economía - Galiciaé

10 galicia
VEN.04.12.2009 < ADN/LV
>paísdegalegos
“Non volvín por Tui nin por
praia América; cambiou todo
moito e xa non me interesa”
MARIO CONDE
EX PRESIDENTE
DE BANESTO
> Mario Conde (Tui,
1948) pasa moitas
fins de semana na
antiga casa rural da
Cerca, no municipio
ourensán da
Mezquita, que
alugou por uns anos
Diario de Pontevedra Manuel Jabois
Presidente de Banesto aos 39
anos, sen descender dunha
liñaxe aristocrática, Mario Conde
protagonizou o ascenso social
máis salvaxe que alguén recorde
en España. E pechou a súa particular
epopea á altura dunha
traxedia clásica: entrando nunha
cela de Alcalá Meco a Noiteboa
de 1994. Nesta entrevista, o
ex banqueiro, na actualidade en
liberdade condicional, regresa
de golpe ás emocións da súa idade
dourada para recollerse logo
nunha retranca desesperada.
P ¿Traballou tanto para fracasar?
R De situacións como a miña,
con ese cambio social tan grande,
normalmente non se sae. A xente
morre. Morreu Mariano Rubio.
Morreu o presidente de Enron, o
de Parmalat. Outra xente transfórmase
psicoloxicamente. No plano
persoal eu non fracasei, todo o
contrario. Estar nun cárcere físico
é relativamente fácil: fai un pouco
de frío, pero arránxase.
P Tras a intervención de Banesto,
o 28 de decembro de 1993, pasou
vostede 15 anos en prisión.
R Quince anos da miña vida.
Mira: cinco anos para terminar
unha carreira, dous para ser avogado
do Estado, cinco traballando
na industria farmacéutica, seis en
banca. E quince, en prisión.
Conde transcendeu as fronteiras
do particular universo do
diñeiro e converteuse a principios
dos 90 nunha superestrela. Tivo o
impacto dunha banda de rock. Os
mozos quixeron ir estudar Dereito
a Deusto como el. A súa estética
de yuppie de traxes a medida
e o pelo con brillantina que
retratou unha xeración fixo que
non houbese ninguén en España
que non soubese quen era ese
galego que, con 40 anos, se atopaba
entre os seis banqueiros máis
importantes do mundo.
P ¿Que fixo con aquela vértixe?
Mario Conde aloumiña o seu can, na Cerca. > Yago Fernández Cabaleiro / Diario de Pontevedra
R Algo moi difícil: manter os meus
amigos, malia que entre nós había
unha separación descomunal. Eu
gañei unha enorme cantidade de
diñeiro coa venda de Antibióticos
[por 58.200 millóns] e despois
tiven unha posición tremenda
como presidente dun banco.
No recibidor da casa ourensá
hai unha fotografía súa co Rei, asinada
polo monarca, co que mantén
a relación. “Non o pasou ben
coa historia do banco, pero non
puido facer máis que o que dixo”.
Conde refírese a unha chamada
do monarca a Felipe González
para dicirlle que intervir Banesto
sería “unha tolemia”. González
respondeulle que non se metese
en asuntos políticos. Logo, o Rei
chamou a Conde o día da inter-
vención para dicirlle que “aos
bancos axúdaselles, non se lles
fai isto”. Así o relata o ex banqueiro
no libro Memorias de un preso,
que xa vai pola quinta edición.
A estratexia de expansión de
créditos de Banesto provocou,
segundo a inspección do Banco
de España, un desfasamento de
preto de 605.000 millóns de pesetas.
“Que non se fale da incompetencia
dos políticos españois.
Banesto intervense o día 28 de
decembro e, o día 30, celébrase
unha sesión parlamentaria á
que van os deputados de todos
os partidos políticos. En dous
días tiveron tempo para estudar
con profundidade os balances,
as contas de resultados dos bancos
e de formarse un xuízo. Xen-
“O cárcere é un
‘destruehomes”
P ¿Como é a prisión?
R O cárcere é un destruehomes.
Ves de todo. A xente está alí,
consome chinos... Eu fumaba
catro paquetes de tabaco
diarios. A primeira noite en
Alcalá Meco facía tanto frío que
non puiden nin encender un
cigarro.
En prisión, Conde tivo relación,
entre outros, co asasino
do rol. Conta que os vis a
vis eran “a fusión fría”. “Un
cuarto desanxelado e un
funcionario alí dicíndolle ao
que lle tocaba: “Veña, a foder,
e sen preparativos, que está
a esperar o seguinte”. Un día,
varios skins achegáronse a
un preso do seu módulo –“un
tío que probablemente non se
duchou en toda a súa vida”– e
dixéronlle: “Ou te duchas ti ou
te duchamos nós”. O tío acabou
coa roupa e todo baixo a auga
fría. ¿Sabes os
porcos nas matanzas aquí? Pois
que berros, que berros”.
Cando preparaba desde
o cárcere a defensa do caso
Banesto, unha trama repleta de
nomes, contas e traizóns nas
que el, como presidente, estaba
no centro de todo, Mario Conde
duchábase ás catro da mañá.
P E en auga fría...
R En auga xeada. E ódioo.
[Un día apareceu por alí un
preso que chegara por orde de
Garzón vinculado coa trama
financeira de ETA. Un problema
deixara a ducha sen auga
quente. O etarra non o sabía,
así que se meteu debaixo
e saíu dun salto. Ao ver a
Conde alí, coma se nada,
pensou que se trataba dun
privilexio do ex banqueiro. “¡E o
cabrón meteu a man!”. Non foi
a única experiencia de Conde
coa banda. Como encargado
de tomarlle a ficha aos reclusos
novos, o pontevedrés atopouse
facéndolle fotos a un etarra
que lle dixo que era o xefe do
equipo que se ía encargar del.
“Non me inmutei. Díxenlle: Moi
ben. Logo explícasmo”].
te que non se pon de acordo na
dirección Coruña-Madrid votou a
favor da intervención. “Aquilo foi
unha farsa. Estaba no guión”.
“Dixéronme: ‘vendes as túas
accións e pide que nomeemos un
presidente. Nomeámolo, cambiamos
o consello e en paz”. Díxollo
o número dous de Luis Ángel Rojo
no Banco de España. A proposta
escoitouna Conde en silencio.
“Entón o problema non é o banco,
senón eu”. E Martín respondeu:
“¿É que non te decatas de que es
ti?”. E así acabou unha vida Mario
Conde, e empezou outra.
P ¿Que foi o que máis lle doeu?
R Cando en 2002 tiven que explicarlle
á miña muller, aos fillos e
aos amigos nuns minutos, porque
iso foi o que me deron, un con-
cepto novo: 20 anos no cárcere. É
unha cifra monstrosa. Pensei que
non os volvía ver.
P Houbo un tempo no que se creu
que vostede tiraría da manta.
R Unha bobada. Entre os anos 88
e 96 pasan cousas en España que
non se saben e que non se escribiron.
Iso desemboca en dous acontecementos
que están ligados
entre si. Un é a intervención do
banco e outro, a vitoria de Aznar.
Da intervención de Banesto ninguén
quere falar. Ese momento
clave da historia de España encadea
unha serie de movementos
subterráneos e termina nunha
vitoria moi complicada de Aznar
por uns poucos votos.
P A xente percibe que aquilo foi
denso politicamente falando.
R Aí houbo unha traizón, un pacto
entre a dereita e a esquerda que
non puido ser máis que fraudulento,
cunha finalidade. Os detalles
van ir saíndo aos poucos.
P ¿Que pasou?
R Que Aznar era unha persoa que
perdera dúas eleccións e da que
se cría que non valía. E González
xa tivera a crise de Guerra, empezaba
cos GAL e gañara sen maioría.
Dous troncos que caen, se se
atopan no camiño, sostéñense. E
Felipe pensou que non tiña que
intervir o banco, que eu ía coller
o diñeiro e irme. Que foi o que me
ofreceron, nunha palabra.
Conde aprobou co número un
as oposicións ao corpo de avogados
do Estado aos 24 anos. Ten a
mellor nota da historia de España.
“Preguntei canto tempo se tardaba
en sacar esas oposicións e
dixéronme que entre catro e cinco
anos. Preguntei canto se estudaba
e dixéronme que seis ou sete
horas ao día. Así que me puxen
a estudar catorce horas durante
dous anos. Desde as cinco da
mañá ata as sete da tarde. E ás
sete, a dar temas”, lembra.
P Malia que a familia da súa muller
tamén era galega, vostedes nunca
frecuentaron Galicia...
R Cando estaba no banco pregunteille
se quería recuperar o pazo
do seu bisavó, que podiamos
recomprar, pero non lle interesou.
Non sei se Lourdes lle colleu un
pouco de teima a Galicia.
P Desde a voda volveron moi pouco.
R Nin praia América, nin Tui. Non
me gusta. O subconsciente almacena
uns recordos e estes remiten
a unhas emocións. Se ves que se
produce un choque entre ambos...
Non me interesa. Trouxen os fillos
cando eran pequenos, porque son
galegos aínda que non nacesen
aquí. E ao meu pai quíxenlle buscar
unha casa en Galicia, mais
morreu, e si que lla atopei, pero
un panteón en Tui.
Conde ten un pastor alemán ao
que chama Clinton. “Estou a educalo”,
di para xustificar os berros
que solta cando o can saúda
subíndose aos seus invitados. O ex
banqueiro quixo volver á súa terra,
pero non ao seu municipio. Á súa
chegada á Cerca, en Chaguazoso,
organizou unha comida para
a aldea, na que viven algo máis
de medio centenar de persoas.