Marilar Aleixandre - Tempos Dixital

More documents

Recommendations

Info

próLogo Crítica non barrenes é inútil por Xiana Arias Rego Pero Isto ía ser unha carta. A/a de Miguelanxo Prado. Pero por máis que na primeira páxina de Stratos diga Teófilo que barrenar é inútil o que segue son unha serie de barrenes. Escritos con calor e fumando bastante. Entro por segunda vez no álbum publicado en 1987. Desta volta na primeira versión orixinal que é de 2010. Creo que Stratos foi o primeiro seu que lin. Antes de poñerme con el rematei A miña vida mal debuxada de Gipi. Sobre todo quedei con isto: “— Vela, a estatua de Garibaldi? — … — Véxoa. Véxoa mal, como todo o demais, pero véxoa. Míroa. Non entendo o porqué desa pregunta pero míroa. Véxoa. — Lembra que a podes pintar de azul cando che dea a gana. Dime isto: “lembra que a podes pintar de azul cando che dea a gana”. Que quere dicir iso? — Que quere dicir? — Que quere dicir iso? É unha macana. Mesmo un pouco romántica. Adozada. Non a entendo. Miro a estatua e penso. Que cona quere dicir iso? Penso. E logo decátome: estou pensando, e había cinco meses que non o facía”. Aos ollos Penso como describir o importantes que me parecen os ollos en Stratos. Como me entran. Éme imposible non miralos. Son en branco e negro. Poderíaos pintar de azul en calquera momento. Di José Muñoz, de Muñoz/Sampayo, que a historieta é o único produto cultural que aínda conserva o tremer da man. Coma as pintadas das cavernas. Aquí o tremor da man quedou preso dos ollos dos que temen ou dos rabiados. Dos de Lino, Teófilo ou mesmo Vladimir. As primeiras páxinas anuncian barranco. Teo dille a Lino “Non barrenes é inútil”. Pero Lino barrena. Coma un home enviado á liña de fronte sen adestramento nin armas. Dende a cama a muller dille que apague a cafeteira, que vai estoupar. E na liña de fronte Lino como armas colle papel e lapis. Débelle tremer aínda ben a man contra o folio en branco. Consegue explicar como reestruturar a empresa salvando o seu posto. “Sabe que algúns teólogos sosteñen que os proletas non teñen alma?”, dille o xefe de Teo e de Lino a un cadro medio. A clase obreira “vai ao paraíso en Marina dÓr” que di unha canción de Los Carradine. Cidade de vacacións Ás veces intento facer viñetas. Agora mesmo intento debuxar a conversa de dúas mulleres que fuman na saída de incendios da empresa en que traballan. Chámolles Lina e Tea: — Sabes o de Amalia? — O que? Volveu onte das vacacións, non? — E a xefa riuse dela na cara. — Por? — Porque fose de vacacións a Marina dÓr e que aínda viñese presumindo. Esta historia capaz de ilustrar a Historia Di Xosé Luís Méndez Ferrín no prólogo de Stratos que: Aquí hai un enxame de xentes que compoñen fragmentos de mundo. É un nobelo que debanda limpamente. O xogo de planos é invisible coma no mellor cinematógrafo. Retrata os diversos absurdos aos que conduce a acumulación. O sentido do humor serve entre outras cousas para aliviar o ánimo. Isto manca, porque en Occidente hoxe todo camiña na mesma dirección que o narrador e o debuxante nos sinala. Unha viñeta de Mafalda Resulta que onte pregunteille a miña nai: — Cres que o mundo se vai amañar, mamá? — Sen dúbida! — Entón propóñoche unha cousa: ata que o mundo non se amañe non fagas sopa, eh? — E que pasou? — Pasou que á noite tiven que comer toda a súa fe con fideos!! A xustiza pola man Non me centro. Ao comezo deste texto direi que isto son unha serie de barrenes. Sigo debuxando a conversa das traballadoras pero na seguinte páxina convértense en dous traballadores aínda que a historia sexa a mesma. Cambio os nomes. — Sabes o de Lolo? — O que? — Que el tamén fora de vacacións a Marina dÓr pero vendo como se burlara o xefe de Adolfo pois calou a boca e non dixo nin mu. Que aínda lle preguntei eu que se foran a algún sitio e dixo que boh, que fixeran o de sempre. — Como sabes iso? Tremer // nadina Bértolo Xiana Arias rego (A Fonsagrada, — Pois dise por aí, porque o moi parvo xa o conta- 1 ) é escritora e xornalista e traballa no Diario Cultural. Publicou os libros de poemas Ortigas e Acusación. Pódense ler ra por fóra e pensou que non o saberiamos. — E vaslle dicir algo? — Non sei, pero era para cantarlle a de Paquita, non sabes? — Cal de Paquita? tamén textos seus en Xistral, — A de “rata de dos patas te estoy hablando a Revista das Letras ou nos materiais ti...”. do Cineclube de Compostela — Home, non foi para tanto a mentira tam- Pirata e Non conciliados. pouco… — A mentira non sei, pero o outro día no café estivemos os dous rindo da cara que puxera o Adolfo e xa me dirás se non é de rata de dos patas... O punto fráxil do método No futuro de Stratos o saldo do cliente é segredo bancario, as médicas e enfermeiras operan por ordenador pero o que importa seguen sendo elas e non as máquinas. Elas, os seus actos, as súas contradicións. Penso en J.G. Ballard, n’O mundo somerxido e nalgúns relatos de Febre de guerra. O futuro debúxase desde dentro dos personaxes, non se impón. E logo acórdome de Fragmentos da enciclopedia délfica. Stratos é barranco. Os gregos e gregas arman barullo. Pero… sen goberno, nin clases, nin policía… en esencia… todo é igual? Unha conversa de Tanxencias: “Parece que nada cambiase nestes quince anos. Agora hai menos carballos e máis eucaliptos. — E nós cambiamos. Eu levaba saias longuísimas, melena e colares, e ti… ti non usabas nunca traxes e gravatas de marca. — Non os tiña”. A danza dos ninguén Uns días despois de ler o álbum por segunda vez fun de paseo cun amigo da Fonsagrada ao que lle prestei aí atrás A mansión dos Pampín. No coche escoitamos Hechos contra el decoro. Había ben tempo que non escoitaba “Danza de los nadie”: “Confundimos la luna con farolas. Confundimos estrellas con espejos, si. Todo empezó el día en que a mamá se le agrietaron los pechos y de sus pezones tan soló brotó veneno. Esa es la leche que nos dieron. Esa es la leche que mamamos, si. Esa es la leche que tenemos”. Acordeime dos salvaxes de Stratos. “— Os auténticos extinguíronse, pero a partir de cachorros de proleta, criados en estado salvaxe, conseguiuse recuperar esa especie desaparecida. A ciencia é grande! Non lles parece? A min emocióname… por suposto, non teñen alma!”. A cousa empeza así “Pasadomañá comunicaránselles os nomes daqueles que cesarán nos seus postos de acordo con esta reestruturación de persoal. Agora continúen co seu traballo”.
proNome En emilio José «non leo por gusto, senón á procura» 2009 conseguiu as louvanzas da crítica estatal polo seu disco Chorando apréndese e situouse con éxito no panorama da música indie. Nel, como nas súas lecturas, desborda o gusto pola mestura. Do pop naif á samba ou á música clásica, do marqués de Sade ao Corán, de Xiana Arias aos comentarios do marca.com, de Ezra Pound ás novelas americanas de a peso. Como entrar nunha estrada descoñecida sen gps. As súas respostas atraen sempre por saírse do previsíbel. // Belén Puñal En Chorando apréndese queda claro que tes gusto pola mestura. E nas lecturas? Non é que me guste nada en concreto, intento coller de todo. Remítome ao que di mil veces o marqués de Sade, que non cre no gusto e que non ten sentido cerrarse só nunha cousa. Es lector de Sade? Sade interésame como gran xenio que é. A partir da película de Pasolini sobre un dos seus libros, Os 120 días de Sodoma, empeceino a ver con outros ollos, porque a imaxe que se ten del escurece moito a súa obra. Luis Buñuel, cando leu a Sade, dixo que todo o que até ese momento lera non valera para nada. E entón pensei que se Buñuel dixera iso… …habería que lelo. O meu libro preferido del segue sendo Os 120 días de Sodoma, grandioso no sentido artístico, na vertente imaxinativa. Como lectura é alucinante. Non entendo como a xente pode escribir aínda novelas quixotescas, nas que xa sabes o que vai pasar dez páxinas antes de que aconteza. Gustas de mesturar varias lecturas á vez? Si claro. Agora mesmo estou lendo Estrella a toda costa (Alianza, 2008). É unha libro marabilloso, unha novela destas que semellan estúpidas a primeira vista, destes libros que só valen uns euros, tipo novela rosa, de autores americanos ou normalmente autoras. Desta caste de libros que estás lendo e pregúntaste por que. Mais no fondo eu creo que están máis en contacto co mundo que O código da Vinci. Entre as influencias que citas na túa páxina de myspace, refíreste de feito aos libros de peto… Si. Hoxe en día non leo por gusto senón á procura dun resorte de inspiración. Cos libros de peto pásame como cos discos de serie media. De repente ves na librería ese libro que nunca viches, que a saber de onde saíu, cómpralo por tres euros ou catro e sempre sacas algo de aí. É como unha forma de desviarse do canon cultural. Igual é un pouco inxenuo… Que outras cousas estás a ler neste momento? Un dos meus libros favoritos é, do nobel chinés Gao Xingjian, A montaña da alma, e a el volvo de cando en vez. Leo moita poesía e n'A montaña da alma, malia a ser novela, hai partes que son un poema. Mais coido que a semente da poesía actual son os comentarios do marca.com. E logo? É marabilloso. Sabes a cantidade de insultos elaboradísimos e novos que se encontran alí? É como esta novela, Estrella a toda costa. Podes lela a páxina por segundo, pero de vez en canto encóntraste cunha frase que vale por trinta novelas. Houbo algún libro que influíse dunha maneira máis directa no proceso de elaboración do teu disco? Non. Aínda que, por momentos, o Corán. A Biblia, que tamén teño por un gran libro, paréceme así e todo novelesca fronte ao Corán, que é poético. O Corán está entre os meus dous libros favoritos, xunto cos Cantos de Ezra Pound. Cando fixen o disco, tamén estaba lendo bastante, influenciado polos Cantos, sobre políticos americanos da fundación dos Estados Unidos. Falas moito no teu disco do abandono do rural. Vivir na aldea condiciona. Tamén as lecturas? Non é o mesmo ca estar nunha cidade con bibliotecas como a Xeral da Universidade de Santiago, onde podes atopar todo ou case. Hoxe en día está internet e Amazon, pero aínda así non podes comprar todo o que les. E das librarías xa nin falar… No teu traballo recorres moito aos samples. E se tiveras que escoller un sample literario, unha cita? 2 proNome Crítica // Emilio José é músico //Arquivo do autor Esta a mítica de Paul Valéry: “Que pode un home?”. Lin moito del e esa cita gústame moito. Algún autor ou autora en galego polo que teñas preferencia? Xiana Arias. O último que comprei dela foi o seu poemario máis recente, Acusación. E algún outro máis? Habitualmente en galego non leo. Iso tamén se aplica ao galego que falo. Se algún día tivese fillos, esforzaríame porque visen cousas en galego e falasen correctamente. Pero, cando estudei, o que lin, fóra das lecturas de instituto, fóra de autores como de Toro e Rivas, estaba en español porque non había versión en galego. Creo que se hoxe lese todo en galego, esquecéndome das cousas que tiven que ler en español, porque non as había en galego, sería como se empezase a falar en galego normativo. É como borrar o pasado que me fixo ser como son. Sería como crear unha ilusión de que podo vivir en galego cando non é certo. Se fose concelleiro de cultura, destinaría o 99 por cento do diñeiro a traducir ao galego.
Page 1 and 2: 15 verán 10 Revista de libros TEMP
Page 3 and 4: Crítica a sua superaçom. Levamos
Page 5 and 6: Unha cinta de Möbius narrativa A n
Page 7 and 8: O que segue ao silencio Poesía Dav
Page 9 and 10: Infancias difíciles Infantil Manue
Page 11 and 12: Onde viven os espectros Teatro Manu
Page 13 and 14: Imprescindíbel ou autocompracente?
Page 15 and 16: Ficción emancipada Audiovisual Tel
Page 17 and 18: A traizón aos ideais é un tema ta
Page 19 and 20: ... existe unha situación de norma
Page 21 and 22: Freud e a política // M. V. F. No
Page 23 and 24: Por que Steiner? ensaio Os artigos
Page 25 and 26: excluídas do público ensaio Unha
Page 27: consta tamén doutra capa que conde
Page 31: Agonía de outono Aínda contra as

Marilar Aleixandre - Tempos Dixital

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?