televizyon habercili?inde bir mesleki ki?ilik olarak ?anchor?

More documents

Recommendations

Info

INFORMATION AND MORE: USES AND GRATIFICATIONS OF PRINT NEWSPAPERS AMONG UNIVERSITY STUDENTS IN TURKEY Çağdaş toplumlarda iletişim doğal ve kaçınılmaz bir olgu olarak karşımıza çıkmakta ve bireyin yaşadığı çevre ile ilişkiye girmesi, öğrenmesi, anlaması, karşılıklı etkileşim sürecini ve bu bağlamda da haberleşmeyi gerekli kılmaktadır. Bugün teknoloji gerek görsel, gerek işitsel olarak ulaştığı düzeyle bireylerin zaman ve mekan ortaklığını yok ederek mesafeleri ortadan kaldırmakta, zamandan tasarruf sağlamakta ve bilgiyi taşınabilir ve saklanabilir duruma getirmektedir. Kitle iletişim araçlarının bireyin yaşamını hemen tüm yönleriyle bir bütün olarak işgal ettiğini söylemek mümkündür. Bu araçların başında da günlük hayattaki kullanım kolaylığı, bol seçenekli özellikleri, sunduğu renkli dünyalar, bilgi ve görüntü sağlamadaki hızlılık ve canlılık gibi üstünlük faktörleri ile televizyon gelmektedir. Televizyonu, kitle iletişim araçları içinde ayrıcalıklı bir yere oturtan bu özelliklerin, onu aynı zamanda en etkin, en ikna edici kitlesel araç konumuna getirdiğini de söylemek mümkündür. Fiske ve Hartley, gündelik yaşamın ayrılmaz bir parçası haline gelen ve en temel kitlesel iletişim aracı olan televizyonun toplumsal işlevlerini birkaç temel nokta üzerinde özellikle durarak şöyle değerlendirmektedirler (Fiske ve Hartley, 1989: 88, Aktaran: Turam, 1994: 105): “Toplumda kabul edilebilir gerçeklerin tabiatı konusunda yerleşik kalıpların oturtulmasına ve bunların sınırlarının belirlenmesine yardımcı olmak, ilettiği mesajların içerdiği genel ideolojik temeller sayesinde bireylerin toplumun yerleşik kültürel değerler sistemine adapte edilmelerini sağlamak, yerleşik kültürün değerlerini açıklayarak ve gerektiğinde savunarak dünyada yaşayan tüm insanlara tanıtılmasına aracılık etmek, öte yandan toplumun yerleşik kültürüne de dünyanın diğer kültürleriyle biraraya gelerek aktif olarak ideolojilerini ve geçerliliğini sınama imkanı yaratmak, toplumların kültürlerinde dünyadaki değişimlere ayak uydurulmasından kaynaklanmış olabilecek herhangi bir toplumsal veya siyasal yetersizliğin ve aynı zamanda toplum içerisinden gelen yeni ideolojilere yönelik değişim taleplerinin ortaya çıkarılmalarına ve sergilenmelerine olanak sağlamak, bu arada toplumu oluşturan bireylerin her birine kişisel kimliklerinin ve statülerinin siyasal kültürün tümü tarafından garanti edildiği güvencesini vermek ve böylece toplumun bireylerine güvenlik ve paylaşma hissinin yanında küresel bir bütünün parçası olma duygusunu iletmektir”. Bugün güçlü bir endüstri kolu haline gelen televizyon, bir anlamda başlı başına kendi sektörünü de yaratmıştır. Televizyon, bir yanıyla teknolojinin bir ürünü hatta daha da ötesinde teknolojinin doğrudan kendisi iken, diğer yandan da kültürün üretim, aktarım ve tüketim süreçlerinin yaşandığı bir ortam olarak da görülmektedir (Mutlu, 1999: 11). Televizyonun yalnızca kültürün ve yaşananların aktarımı ve yeniden üretimi süreçlerinde değil, aynı zamanda kültürü bizzat oluşturma, yeni yaşam biçimleri yaratma ve bu yaşamları geniş kitlelere benimsetme, kabullendirme, seslendiği kitleyi ve yaşam biçimini yeniden yapılandırma, etkileme gibi pek çok süreçte de rol aldığını söylemek mümkündür. Yüz yüze olmayan milyonlarca hatta milyarlarca insanla aynı duygu, düşünce ve heyecanların eş zamanlı yaşandığı paylaşım biçimleri, ulaşılan çağdaş teknolojik düzeyin bir göstergesi, bir uzantısı olan televizyon ile artık kolaylıkla gerçekleşebilmektedir. 1048
Esslin televizyonu, “bugün onu evlerine almış olan herkesin hayat tarzını ve gündelik alışkanlıklarını değiştiren, insanoğlunun ufuklarını geliştirebilen ve büyütebilen bir teknolojik mucize” olarak tanımlamaktadır.(Esslin, 1991: 70). Televizyonu diğer kitle iletişim araçlarından üstün kılan ve mucize bir araç olarak nitelendirilmesine yol açan en önemli özelliği ise, bireyleri kurduğu iletişim sürecinin içerisine birebir dahil edebilmesidir kuşkusuz. Televizyonda sunulan görüntü, izleyiciyi doğrudan olayın meydana geldiği zamana ve mekana götürmekte ve olayı tüm yakınlığı ve zamanlılığıyla ona göstermektedir; izleyici bu mucize araç sayesinde evinde otururken dünyanın herhangi bir bölgesinde meydana gelen savaşı izleyebilmekte ya da bir uçak kazasının enkazından kurtarılan yolcunun ilk sözlerini duyabilmektedir. Zamanı ve mekanı izleyiciye sunma üstünlüğüne sahip olan televizyon, izleyicinin o ana ilişkin görgü tanıklığı yapmasını da mümkün kılmaktadır. İzleyici açısından değerlendirildiğinde ise, olayın cereyan ettiği anın görgü tanıklığını (eyewitness) yapabilme ayrıcalığı, televizyona duyulan güvenin büyük ölçüde temel nedenini teşkil ettiği düşünülmektedir. Bir kitle iletişim aracı olarak televizyonun bireyi gündelik ve toplumsal yaşamın gerilim ve rutininden uzaklaştırmak için eğlendirme; yakın ve uzak çevrede gelişen olaylar hakkında bilgilendirme; bilimsel ve teknolojik alanlardaki gelişme ve yenilikleri aktararak eğitme gibi farklı temel işlevleri bulunmaktadır. Ancak en temel işlevlerinden biri de (tıpkı diğer kitle iletişim araçlarında olduğu gibi) haber verme işlevidir. Haber, artık günümüzde hemen herkesi ilgilendiren bir kavramdır. Bir anlamda bireyin en önemli sosyalleşme araçlarından biridir demek de mümkündür. Dünyada nelerin olup bittiğini ve bu olanların ne anlama geldiğini anlamak için tarihsel, siyasal, ekonomik ve toplumsal koşulların bilinmesine gereksinim vardır ve özellikle demokratik toplumlarda haber yaşamsal bir gereksinim olarak değerlendirilmektedir. Morse, haberin toplumsal yaşamdaki yerini “modern batı toplumlarında haber zorunlu ve olmazsa olmaz ideolojik bir araç haline gelmiştir. Amerika’da haber, demokrasinin hammaddesi olarak düşünülmektedir” ifadesiyle açıklamaktadır (Morse, 25. 02. 2003). Bu nedenle haberin en hızlı biçimde, yorumsuz ve gerçeklere dayalı olarak iletilmesi haberin dayandığı en temel sac ayakları olarak değerlendirilebilir. Televizyon haberini kavramsal ve niteliksel olarak incelemeden önce yalın olarak haberi tanımlamakta fayda bulunmaktadır. Haber kavramına ilişkin kuşkusuz, tek bir tanımlamadan söz etmek mümkün olmamaktadır; ancak, haber kavramıyla ilgili tanımlamalardan yaygın olarak kullanılan bazıları şunlardır (Kaptan, 1999:1- 2). “Haber, vaktinde verilen, toplumda çok sayıda kişiyi ilgilendiren ve etkileyen, bu kişilerin anlayabileceği bir dilde yazılan olay, fikir ya da görüştür. Yani ilgi çekici bir olayın, bir durum, düşünce, eğilim veya kanının doğru, anlaşılır ve çabuk şekilde yayınlanır bir metin haline getirilmesidir. Haber bir olay değildir. Olayın bildirilişi haberdir. Burada da olay hakkında bilginin iletilmediği sürece haber olamayacağı görülmektedir. Buna göre, her olayın zamanlı, doğru ve tam olarak bildirilişi haberdir. Olayın kendisi haber olmayıp, bir haberin hammaddesidir” Haberin en yalın tanımı, hakim Oliver Wendell Holmes’in hukuk tanımından çıkartılabilir. Holmes’e göre, “hukuk, mahkemeler ne derse odur, ne fazla ne eksik. Buna benzer olarak haber de, haber müdürleri ile muhabirleri ne derse odur” (Postman ve Powers, 1996: 19). Benzer olarak Lewis de “haber, haber kuruluşu her ne söylerse odur” şeklindeki 1049
Page 1: TELEVİZYON HABERCİLİĞİNDE BİR
Page 5 and 6: olduğunca yalın bir ifadeyle ve y
Page 7 and 8: “İngiltere’de haber okuyucusu
Page 9 and 10: aktarması ve süreç içinde bir e
Page 11 and 12: 32. Gün ve Manşet haber programla
Page 13 and 14: Coşkun, öte yandan Türkiye’nin
Page 15 and 16: Türkiye’de halen habercilik mesl

televizyon habercili?inde bir mesleki ki?ilik olarak ?anchor?

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?