Middelpunt - VNO-NCW Midden

limiet’
Foto: Nicole van den Bosch
Vorig jaar bestond Varwijk Interieurbouw
275 jaar. In 1933 startte één van
de voorvaderen van Theo Varwijk een
timmermansbedrijf. Vanaf het begin lag
daarbij de nadruk op het fijnere werk.
De specialisatie lag in houtbewerking
en niet zozeer in grote bouwprojecten.
Voegen
Varwijk: ‘Daarin is pas verandering
in gekomen tijdens de periode waarin
mijn vader en oom het als vijfde
generatie voor het zeggen hadden. De
nadruk verschoof naar interieurbouw,
het lokale ging er vanaf en het bedrijf
maakte een enorme groei door. Op het
hoogtepunt liepen hier 108 mensen
rond. Dat was ook de tijd dat ik mijn
studie afrondde en de vraag rees of ik
de zaak over zou nemen. Ik vond mezelf
echter te jong, bovendien zag ik dat
de onderneming kraakte in de voegen.
De organisatie opereerde op zijn top,
maar er werd weinig in acquisitie geinvesteerd.
De opdrachten die er lagen
waren omvangrijk, maar vaak binnengekomen
op basis van goodwill. Mijn
vader en oom waren bovenal technische
mensen. Dat is een prima basis
voor succes, het evenwicht was echter
wankel. Wilde Varwijk Interieurbouw
een gezonde toekomst hebben, dan
moest er een nieuwe koers worden ingeslagen
en ik was er als schoolverlater
in die tijd niet de juiste man voor. Mijn
vader heeft toen besloten een externe
directeur binnen te halen die het bedrijf
door twee reorganisaties heen loodste.’
Klagen
Anno 2009 is Varwijk Interieurbouw
een gezonde onderneming met zo’n
veertig werknemers. Het bedrijf richt
zich op de interieurbouw voor de utiliteitsbouw,
zorginstellingen en retail.
Daarbij is uitdrukkelijk gekozen voor
productie waarbij het basismateriaal
hout is. Disciplines als ontwerp, metaalbewerking
en spuiten laat Varwijk
over aan anderen.
‘Daarmee is een heldere koers bepaald’,
aldus Varwijk. ‘We hoeven hier niet
alles in eigen huis te doen. Omdat onze
werkzaamheden sterk zijn afgebakend
kunnen we ons onderscheiden op twee
punten: we doen het snel en we doen
Middelpunt
het efficiënt. Dat betekent weer dat
Varwijk net iets meer kan leveren dan
anderen en dat tegen een beter tarief.
Dat is nu wel bekend in de markt en
we hebben dan ook niet te klagen over
opdrachten, de recessie ten spijt. Allereerst
hobbelen we achter de bouw
aan wat betreft opdrachten, dus wat
dat betreft zou je nog een klap kunnen
verwachten. Ook veel retailketens
leggen momenteel investeringen stil.
Vaak zijn het trouwe klanten waar
best een behoorlijke marge te halen is.
Daartegenover staat dat we ook sterk
zijn in de zorg, een sector die minder
conjunctuurgevoelig is. Vaak is dat
echter ‘wie de laagste prijs heeft krijgt
de opdracht’. Het rendement is minder
en de opdrachten eenmalig. Al met al
draaien we echter stabiel, ook nu nog.’
Zoontje
In 1998, twee jaar na zijn afstuderen,
kreeg Varwijk een telefoontje van de
directeur… dat het belangrijk voor het
familiebedrijf was als hij er werkte en
toch niet eens wilde komen praten. ‘Ik
had het niet door, maar later bleek dat
mijn vader en oom achter het verzoek
zaten. Hoe dan ook, ik nam een baan
aan als projectleider. Het was geen
makkelijke positie - zoontje van de
baas, maar niet echt iets te vertellen.
Toch ging ik me meer en meer met de
koers bezighouden, samen met bedrijfsleider
Freddy Bisselink die nu mededirecteur
is. Op 72-jarige leeftijd had
mijn vader het gehad en belde op. Hij
wilde de zaak overdoen. Ik ben daar
toen samen met Freddy op ingegaan.
We misten echter een commerciële man
en vroegen oud collega Joel van de Ree
mee te doen. Nu zitten we er met z’n
drieën in op basis van gelijkwaardigheid.
Of dat niet vreemd is? Absoluut
niet. Ik hoef niet alleenheerser te zijn.
Ook is het niet mijn doelstelling het
bedrijf weer snel te laten groeien en er
zo veel mogelijk geld aan te verdienen.
We draaien een mooi rendement en
bieden een stabiliteit en een prettige
werksfeer voor onze mensen. En zo is
het prima. Expansie is niet altijd goed
en kent altijd limieten. We hebben er
slechte ervaringen mee. Het gaat goed
zoals het gaat.’
Middelpunt september ‘09
33