10873,mehemmedfuzulipdf

Ögünür dîde ki, heyrânem ezelden üzüne
Oldu me'lum bu lafında ki, çoxdur yaşı.
Eşq le'li reh-i eşqinde tutubdur eteyim,
Qorxuluqdur nece salıb gedelim yoldaşı?
Yetdi ol qayete ze'fim ki, çeker tesvirim,
Her zaman daire-i heyrete min neqqaşı.
Möhtesib Tanrı üçün gel mene çox verme ezab,
Meyli mescid mi eder meykedeler ovbaşı?
Kesdi men şif teden ehl-i selâmet yolunu,
Bes ki, etrafıma cem' oldu melâmet daşı.
Ey Fuzûlî, ne belâ oxları kim, gelse mene,
Sebeb ol qaşları yayın gözüdür, yâ qaşı.
Göz, senin yüzüne hayranım diyerek övünür.
Onun bu sözünden çok fazla yaş döktüğü besbellidir.
Aşk yolunda gözyaşı incileri eteklerimi tutmaktadır.
Bu haldeki yoldaşı nasıl bırakıp gideyim,
korkmaktadır.
Zayıflığımın öyle bir zor mertebesine geldim ki,
benim görünüşüm her an bir nakkaşı hayretler
içinde bırakır.
Ey hesabımı tutan, Allah için bana çok edep verme.
Meyhaneler, hiç aşağılık kimseleri mescitten yana
gönderir mi?
Benim gibi çılgın bir âşığa selâmet ehli yaklaşmamaktadır.
Melâmet yolunda olanların etrafıma
toplanmaları bana yeter.
Ey Fuzûlî, bana ne türlü belâ okları gelirse gelsin
sebep, o kaşları yay gibi olan sevgilinin ya gözü, ya
da kaşıdır.
IX
Qansı mâhin bilmezem mehrile olmuş zâr sübh.
Her gün eyler xelqe bir dağ-i nihân izhâr sübh.
Batdı encüm, çıxdı gün, yâ bir esîr-i eşqdir,
Tökdü dürr-i eşk, çekdi âhi ateşbâr sübh.
Nola ger emvâte ehyâ verse sübhün demleri,
Zikr-i leyindir kim, eyler dem-be-dem tekrar sübh.
Bir müsevvirdir ki, zerrin kilk ile her gün çeker,
Sefhe-i gerdûne neqş-i âriz-i dildâr sübh.
Müjde bir xurşîdden vermiş meğer bâd-i sebâ,
Kim, nisâr eyler ona yüz min dür-i şehvâr sübh.
Âşiq-i sâdiqdir, izhâr-i qem eyler her seher,
Âh ile xelqi yuxusundan gılır bîdâr sübh.
Ey Fuzûlî, şâm-i gem encamına yoxdur ümîd,
Bir tesellidir sene ol söz ki, derler var sübh.
Sabah, ayın yüzünden mi, yoksa güneşin yüzünden
mi bilmem ağlar, inler olmuş. Sabah, hergün
halka gizli bir yarasını gösterir, açıklar.
Yıldızlar battı, güneş çıktı. Bir aşk esîri olan sabah,
bu sırada sürekli gözyaşı incileri döktü; ateş saçan
ahlar çekti.
Sabahın nefesi, ölüleri diriltse ne olur. Saban
daima dudağının zikrini terkarlar durur.
Sabah, öyle bir musavvirdir ki, altın kalemle dünyanın
yüzüne gönül sahibi olan sevgilinin yanağının
nakşını (suretini) çeker.
Sabah rüzgârı güneşten bir müjde verince sabah,
ona yüzbin iri inci saçar.
Sabah, her seher gam saçan sadık bir âşıktır. "Ah"
ile halkı uykusundan uyandırır
Ey Fuzûlî, gam gecesinin sona ereceğine dair bir
ümit yoktur. "Sabah var" demeleri sana teselli
veren bir sözdür.