Doarpskompas maart 2021

Douwe Kootstra
DIT EN DAT
Het Spoarpark begint langzaam vorm te
krijgen. Het stationsgebied is klaar en in mei
kunnen we ons in het lunchcafé De Ferbining
te buiten gaan aan o.a. verse producten uit de
regio. Een prettig vooruitzicht. Natuurlijk, alle
vooruitzichten kunnen pas omgezet worden in
concrete heerlijkheden als de Covidpandemie
(grotendeels) voorbij is. Ik zit, net als iedereen,
met smart op een vaccinatie te wachten.
Dankzij pseudodaadkrachtig en niet al te
snugger overheidsbeleid kan die prikkerij nog
wel even duren maar dat dromen over de
toekomst blijft een prettig tijdverdrijf.
Zo zag ik in een van die dromen een Chinees
restaurant in Feanwâlden met een prachtig
terras op het zuidwesten. De laatste keer dat ik
op die plek in het gezelschap van een loempia
en een biertje het terrasgenoegen
daadwerkelijk mocht smaken was in de zomer
van 2008. Daarna verdwenen de tafels en
stoelen om nooit terug te keren. Nu de kansen
in kernen weer eens voor het opscheppen
liggen, zou ik onze Wok-uitbater met klem
willen oproepen deze te grijpen en het
Spoarpark te verrijken met (opnieuw) een terras.
Samen met de voorzieningen van De
Ferbining kunnen we dan spreken van een
robuuste horecacluster. Met op zondag zelfs de
mogelijkheid, voor wie dat wil, een stichtelijk
woordje in de aanpalende Op it goeie
Spoartsjerke.
Herdenkingsplaat Berend Julius
En als we dan zo’n mooi Spoarpark inclusief
café-restaurant en terrassen krijgen, moet er
door de Nederlandse Spoorwegen nog even
kritisch gekeken worden naar de metalen
herdenkingsplaat op de zuidmuur van het
stationsgebouw. Die hangt daar als eerbetoon
aan de door de bezetter in 1944
gefusilleerde stationschef Berend Julius. De
plaquette is door weer en wind aangetast en
moet hoognodig worden opgeknapt, liefst voor
4 mei. Wie bindt de NS-kat de bel aan?
Kuierferbod tanksij fûgelwacht en gemeente
It drok brûkte kuierpaad-sûnder-namme fan de
âlde einekoai troch it lân nei de Omleiding (ek
meí terras!) is ticht tusken 1 maart en 15 juny.
Dat ferbod ferwûndere my. Oan de iene kant
rint der ommers in deechlik hek en in sleat as
skieding tusken it natuergebiet fan
Staatsbosbeheer en oan de oare kant lizze
yndustrieële turbogreiden dêr’t noait in fûgel te
sjen is. Boppedat binne ditsoarte SBBpaden
op oare plakken yn ús lân it hiele jier
troch tagonklik. Wêrom hjir dan net?
Ik dus mar ris belje mei it regionale SBB-kantoar.
It antwurd fan de dienstdoende boskwachter
soarge by my foar noch mear ferwûndering. Hy
fertelde dat SBB der gjin inkeld beswier tsjin hie
dat it paad it hiele jier iepen wie; dat is lanlik
belied. By de oanlis wie it ferbod lykwols in eask
fan de pleatslike fûgelwacht en de gemeente
Dantumadiel. Neffens de boskwachter is de
sluting út it eachpunt fan natuerbehear net
needsaaklik, mar hat SBB der oan tajûn, want
oars wie der miskien hielendal gjin paad
kommen.
Tsja, en dan sitte jo no dus as mienskip mei in
prachtige kuierrûte dy’t yn de moaiste tiid fan it
jier net te brûken is. In populêr paad dat
ûndertusken wól ûnderdiel is fan allerhanne
nasjonale netwurken en ’wandelknooppunten’.
Ik bin nei myn bellerij mei SBB hiel benijd
wurden nei de arguminten doedestiids fan
fûgelwacht en gemeente, grif mei de bêste
natuerfreonlike bedoelings. Miskien soe ien fan
beide organisaasjes dêroer ris in stikje skriuwe
kinne foar Doarpskompas?
31