Supervisie:een preventieve aanpak bij burnout - Aalbers

Voorwoord
Toen ik in 2009 tijdens mijn opleiding tot supervisor mij oriënteerde op een onderwerp voor
mijn eindwerkstuk, was voor mij al snel helder, dat ik graag wilde onderzoeken wat de
mogelijkheden zijn om supervisie in te zetten als methode om te werken aan
burnoutpreventie. Zowel mijn achtergrond als muziektherapeut als mijn leerproces tijdens
deze opleiding spelen daarin een rol.
Als muziektherapeut in mijn eigen praktijk ben ik gericht op ervaren, beleven en
communicatie wanneer ik veranderingsprocessen bij cliënten begeleid. Creatieve
werkvormen bieden handvatten om te voelen en te experimenteren met ander gedrag.
Supervisie als verbale en ervaringsgerichte methode van leren sluit bij deze aanpak aan.
Tijdens mijn opleiding tot supervisor heb ik dit aan den lijve ondervonden. Ik werd tijdens
mijn werk als supervisor in opleiding opnieuw geconfronteerd met mijn spanningsklachten
en vermoeidheidsklachten. In mijn leersupervisie heb ik ondervonden dat het voelen een
belangrijke plek nodig had in relatie tot het leren aan mijn eigen burnout.
In dit werkstuk over burnout neemt het voelen in relatie tot intentioneel leren dan ook een
belangrijke plek in. Dit onderwerp zou nog verder uitgediept en uitgewerkt kunnen worden.
In het kader van dit werkstuk reikt dit echter te ver. Met dit werkstuk geef ik kernachtig mijn
visie op het onderwerp weer.
Het begeleiden van professionals met burnout klachten heeft een maatschappelijke
relevantie, namelijk: terugdringen van ziekteverzuim, bijdragen aan gezondheid van
werknemers en bevorderen van kwaliteit van dienstverlening door de hulpverlener.
Supervisie als persoonlijke, ervaringsgerichte aanpak, biedt hiertoe mogelijkheden.
De kennis en ervaringen die u terugvindt in dit werkstuk, zijn mede te danken aan mensen,
die eerder over dit onderwerp geschreven hebben, opgedane ervaringen met supervisanten
en cliënten, en docenten die mij tijdens de opleiding begeleid hebben. Ook wil ik Rina Kuin
bedanken, die mij begeleid heeft bij het schrijven van dit werkstuk en mijn man Erik, met wie
ik mijn gedachten rondom burnout en supervisie kon delen.
5