weer, na bykans twee liter water, en ons laat los sommer teen iemand se toekomstige A4 papier. Ons draai om en oor die volgende knop lê die juweel van Sabie in laatmiddaglig onder ons. Ons ry stadig, beskou bosse en bosse frangipani en bougoainvillea wat baldadig in pienk en pers en selfs wit oor heinings hang. Ons lees elke padaanwyser deeglik tot ons die bekende naam: Sabie Riverside Tented Camp raaklees. Ons draai en ry nog stadiger oor die Sabierivier en bereik ons bestemming. Die wag is bly om ons te sien, en drafstap voor ons uit om ons semi-permanente tent vir ons aan te wys. Ons sien een met ‘n beter ligging, en ‘n en-suite badkamer, en vra na prys en beskikbaarheid. Hy het nogals ‘n naam in hout aangebring teen die kant van die tent. So pak ons af en begin ons goedjies indra in Tent Jaco. (Sekere goed in die lewe is net bedoel om te wees). Dis net ons en nog ‘n ouer toeriste paartjie in ‘n tweemantent wat oorslaap vanaand. En toe die son haar kop laat sak agter die berge met hulle trosse plantasies, en die paddas begin kwaak in die systroom van die Sabierivier hier voor ons, toe skink ons ‘n whisky en steek die vuurtjie brand. Salig is nie beskrywend genoeg vir my ervaring nie. Ek hoor ‘n ritsluiter van die tweemantent, wat toerits en ek hoor motordeure klap. Ek loer om die hoek en sien hulle eet uit vanaand iewers by ‘n restaurant in die dorp. Toe hulle agterligte om die verste hoek verdwyn, staan ek op en raak van al my klere ontslae. Soos ‘n olimpiese duiker diep ek in die koel, effe te koue, water van die swembad en kom op om my asem terug te kry. Ons dryf in die water en laat toe dat die Moeder en haar elemente al die stres en moeg en sweet van ons kaal lywe afspoel. Ons gaan sit by die vuur en laat toe dat die behaaglikheid van haar hitte, die hoendervel op ons lywe wegkrimp. Na ons tweede dop, het ‘n nagreier iewers in die riete gekrys, en die krieke het hulle aangesluit by die paddakoor. In die verte lui ‘n koshuisklok en die geraas van voertuie word stiller soos die horlosie se wysers aanstap. Ons bure keer terug, en ons glip ongesiens in ons tenthuis in. Ons maak waterbottels vol water, sit dit in die vrieskompartement van die yskassie in die hoek. Ek gaan staan weer onder die warm stort, en ruik hoe die chloor teen my lyf afspoel. En toe gaan slaap ons, met tentflappe wat netjies opgerol is, en die maan wat skewebek deur die boomtakke vir ons loer. En dit was aand en dit was môre, die tweede dag. ©JeeGel
Gauteng Jannie Engelbrecht 0836316995 jannie@kubu4x4.co.za Wes-Kaap Anton Venter 0823314128 antonkubu4x4@gmail.com Ten volle Verseker Volledig Toegerus Reg vir Oorgrens toere www.kubu4x4.co.za
Change language