sayı 1

olarak çalıĢanların iĢ doyumlarını
yükseltmelidir.
Eğer birey yaptığı iĢten kendi
gereksinimlerinin karĢılandığını gö-
rürse ya da duyumsarsa, ortak çabaya
katkısını sürdürür, aksi halde katkıyı
sürdürmez. Buna göre bir örgütün
yeterliliği, örgütün bireylere sağladı-
ğı bireysel doyumlarla kendi varlı-
ğını koruma sürdürme gücü-
dür.Bunu örgütün denge gücü olarak
da ifade edebiliriz.Bu denge gücü
bireysel doyumla bireysel özveri-
nin dengelenmesidir.
Örgüt bu denge yolu ile var-
lığını korur. Bireylerle örgütler ara-
sında karĢılıklı alıp vermeye daya-
nan bir iliĢki söz konusudur. Bu
iliĢkinin bireysel ve kurumsal ol-
mak üzere iki boyutu söz konusudur.
Bir birey, örgüte, kiĢisel doyumları-
nın, göstereceği kiĢisel çabalardan
daha fazla olacağını ümit ettiği için
katılır ve bu durum gerçekleĢtiği
sürece örgütte kalmaya devam
eder.Ancak birey ,kiĢisel çabalarının
iĢten sağlayacağı doyumu aĢacağını
algılarsa bu durum bireyin örgütte
kalmasını olumsuz yönde etkileye-
cektir.
Diğer taraftan örgütünde
bireyden beklentileri vardır. Örgüt,
bireyden elde ettiğinden daha fazla-
sını örgüte katkıda bulunarak verme-
sini bekler. Örgüt açısından bir örgü-
te verdiğinden daha fazlasını alan
bir birey, örgütün enerjisini bitirecek
gibi algılanır.
Eğer birey örgütün bir üyesi
ise örgüt faaliyetlerinden bir çıkar
sağlayacak ve örgüt de bireyin faa-
liyetlerinden karĢıt bir yarar elde
edecektir.Bu durum karĢılıklı veri-
min sağlanmasını meydana getire-
cektir. Böylece, örgütsel amaçlar
sağlandığı zaman, kiĢisel amaçlar da
doğal olarak sağlanmıĢ olacaktır.
ÇağdaĢ toplumlar örgütlüdür.
Ġnsanlar örgütlerde doğar, örgütlerde
eğitilir ve yaĢamlarının büyük bir
kısmını örgütlerde çalıĢarak geçirir.
Örgüt insanın iĢbirliği gereksinimin-
den doğar. Ortak bir çabayı gerekti-
ren bir amacın gerçekleĢtirilmesi
birden fazla bireyin güç ve eylemle-
rininbirleĢtirilmesi- ni,bütünleĢtirilmesini zorunlu kıl-
maktadır.
ĠĢ birliği olmaksızın insanların ken-
di yetersizliklerini yenemeyeceği ve
21