FoliAgra 2018

FESTAS DA AGRA DO ORZaN ´ 2018
13
Un océano de silencios
BEATRIZ GÓMEZ AMIGO
Máis de oitenta anos levamos facendo
MEMORIA HISTÓRICA neste País.
No remate do s. XX e nos anos do XXI,
fillos e fillas, netas e netos retomaron
a Memoria da represión franquista. Qué
sabemos duns reis borbónicos senón o que
nos transmitiu o “réxime”?; da guerra do
Rif....?; dos Primo de Rivera, dunha ditadura
que afondou no xa problema político
de Catalunya…?; da loita sindical e de
partidos, e da República do 14 de abril…?
A diario non nos paramos a analizar ese
franquismo sociolóxico que todo o impregna;
o qué nos trasmitiu a ditadura asesina
de Franco, apoiada no “Movimiento”, da
man de falanxistas, alta burguesía financeiera,
ociosos nobres de título, monarquía
borbónica e carlista, Exército salvapatria,
e Igrexa, onde emerxeu a secta ultra do
Opus, que serviu de cerne para vivir nun
nacionalcatolicismo abafante. Un réxime
que non pasou por un tribunal de Dereitos
humanos.
E que ten todos os visos de poderse reproducir
hoxe. Paréceme case imposible que
fale con moita xente de miña xeración e
consideren que xa é preciso deixar as “batalliñas
do avó”....; que reabrimos feridas…
Feridas?, si, mais non abertas agora; permanecen
abertas, e perdurarán sempre, se
non se lles limpa a podremia que agochan.
Entón si será tempo de cicatrizar.
Non vou referirme aos datos sobre guerra
e represión franquista, que poden verse en
calquera libro, ou en calquera documento
de internet…, senón ao que a min me transmiten
as verbas MEMORIA HISTÓRICA.
Lembro ver e escoitar o medo nalgunha
persoa que sufriu o réxime do terror franquista,
por se nalgún intre se puidese repetir.
Os defensores do “Movimiento”, todos,
morreron o 20 de novembro do 1975? Ou
máis ben viraron a chaqueta e agardaron
novos tempos, propicios para saír do armario…?
Precisamos pois MEMORIA para facer
valer a dignidade que nunca lles faltou
ás vítimas. Para que non sofran e morran
dúas veces. Para que sexan un referente
da democracia que, como nos seus tempos,
está a pasar por moi maos momentos.
Esa democracia enferma que se disfraza de
“constitucionalista” e que permite que nosos
mortos continúen nas foxas sen nome.
Que as sentenzas sigan chamando rebeldes
a quen defenderon, con súa vida, seus bens,
seu corpo…, a República, contra quen si foron
os verdadeiros rebeldes contra o goberno
lexítimo. Vivimos nun estado da desmemoria.
Todos os días, na Moura, lembro o
lugar onde apareceu asasinado LUÍS HUI-
CI, ao borde da estrada, e hoxe “humanízase”
cun colector de vidro e papel. Son os
novos tempos…?. Non!; é o esquecemento!