OnzeJeugd.NU 2024 08/09

Een school in de buurt waar je kinderen zich welkom voelen, zich gezien en gehoord voelen,
vriendschappen aangaan, uitgedaagd worden en tot ontwikkeling komen. Een plek in de buurt waar
je ook buiten schooltijd kunt spelen en ontdekken. Waar je kinderen ontmoet die anders zijn dan jij.
Dat gunnen we toch elk kind?
INCLUSIEF ONDERWIJS:
De weg van de meeste
weerstand?
JaapJan Boer
Zo’n school willen we voor elk kind,
dus ook kinderen die bijvoorbeeld
het syndroom van Down hebben.
Een mooi streven – maar de praktijk
is weerbarstig. Dat ervaar ik als vader
van een zoon met het syndroom van
Down bijna dagelijks. Daarin ben ik
niet de enige. Regelmatig spreek ik
ouders van kinderen met een beperking
die graag naar het regulier onderwijs
willen. Zonder uitzondering hoor
ik over de uitdagingen die dit oplevert,
en dat je als ouders bereid moet zijn
om hiervoor te vechten. Zo sprak ik
recent een vader die zélf een plan
heeft geschreven, die zélf de benodigde
partijen om de tafel heeft gezet,
die zélf heeft uitgezocht hoe het werkt
met budgetten en die managers en
bestuurders wijst op de mogelijkheden
die er wél zijn. Oftewel: een vader
die vanuit bevlogenheid en kennis
zélf regie heeft moeten nemen zodat
zijn kind kon starten op een reguliere
school. Een school die daar overigens
zelf vanaf het begin voor open stond,
die de uitdaging wilde uitgaan, en
vanaf het begin echt de meerwaarde
zag voor de school.
Onze uitdaging lag
én ligt vooral
op inhoudelijke
afwegingen
Denkkaders
Als ouder regie moeten voeren op het
proces – dat was bij ons niet direct
nodig, onder meer met dank aan een
bevlogen directeur die hier destijds
zelf achteraan ging. Onze uitdaging lag
én ligt vooral op inhoudelijke afwegingen.
Dan gaat het over bepaalde
denkkaders of overtuigingen op basis
waarvan afwegingen worden gemaakt.
Een kindje met het syndroom van
Down: die zal wel niet functioneren
in een reguliere groep, die kan vast
nog niet stilzitten, die kan vast niet
zelf drinken uit een beker. Bovendien:
waarom zou je dit willen, als we zo'n
uitstekende school voor speciaal
onderwijs in de buurt hebben?
In haar promotieonderzoek met als
titel ‘Boemerangbeleid’ laat Sharon
Stellaard zien dat er al vanaf de jaren
zeventig beleid wordt uitgezet om
reguliere scholen toegankelijker
te maken voor ‘kinderen met problemen’.
1 Dat is vijftig jaar geleden.
En toch zegt het systeem – of de
mensen die werken binnen het systeem
– nog steeds: zouden jullie niet
kiezen voor het speciaal onderwijs?
Want dat is hier de gebruikelijke route
voor kinderen met het syndroom
van Down. Dat is het onderliggende
denken, wat in feite het wensdenken
vanuit beleid overstijgt. Dat je als
ouders een andere keuze wilt maken,
richting regulier en in de buurt, dat is
(nog) níet de gebruikelijke route en
roept dus vragen op.
Vragen die ook samenhangen met
vooroordelen. Of verwachtingen.
Het is opvallend hoeveel mensen
weten van mijn zoon met het
14
ONZEJEUGD.NU 8/9-2023