revista galega de pensamento feminista verán 07 núm. 47 ... - Andaina

� CLAUDINA CAVACO
Eva está libre de culpa. Eva é
inocente.
Nos albores dunha época especialmente
conflitiva para a Igrexa
Católica, nace unha muller de corpo
débil e de mente atormentada,
que hoxe retorna coma unha pantasma
suxerinte e sacra.
Hildegard de Bingen é santa.
Sempre admirei aos crentes, porque,
cando menos, teñen a valentía
de facer uso da súa imaxinación
como o seu interlocutor íntimo.
Igual que os artistas. E Hildegard
de Bingen foi santa e foi artista.
Padeceu no corpo as dores e os praceres
do misticismo sendo a única
persoa da historia en sufrir éxtases
en vixía, ata o punto de poder provocar
conscientemente ese estado
no que lle asaltaban proféticas visións.
Segundo as súas palabras:
«Dende o terceiro ano de vida, vin
unha Luz tan intensa que cáusame
tremor na alma».
E do mesmo modo que o diálogo
da imaxinación moitas veces
é falso, tamén o é a reintrepretación
do retorno dos espectros. Pero
esa falsidade, esa readaptación
de mensaxes fóra do seu contexto
ou da súa intención orixinal, tamén
ten algo de verdade, porque as verdades
son efémeras.
Hildegard de Bingen, nata en
Bermersheim (Alemaña) en 1098,
amais de santa e artista, foi moitas
cousas máis: foi compositora, poeta,
pintora, bióloga, médica, mística,
milagreira, alquimista... E toda
ela rexorde no século XXI como
unha personaxe atraínte para todos
os públicos.
O seu corpo débil quebrou con
81 anos, nunha época na que a expectativa
de vida non chegaba aos
corenta.
A santa facía versos porque mandoullos
facer Deus. Era unha muller
humilde que foi chamada a denunciar
a unha Igrexa corrompida
e falta de piedade. En Scivias di:
E daquela, aquel que se sentábase
no cumio do monte berrou, con
Sen pecado
voz forte e penetrante: Oh, fráxil ser
humano, que po da terra es e cinza
de cinzas: proclama e fala do principio
da perfecta salvación ata que a
aprendan aqueles que, aínda coñecendo
os máis profundos contidos das
Escrituras, non os queren dicir nin os
queren predicar porque son tépedos
e tardos en observar a xustiza de
Deus; revela os segredos da mística
que eles, temerosos, no seu campo
escondido e sen froitos agochan.
Aos 42 anos comeza a súa prolífica
produción de textos e na súa
obra Vita conta unha revelación
que lle dá coñecementos musicais,
do mesmo modo que lle fora outorgada
a comprensión dos libros
sagrados «sen ensino humano», segundo
ela mesma explica.
Con aquela música,
Hildegard construía
unha ponte para comunicarse
coa divinidade.
Para ela, a
arte era a linguaxe
mediadora do
ceo e ela deulle
voz e cos seus
concibidas
11