NASJONAL à RSRAPPORT - Røde Kors

SOGN OG FJORDANE
Nansy Aase bur åleine i ein omsorgsbustad i Førde.
Det er godt å vite at hennar Røde Kors besøksvenn
Kristine Berstad kjem kvar onsdag klokka elleve. Det
er stille i leilegheita til Nansy Aase. Det er oftast det.
Men i dag er det onsdag, og klokka er elleve. Dørklokka
ringer. Endeleg blir det lyd. Og liv. Det er Røde
Kors besøksvenn Kristine Berstad som kjem. Eit viktig
haldepunkt for Nansy. Eit menneske som møter opp
berre for å prate eller gå ut ein tur. Eit menneske som
har god tid, kun for Nansy. Eit menneske som kan gje
og få eit smil.
Besøkstjeneste gjev meining.
Kristine har vore besøksvenn i snart tre år. I år vart ho
pensjonist, etter ei lang karriere som fysioterapeut
på sjukehuset i Førde. Å bli besøksvenn var noko ho
byrja med for å gje meir innhald og meining til tida
etter arbeidslivet. Når det er godt ver pleier dei å gå
ein tur ut i Sentrum. Først bort til Torget. Så opp på
Domuskafeen. Der sit dei og ser på folk. - Eg likar å
gå ut. Å vere ute blant folk. Eg likar ikkje å sitje heime,
seier Nansy. Men ikkje når det er slik som i dag, når
sluddet kvin sidelengs og svarte trekruner svaiar og
bilane sender sølepyttar langt inn på fortauet. Då
vert dei inne. Drikk kaffi. Pratar litt.
Eg er så gamal. Eg likar ikkje å ligge her åleine, seier ho.
Kristine seier at ho er einig. At ein er mindre åleine på
sjukeheimen. Der kan ein kan vere saman med andre
heile dagen. Ho ser at ei leilegheit i ein omsorgsbustad
kan opplevast einsamt. Trass i at ein får besøk frå
heimehjelp eller heimesjukepleie. Eller besøksvenn.
Livet utanfor vindauget
Men der du budde før var det så mange trapper at
det var vanskeleg å komme seg ut, seier Kristine. - Ja,
men der trengde eg ikkje ut så mykje, for eg såg på alt
utanfor frå vindauget i gongen. Det skjedde alltid noko.
Det var alltid noko å sjå på, seier Nansy. Slikt pratar dei
om. Og bileta på veggen. Av fem generasjonar slekt.
Om broren, som har skore ut og dekorert ramma til
sitt eige portrettbilete. Om bestefaren, med stram
bart og uniform. Om biletet at mora, som ho framleis
kallar mamma.
Ønskjer seg selskap
Nansy er fødd og oppvaksen på Åse i Naustdal. I
1917, same året som Revolusjonen i Russland. Året
før første verdskriv var over. Ho var 28 år då den
neste krigen slutta og 55 då Norge sa nei til EF i 1972.
Andletet fortel at ho har levd eit langt liv. Ho har eit
fast og direkte blikk. Tenkjer seg godt om før ho seier
noko. - Trivst du her? - Nei. Eg likte meg betre der eg
budde før. Eg angrar på at eg flytte hit. Det er einsamt.
Eg har lyst til å flytte, seier ho, og vender seg mot Kristine.
- Kan ikkje eg få komme bort der det bur mange?
18