Cinedergi 38

n ””Korku /gerilim filmlerini seven sinema
yazarı hanginiz?” diye sorsalar “Ben, ben!”
diye ilk çığıracak olanım sanırım. 2005’den
beri ısrarla editörlüğünü yaptığım “Öteki
Sinema” blogu da bu tür filmlerin en kuvvetli
limanıdır memleket internetinde. Ama binbir
türe ayrılmış bu janranın her ürününü de aynı
şekilde benimsemek zorunda değilim elbette...
Bu ay vizyona girecek olan 2010 yapımı ispanyol
kan banyosu Secuestrados’da işte bu hiç
hazzetmediğim işlerden biri...
Sıradan insanlardan gelen şiddetin, fantastik
yaratıklardan, deney kazası canavarlardan,
rüyalara giren manyaklardan daha korkunç
olduğu su götürmez bir gerçek. Çünkü bu
tür bir şiddete ne kadar yakın olduğumuzu
hatırlamak bizi güvensizleştirerek iyice tedirgin
hale getiriyor ama bunu bir seyir keyfine
dönüştürmenin, en azından benim tarafımda,
bir karşılığı yok. 70’lerin ve 80’lerin provokatif
şiddetinin alt metinlerinden sıyrılarak salt
bir şiddet gösterisine dönüştürüldüğü filmler
Uzakdoğu ve Avrupa sinemasından gelen
örneklerle giderek daha çok seyirci toplar hale
geldi. En net tabiriyle bir “işkence pornosu””
olmaktan başka hiç bir amaca hizmet etmeyen
bu filmlerin sebepsiz şiddeti sıradanlaştırmak
gibi bir yan etkisi de var.
Secuestrados, vizyona girdiği zaman hakkında
çokça konuşulacak... Orta üst sınıf bir çekirdek
ailenin, manidar bir şekilde “İspanyol olmayan”
hırsızlar tarafından terörize edildiği, neredeyse
gerçek zamanlı çekilmiş bu filmin gösterdiği
şiddeti giderek yükseltmekten ve finale taşırken
rahatsız edici bir gerçekliğe kavuşturmasından
başka bir numarası yok bana sorarsanız.
Alt metinlerden tamamen arınmış gibi görünse
bile bu filmin bile seyirciye yüklediği bir
öğreti var: “evinize hırsız girerse, hiç sesinizi
çıkarmayın ve yaşamak istiyorsanız dedikleri
her şeyi yapın!” Hal böyle olunca filmin
sponsorları arasında “İspanyolları soyan Rus
hırsızlar kooperatifi”ni arıyor insanın gözü... Ayrıca ergen
kızına karşı aşırı anlayışlı bir baba karakterinin aldığı
yanlış bir dizi karar sonucunda gelinen facia, filmi zorlayarakta
olsa “kızını dövmeyen dizini döver” noktasına
getiriyorki, en arsız gerilim filminin bile neo-muhafazakar
yapısını koruyor olmasını göstermesi açısından ilginç bir
durum bu.
Film IMDB üzerinde 13-25 yaş arası seyirci tarafından
“Great movie!” nidalarıyla yüceltilmekte hatta REC kadar
iyi olduğu kıyaslamalarına gidilmekte ama 85 dakikalık
bir şiddet deneyimlemesinden başka bir şey değil. Hikaye
sinemasının kendi kurallarını iyice silikleştirdiği, sadece
izleyen, edigen bir kameranın kurgusu fena olmasa da, reji
inanılmaz özenti. Filmin en can alıcı sahnesinin kültleşmiş
Irreversible/Dönüş Yok’tan araklanmış olduğunu ve daha
bir sürü fazla esinlenilmiş planları görmemek için film izlemeye
geçen hafta başlamış olmak lazım. Bunlar bir gönderme/saygı
duruşu şeklinde yapılmış olsa lafım yok ama
öyle bir niyet sezemedim. Ayrıca ne kadar “gerçek” olmaya
özenirse özensin, affedilmeyecek kadar büyük mantık delikleri
yaşananları inandırıcı kılmaktan uzak. Evde kıyamet
kopuyor, silah sesleri mahalleyi inletiyor ama komşular
hasbelkader polisi arıyor ve asla olmayacak şekilde tek
başına gelen devriyeyi karakoldan kimse merak edip yeni
bir ekip yollamıyor. Finale yakın yaşanan araba kazasında
yine bütün mahalle sakinliğini koruyor. Bireysel yaşam
eleştirisi gibi algılanacak bu genel yapı bence aşırı zorlama
olmuş. Bizde olsa dakikasında oraya bin kişi toplanır,
o hırsızları da kimseye zarar vermeye fırsat bırakmadan
gider borusuyla etlerini kabarta kabarta döver!
Uzun lafın kısası; Dehşet Evi, kısa filmden gelen Miguel
Ángel Vivas’ın ilk uzun metrajlı (85 dk) filmi... Avrupa
korku sinemasının tüm sert notalarını basan, kiminin çok
beğeneceği türden bir film. Oyunculuklarda hiç fena değil
ama tecavüzcünün cezalandırılması sekansı dışında
seyirci için hiç bir katarsis barındırmıyor. Bendeki kredisi
sonsuz olan İspanyol sinemasının “gore” meraklısı seyirci
için keyifli olabilecek izlencelerinden biri. Yalnız son bir
lafım var: Bütün bu işkenceden sonra “end credits”lerde
çalan şu sakin müzik kullanımı azalarak bitsin lütfen!