Marilar Aleixandre - Tempos Dixital

O que segue ao silencio
Poesía David Rodríguez concentra o poema no verso
breve, lapidario, aberto ás outras artes
Da particular idea da escrita
con que funciona David
Rodríguez tiñamos
noticia, antes da publicación
deste primeiro libro de poemas,
a través de dúas canles fundamentais.
Por un lado, das liñas dedicadas
á reflexión e á proxección sobre o es-
cenario galego dalgúns dos debates
do pensamento contemporáneo no
blogue O funambulista coxo (http://
ofunambulistacoxo.blogspot.com).
Polo outro, do éxito obtido coas
súas obras de teatro radiofónico no
premio convocado polo Diario Cultural
da Radio Galega (gañador da pri-
Estatua grega //eduardo Irago
meira edición, con O bambán, e finalista
na edición de 2010 con Nunca
me esquecerei de ti).
O tránsito entre xéneros e horizontes
discursivos non comporta,
con todo, correlacións unívocas e
monocordes entre unhas prácticas
literarias e outras. A poesía de La-
pidarias propón, de entrada, unha
ponte que é a un tempo estética e
hermenéutica entre a literatura e as
outras artes. En primeiro lugar, pola
inquisitiva presenza das fotografías
de Eduardo Irago acompañando os
textos do autor. Mais tamén pola
recorrencia á obra de arte como referencia
para unha escrita en que a
reflexión sobre a estética como coñecemento
sensíbel, o ollar ou a representación
teñen un lugar visíbel
(“Ollos de Bizancio mirádeme de esguello
// O que máis temo: // perderme
para sempre fitando de fronte os
meus ollos no espello”).
A aposta estilística e discursiva
do libro, partidaria do poema breve
e conciso, do adelgazamento expresivo
e, en relación con estes trazos,
da incorporación do silencio ao
texto e da escolla do enxeño e da
contradición como fórmulas para
a resolución do poema, non semella
desconectada de toda unha
tradición literaria en que brevidade,
pensamento e moralidade funcionaron
ao compás. Estou a pensar
no tipo de literatura coñecida
como literatura gnómica que, con
procedementos non distantes do
aforismo, a sentenza ou a máxima,
aspira á transmisión da sabedoría.
Con aperturas posíbeis, ademais,
tanto ao criptográfico e o enigmático
como á agudeza habitual dos
epigramas (“Murmuro para que se
me escoite”; “Escribir fracaso: / o
meu triunfo”).
proPostas Crítica //
Algo de todo iso hai no poemario
dun David Rodríguez que, desde o
mesmo título, marcou tamén relación
co xénero lapidario. É dicir, con
aquela escrita gravada na pedra, destinada
á permanencia e a transcendencia
e que na súa realización como
epitafio foi habilmente explorada por
Miguel Anxo Murado (Lapidario dos
heterodoxos, 1990; Lapidario, 2004). E
tamén co significado que o termo coñece
na actualidade como sinónimo
de cortante, preciso, rotundo, sobrio
ou solemne (“Ás veces é bo calar / a
vida é máis curta que as palabras”).
Son trazos todos orientados á
articulación dun determinado esquema
de pensamento, sempre
enunciado en primeira persoa, preocupado
pola exploración da escrita
poética como horizonte e límite
da intelixencia e tensado, en última
instancia, por unha existencia paradoxal
en que o íntimo e inextricábel
–os versos negros– ten as marcas
da dor e da derrota. Dedícase tamén
ao amor: “Igual que ao peixe
espetado no anzol / amada miña /
crávasme os teus labios / ao tentar
soltarme”. // Isaac Lourido
Lapidarias.
Os versos escuros ·
David Rodríguez·
Xerais, 2010 ·
136 páx · 14,15 euros