Cinedergi 38

n Öfkeli Çılgınlık Karamsar Çile, Hatice Yakar’ın ilk uzun metrajlı filmi.
Saflığa, saf kalmaya, insanın yalın haline bakan, bunun içine kötülük
tohumlarını da serpiştiren Yakar, ilk filminde kendi hayatına, anılarına
bakıyor. İstanbul Film Festivali’nde yeni Türk sineması’ bölümünde gösterilen
filmle ilgili olarak konuştuk, filmin duygusunu ve tekniğini paylaştık…
BANU BOZDEMİR
İlk film deneyimizi nasıl yaşadın? İlk filmi yapmanın,
yapabilmenin zorlukları ya da avantajları nelerdir?
Deneyimli olmam, bildiğim bir coğrafyada bildiğim
bir öykü anlatıyor olmam avantajdı benim için…
Bunun yanında zorlukları en aza indirecek şekilde
planladım her şeyi, bir kere bütün yüreği ile yanımda
olan insanların desteği ile yola çıktım. Zorluklar
hep oluyor, en büyük bütçeli bir filmde bile oluyor…
Önemli olan filmi çekmek, o kadar!!!
Genelde ilk filmlerini çeken yönetmenler daha çok
kendi yaşamlarını, yaşam kesitlerini kameraya
alıyor. Bunun nedeni nedir, insan ilk olarak kendi
hayatına, geçmişine mi bakar?
Bence öyle olmalı kendi hayatına deneyimlerine
bakmalı insan, asıl o zaman görmeye değer bir
film çekmiş oluruz. Ama şimdilerde filmlere bakıp
film çekenlerin çektiği filmleri seyrediyoruz, o çok
fena. Sinema hayata bakmıyor! Bütün doğum
sahneleri aynı mesela, yatan bir kadın alnı terden
sırılsıklam bir şekilde bağırır, çığlık atar ve bebek
doğar… Hiçbir yönetmen demiyor ya bir kadın hep
bu şekilde mi doğurur…Bir çalı dibinde doğan bir
bebek yok mudur?
Film görsel olarak da anlatım olarak da çok sade?
Neden böyle bir tekniği seçtin?
Evet özellikle sade bir anlatımı olsun istedim, uzak
ve sade. Seyircinin seyirci olduğunu ona hatırlatan
uzak çekimler, detaya girmeyen, olur olmaz her
şeye yakından bakmayan bir kamera. Çünkü insanlar,
Ankara’nın ötesindeki hayatlara bakmıyor
ve sorunlarını da bilmiyorlar…Seyirciye “seyircisin
sen”, ama “seyirci” kalma demeye çalışıyor…
Film son zamanlarda bir anlatım tekniğine dönüşen
minimal filmlere hem çok benziyor hem de onlardan
ayrışan safiyane bir yanı var. Bunu nasıl sağladın?
Filmin minimal bir tarzı olduğuna katılıyorum… Safiyane
olması konusunda da çok haklısın, bu benim
kişiliğim her halde filme yansıdı. Kişiliğini filme
yansıtabilmiş olmakta benim için artı bir başarı. Ben
aynı zamanda Alevilerin tümünün saf olduğumuzu,
saf kaldığımızı düşünüyorum bu öyle bir saflık ki,
bizim gücümüzde bu dayanma azmimizde bu… Ve
tabi bir de şu var ben görkemli Amerikan filmlerini
seyredip “aynısını bende yaparım” demedim yada
bir film çekeyim ve çok paralar kazanalım da demedim,
ilham kaynaklarım bunlar değildi… Dolayısıyla
film bu kadar saf ve hikayesinden başka bir şeyi
olmayan bir film oldu.
Filmde bir kötülük hali var, örneğin hayvanlara bekçilik
yapan adamın kötülüğü. Ama bu kötülük o kadar
belirsiz bir yerden geliyor ki, filmin içinde pek bir yere
koyamıyoruz onu. Bunu biraz açar mısın?
Bekçi, evet kötü birisi. Eşekleri hapsetmek benim
çocukluğumda tanık olduğum bir şey, bir tarlaya
zarar veren bir eşek yakalanır ve hapsedilirdi, bir
iki ayda bırakılmazdı, filmde buna yer verirken
bu durumu şöyle açıkladım. O güne kadar geçim
kaynakları hayvancılık olan insanlar, yerleşik hayata
geçip de ufak ufak tarla ekip biçmeye başlıklarında
bunu o kadar önemsediler ki, tarlalarının kenarından
geçen hayvana bile ceza vermeye kalktılar… Eşek
evcilleştirilmiş ve çalıştırılan bir hayvan, insandan
bile çok çalışıyorlar gerçekten… Bir sahnede de,
Zeynep dağda doğurmadan önce, çok saf bir içtenlikle
karşılaştığı yaşlı adama yolunmuş bir tutam
saçını gösteriyor. İnsanın adalet arayışının, adaleti
kurma çabasının bir yansıması olarak düşünüyorum
bunları…Yani Devlet olmak… Devlet kurmak, her
açıdan önemli…