Kitabı yüklə - Kitabxana

MƏN SARAY ŞAİRİ OLA BİLMƏRƏM
Məni dost-doğmalar qınamasın qoy,
tanımır ətrafım, tanımasın qoy.
Tutduğum yolumu aza bilmərəm,
fəxriyyə, mədhiyyə yaza bilmərəm.
İstərəm görünəm olduğum kimi,
yazam hər misramı duyduğum kimi.
Süni şan-çöhrətə çəkməyir meylim,
mənim xarakterim bu çürdü, neynim
Öyrəşə bilmirəm yalaq olmağa,
təhqir uda-uda calaq olmağa.
Yarınıb pay ummaq – şərəfsiz hünər,
o hörmət gətirir yaltaqlıq qədər.
Mənə cah-calalsız bir ömür yetər,
könlüm dostluğu da minnətsiz istər.
Çox gördüm vaxt-bixavt mədh deyənləri,
axır xəcalətdə keçdi günləri.
Ortaya çıxmağa üzü olmadı,
özü xəcil oldu, sözü qalmadı.
Şair öz-ozünü dərk edən anda
minnət götürməsin Allahından da.
Hamıya bir baxsa şairin gözü,
onda heç bir qüvvə sındırmaz bizi.
Şairlər dünyanın söz sərkərdəsi,
dinsin avazında, qoy xalqın səsi.
Mədh deyən şairin özü fəlakət,
boğazdan yuxarı sözü fəlakət.
Şeiri söykənmirsə səmimiyyətə,
demək satılıbdır şair şöhrətə.
Başını dik tutmur, əyirsə, əlbət
keçir ürəyindən mənsəb, var – dövlət.
Gərək silkələsin haray şairi,
mən ola bilmərəm saray şairi!
Mədh üçün sarayda qalsam, ölərəm,
saraylardan “ilham alsam” ölərəm.
Yalandan xəyala dalmaq nə çətin,
hiyləgər mehriban olmaq, nə çətin!
Məqsədli ağlaya-gülə bilmərəm,
mən saray şairi ola bilmərəm.
Heç yerdə, heç zaman ola bilmərəm,
əlaman, əlaman, ola bilmərəm!
Sentyabr, 1999
65