George Warren Een onpartijdige beschrijving van Suriname 1669

gaans in het bos. Zij zullen nochtans niemand bij dag
aanvallen/ ten ware dat zij heel hongerig/ of verwond
waren/ en ik heb nooit meer als twee of drie mensen
gehoord die zij zouden verscheurd hebben/ 't sedert dat
onze Kolonie opgericht is; een van deze was een
Huisman/ een vlugge gast/ die altijd gewenst had dat hij
een reis een tijger vinden mog/ en had dikwijls daarover
geklaagd/ dat hij in al zijn jachten nooit het geluk had
gehad een van haar op te doen. Ten laatste gebeurden het
op een nacht/ wanneer hij in zijn hangmat lag met open
deuren/ dat er een tijger komt/ valt hem aan/ en draagt
hem twee uren gaans in het bos; hij riep tevergeefs om
hulp/ hoewel een Engelse vrouw ter naaster deure in een
gesloten huis hem hoorde/ en haar zelven verstoutte met
een musquet uit het venster te schieten/ het welke raar
was voor een vrouw-mens. Maar die met deze dieren te
doen gehad hebben/ die weten dat een tijger zijn roof
niet zal laten op een klein gerucht: Op een andere dag
vondt men de man/ wiens hoofd en schouders afgegeten
waren. Daar wordt opgelet/ dat er niet meer zoveel
tijgers zijn in die kwartieren als daar tevoren/ ten dele
omdat zij haar verder vandaan in de bossen begeven
hebben/ tendele dat er veel van zijn gevangen geworden
bij de wei-luiden. Enen Jan Millar heeft er altoos niet
minder als 12 of 14 met het roer of lancie geveld/ zijnde
miraculeuselijk van enige ontkomen met het leven/ en
van andere heel zwaarlijk gekwetst geworden. Daar zijn
niet zoveel rode tijgers als andere/ en deze zijn ook niet
zo wreed als de voorverhaalde. In de bossen wordt er
een menigte van Landschildpadden gevonden/ maar die
op drie vierdedeel na niet zo groot zijn als die aan de
21