10873,mehemmedfuzulipdf

Fariğ idim cümle âlemden, bilir âlem meni,
Eyb ederdi bî-xeber sanıb, benî âdem meni,
Goymadı dövrân-i çerx öz hâlime xürrem meni,
Şâd iken âlemde çerx etdi esîr-i qem meni,
Eşq nâ-geh oldu peyda, tutdu müstehkem meni,
Saldı yüz sevdâye ol geysû-yi xem-der-xem meni,
Şimdi Mecnundan reh-i eşq içre sanman kem meni,
Yâr xud qılmaz herem-i vesline mehrem meni.
Sen ki, mehremsen sebâ billah anıb her dem meni,
Söyle ey gül kim sene, bext eylemez hemdem meni,
Sensiz olmam ayrı möhnetden, belâden bir zaman,
El-emân, hicran belâ vü möhnetden, el-amân
Bülbül-i zârem, gül-i ruhsâr-i âlinden cüda,
Tûti-i lâlem, şekernisbet meqâlinden cüda.
Der idim sebr eyleyim, olsam cemâlinden cüda.
Bilmedim düşvâr imiş olmaq vüsâtinden cüda.
Tîre oldu rûzigârım, zülf ü halinden cüda,
Oldu sehrâ menzilim, vehşî qezâlinden cüda,
Mû tek inceldi tenim, nâzik nâhâlinden cüda,
Xem getirdi qâmetin, miskin hilâlinden cüda.
Çıxdı cân-i nâtevân, şîrin zülâlinden cüda,
Oldum, el-qisse, ruh-i ferhende-fâlinden cüda.
Sensiz olman ayrı möhnetden, belâden bir zaman,
El-amân hicran belâ vü möhnetinden, el-amân.
Âlem benim mâsivâdan (bütün varlıklardan, nimetlerden)
uzak olduğumu bilirdi. İnsanoğlu beni
dünya ve dünya meşelerinden habersiz sanıp ayıplardı.
(Fuzûlî, beyitte, kendisinin Allah'ın rızasına
yöneldiğini, Allah dışındaki şeylerden uzak olduğunu
belirtmek istiyor).
Felek (zaman) kendi halimde mutlu, mesut bırakmadı.
Alemde (dünyada) mutlu ve bahtiyarken
döneklik edip beni gama esir etti.
Aşk ansızın ortaya çıkıp beni sardı. O kıvrım kıvrım
olan saç, beni yüzlerce sevdaya saldı.
Şimdi aşk yolunda beni Mecnun'dan az sanmayın.
Yarin kendisi beni kavuşma mahremine sokmaz.
Vallahi sabah rüzgârı her zaman beni anmasına
rağmen (benim halimden sana söz etmesine rağmen)
sen bana sırsın. Ey gül yüzlü sevgili, söyle seni bana
kısmet etmeyen, yakm etmeyen kimdir? (Baht sözüyle
aynı zamanda beni sana yakmlaştırmayan bahttır,
manası kastedilmektedir.)
Ben sensiz belâ ve mihnetten bir an bile ayrı kalmam.
İmdat, ayrılığın belâ ve eziyetlerinden imdat!
Al yanağın gülünden ayrı düşmüş inleyen bir bülbülüm.
Şekere benzer sözlerinden ayrı düşmüş lal bir
tutiyim.
Yüzünün güzelliğinden ayrı olsam da sabredeyim,
derdim. Fakat visalinden, (kavuşmandan) ayrı olmanın
(senden ayn olmanın) güç olduğunu bilmedim.
Zülfünden ve beninden ayrı düşünce dünyam karardı
(...rüzgârım, yelim karıştı, bulandı). Vahşi
ceylanından ayrılınca menzilim (mekânım) sahra, çöl
oldu.
İnce, güzel fidanından (boyundan) ayrı olan tenim,
bedenim (yani ben) kıl gibi inceldi. Siyah kaşından
ayrılan boyum eğrildi.
Şirin, tatlı suyundan (dudağından?) ayrılan güçsüz
canım çıktı. Uğurlu, kutlu olan yanağından ayrılalı
hikâye (hulâsa; deli divane) oldum.
Ben sensiz belâ ve mihnetten bir an bile ayrı kalmam.
İmdat ayrılığın belâ ve eziyetlerinden imda*