Kitabı yüklə - Kitabxana

ilə – cürbəcür qoxularla zəngin olan ədəbiyyat məbədinə bir
“yod qoxusu” da gətirdilər.Güman edirəm ki, ədəbi havanı
korlamadılar, bu məbədin daxili aurasını bir az da zənginləşdirdilər.
Bu yaradıcılarımızdan biri də həmişə öz baxış məsafəsi,
baxış bucağı və deyim tərzi ilə seçilən şair Fəxrəddin Ziyadır.
Məlum məsələdir ki, sahibi öz pis malını daha çox tərifləyər.Yaxşının
isə qiyməti öz üstündədir, sadəcə “xiridar”
olub onu qiymətləndirməyi bacarmaq lazımdır.Odur ki, mən
Ziyanın yaradıcılığı haqqında elə də geniş danışmayacağam.
Buna heç ehtiyac da yoxdur.Amma burada bir şeyi
mütləq deməliyəm: Şeirin nə olduğunu tamamilə bilməsəm
də, onu bilirəm ki, poeziya ilk-öncə duyma “sənətidir” və
həm də bu, duyğuları ifadə etmək “sənətidir”.Bütün yaradıcı
adamlar bu “duymaq və ifadə etmək sənətində” həm birləşir,
həm də müxtəlif səviyyələrə, cərəyanlara, özünə məxsusluqlara
ayrılırlar. Fəxrəddin Ziyanın yazılarında bu “birləşmə
və ayrılma” məqamlarının çox yüksək səviyyədə olduğunu
isbatlayan istənilən sayda nümunələr var: –
...Əvvəl ürəyimdən qopub gəlirdi,
indi idrakımın məhsulu şeirim.
...Təbii seçmədə nəsil artırmaq
yalnız güclülərin payına düşür.
...Atanı bu ağrı içindən əzər
anasız qızlara toy çalınanda.
...Nə söyləsəm təsəllidir
daha özümdən-özümə...və s.
12