Aytek Sever - Hiperbor - II

Aytek Sever 

HİPERBOR - II

AYTEK SEVER 

Şair, çevirmen. 1981 yılında Bursa’da doğdu. Üniversite ve yüksek 

lisans öğrenimini Boğaziçi Üniversitesi ve ODTÜ’de tamamladı. E- 

kitap halinde yayımlayacağı, çeşitli alt kitaplardan oluşan Hiperbor, 

Siòn, Moto Perpetuo, Anka adlı şiir toplamlarının yanı sıra, yayımlanmış 

veya e-kitap halinde yayımlanacak olan Emerson (Yaşamın İdaresi), 

Thoreau (Doğa ve Yürüyüş Üzerine Seçme Denemeler), Whitman (Ben, 

Jack Engle; Benliğimin Şarkısı), Kandinsky (Sesler), Tagore (Firari; 

Gitanjali; Meyve Hasadı), D. H. Lawrence (İnsanlar ve Öteki Yaratıklar) 

çevirileri vardır.


HİPERBOR - II

Hiperbor - II 


Kapak Resmi: 

‘Küçük Sarı Atlar’ 

Franz Marc, 1912 

1. Baskı: 

© İşaret Ateşi, Mayıs 2018 

E-kitap olarak www.isaretatesi.com sitesinde yayımlanmıştır. 

Her hakkı saklıdır. Eserin tamamı veya bölümleri hiçbir yolla 

basılamaz, kopyalanamaz, eser sahibinin izni olmadan başka bir 

mecra veya internet sitesi üzerinden yayımlanamaz. Alıntılar için 

lütfen kaynak gösteriniz. 

www.isaretatesi.com 

isaretatesi@gmail.com

Deniz’e

İÇİNDEKİLER 

Hiperbor - II 

Baş Kahraman ……………………………………………………….. 17 

Baş Kadın ……….................................................................................. 19 

Hayvan ……………………………………………………………….. 21 

Oran …………………………………………………………………... 23 

Tepe …………………………………………………………………... 24 

Geçmiş ………………………………………………………………... 26 

Cevher ………………………………………………………………... 27 

Öğle Bakışı …………………………………………………………… 29 

Kara İktidar …………………………………………………………... 31 

Dünya ve Edimler …………………………………………………… 34 

Musicus Operandi …………………………………………………... 37 

Otobüs Yolculuğu …………………………………………………… 39 

Gemide, Sallantıda ………………………………………………….. 40 

Güçlü Görüntüler …………………………………………………… 42 

Gizlenen ……………………………………………………………… 45 

Dört Yanı Deniz ……………………………………………………... 47 

Nasıl Bir Dünya ……………………………………………………... 48

Kuzey Kenti ………………………………………………………….. 49 

Kırmızı ……………………………………………………………….. 51 

Yaz ……………………………………………………………………. 53 

Kendi İkliminde Dipdiri ……………………………………………. 55 

Kentin Haritası ………………………………………………………. 57 

Ata Binmek …………………………………………………………... 59 

Senfoni ………………………………………………………………... 61 

Kalite Vakfı …………………………………………………………... 64 

Sahilde Manzara ……………………………………………………... 66 

Büyük Gün …………………………………………………………… 69 

Compact Disc ……………………………………………………….... 71 

Dönüş …………………………………………………………………. 74 

Uğursuz An …………………………………………………………... 77 

Kara Nokta …………………………………………………………… 79 

Ağaç ………………………………………………………………….... 80 

Kurgu …………………………………………………………………. 81 

Gizil Güç …………………………………………………………….... 83 

Maestoso ……………………………………………………………... 86 

Araba …………………………………………………………………. 89 

Değişimler ………………………………………………………….... 91 

Alelacele …………………………………………………………….... 92 

Sekizinci Gün ………………………………………………………… 93 

Işık Etkileri …………………………………………………………… 96 

Upuzun Bir An ………………………………………………………. 99

Geldim, Gömüldüm …………………………………………………. 101 

Gece Tarlaları ………………………………………………………… 102 

Mimli ………………………………………………………………….. 104 

Dünya ve Esrime …………………………………………………….. 106 

Tutuk ………………………………………………………………….. 109 

Gelgit ………………………………………………………………….. 111 

Swimming Sensation ………………………………………………... 112 

Kişisel Geçişler ………………………………………………………. 114 

Gözler ………………………………………………………………… 116 

Son Görüntü …………………………………………………………. 117


“Sehen wir uns ins Gesicht. Wir sind 

Hyperboräer, – wir wissen gut genug, wie 

abseits wir leben. ‘Weder zu Lande noch zu 

Wasser wirst du den Weg zu den Hyperboräern 

finden’: das hat schon Pindar von uns gewusst. 

Jenseits des Nordens, des Eises, des Todes – 

unser Leben, unser Glück...” 

“Kendimize karşı dürüst olalım. Hiperborluyuz 

biz, – pek iyi biliriz ne denli kopuk 

yaşadığımızı. ‘Hiperborlulara giden yolu ne 

karadan, ne denizden bulabilirsin’: Daha 

Pindaros söylemişti bunu bizim için. Kuzeyin 

ötesinde, buzun ötesinde, ölümün ötesinde – 

bizim yaşamımız, bizim mutluluğumuz…” 

13


14


HİPERBOR - II 

(2010-2012) 

15


16


BAŞ KAHRAMAN 

baş kahramanı 

günbatımı dokusuna yerleştirdiler: 

karaltısının heykelsi duruşuyla, 

aldığı karar 

kızılın, mavinin, turuncunun bir sonucuymuş gibi. 


hızlı bir akışa yerleştirdiler: 

aralıksızca geçip giden mekânlar 

ve olaylar – – 

sanki hareketin kaynağı 

kendisiymiş de 

her şeyden yaşayarak geçiyormuş gibi. 


gecenin bir yarısı otobana yerleştirdiler: 

direksiyonun ve gösterge panelinin ardındaki 

17


farların aydınlattığı yola 

kitlenmişken, 

zihin planı geceye denk, 

sağduyusu karanlığın çekirdeğindeymiş gibi. 


yağmurlu günde betonarme okul binasının 

üst katına yerleştirdiler: 

gelişmelerin en dingin yerinde, 

yazgısı atlaslar gibi. 

18


BAŞ KADIN 

baş kadın, 

bu tarz kıyafetler içinde 

nasıl bir auraya bürüneceğini 

önceden doğru sezmişti. 

baş kadın, 

odasında eşyalarını 

çeşitli noktalara, 

eski bir Mısır büyüsünün 

tılsımları gibi yerleştirmişti. 

baş kadının 

suskunluğundan korkmayın: 

en koyu karanlığın kuytu bir yerinde 

masumiyet yumağıyla sarılı 

hoş bir çelişki hazırlıyor. 

19


baş kadın, 

kimsenin bilmediği bir anda 

nefesi kesilerek 

üst mahalledeki ağaçları 

dalgalandıran akşam rüzgârını görüyor. 

20


HAYVAN 

Gözlerden uzak yaşıyor Hayvan. 

Dağlara çıkmış. Medeniyetten uzak, insandan uzak. 

Keşfedilmemiş, kendine özgü. Nasıl yaşadığı anlaşılmaz, onda 

işleyen düzen bir muamma. 

Sivri tepelerden etrafı gözlüyor, boğazlardan sakınarak 

geçiyor, aşağı koşuyor tümseklerden, düzlüklerde bir beliriyor 

bir kayboluyor. Kayalık yamaçlarda görünen maden 

damarlarının dibinde uyukluyor. Uyandığında, o her zaman 

dinlendirici ve yenileyici olan uykusuna kara bir leke kattıysa 

yakınlardaki kömür ve kurşunun dolaylı etkisi, suyu aramaya 

çıktığında o etkiden arınıyor. Ağaçlara tırmanıyor, tuhaf 

bitkilere sürtünüyor, otların ve karpuzsu meyvelerin dibini 

kokluyor. Kimi günler kendi güvenli bölgesinde kalıyor, sabit 

besin kaynaklarını değerlendirerek oyalanıyor ve uygun hava 

koşullarını bekliyor. Biliyor duyularını dinlendirmeyi; gücünü 

depolayıp, uygulamaya koyacağı yetilerini hazırlıyor. Sonra 

keşfe çıkacağı günler geliyor. Su, beslenme ve barınma 

ihtiyaçlarının çok daha ötesine geçen kapsamlı bir keşif 

güdüsü yönlendiriyor onu. Kapalı işaretleri takip ederek kesin 

21


bir mantıkla ilerliyor. Gözüne kestirdiği mevkilere tek tek 

varıyor. Kuytulardan geçiyor, rüzgârdan başka hiçbir şeyin 

uğramadığı yerlerden geçiyor. Tüm gün ve gece havayla, 

ışıkla, toprakla, suyla baş başa. Uğultuları dinliyor, hava 

olaylarını gözlüyor. Yabancı cisimlerin ayrıntılarını ve yeni 

yüzey şekillerini yakından, şaşırtıcı bir iştahla inceliyor. Ve 

keşif günlerinin akşamlarına doğru, uzun süreçler boyunca 

hazırlanmış görkemli sonuçlar açığa çıkıyor, Hayvan’daki fetih 

hissini doyuran şeyler oluyor; sırtüstü uzandığı bir kuyudan 

bulut tarlalarına bakarken, bir krater ağzında ufka gözünü 

dikmişken, ya da bir başka vahşi hayvanı atlatıp çıktığı ıssız 

bir akabenin ucundaki genişçe açıklıktan batıdaki külrengi 

bulutlarda güneşin kavuniçi izini gördüğünde, büyük 

olayların parçası olduğunu duyumsuyor, zirvelere varıyor. 

İnanın ki o, güneşli öğlelerde ağustos çayırlarını 

seyrederken acı duymuyor! 

22


ORAN 

Senfoninin beni beklemediğim şekilde sürüklediği 

çılgınlıkta, araba son hız giderken far gibi gözlerle yakıp 

kavurduğum yamaçlarla, geri dönüp uzlaşamayacaktım bir 

daha. Hazzı hırsla arıyor, manzaranın ölümaddesine ezbere bir 

yaşam dürtüsünü ısrarla uyguluyordum. Küp gibi sağır 

kesilmiştim dünyaya; bir işaret fişeği patlasa, hatta bir gong 

çalınsa duyamazdım; salt uğultu vardı kulaklarımda. Ardımda 

bıraktığım kentlerin, ılık sularla yıkanıp mavileşmesi imkânsız, 

hantal hurda yığınlarından başka bir şey olmadığına ikna 

olmuştum. Amorf düşünceler içinde debeleniyordum; 

kararmaya yüz tutmuş, saat beşe denk, donuk bir fotoğraf 

karesi olduğunu sanıyordum Japonya’da aşkın. 

Senfoninin beni sürüklediği çılgınlıktan çıkmak için 

sonunda yine senfonilere yöneldim. Ne var ki, vardığım uçtan 

geri dönebilmek için, oraya sürüklenirken katettiğime oranla 

çok daha uzun bir mesafe katetmem gerekecekti. 

23


TEPE 

Bu tepe bir zamanlar kim bilir nasıl da çıplak, boz bir 

tepeydi. Oysa şimdi, ülkenin bağımsızlığını kazandığı, yeni 

rejimin kurulduğu, köklü kültürel ve sosyal değişimlerin 

yaşandığı dönemlerin izlerini taşıyan önemli mimari yapılarla 

dolu. Uzun ve zorlu bir çağdaşlaşma yolculuğu boyunca 

gerçekleştirilenlerin ruhunu yansıtan ikonik binalarla tepe, 

tarihi yaşatan yekpare bir anıt. Yan yana sıralanan Parlamento, 

Devlet Başkanlığı, İstatistik Kurumu, Ulusal Kütüphane, 

Gözlemevi, Opera, Dil ve Kültür Bakanlığı, Spor Genel İdaresi 

binaları görkemli bir geçmiş kurgusunda bir araya geliyor; 

heykeller, anıtlar, bahçeler, meydanlar da bütünü tamamlıyor. 

Yurttaşlar tepenin karşısına geçip Özgürlük Parkı’ndan 

bakıyorlar, ulusun büyük ülküsüyle dolduklarını 

hissediyorlar. 

Gelin görün ki, bütün o kültürel ve idari kurumların vızır 

vızır işleyerek ortaya çıkardığı ve ayakta tuttuğu yeni 

toplumun en gelişkin bireyi (ki herkesten gizli bir yaşam 

sürmektedir o), bu bağlamın tamamen dışında kalan, tarihsel 

olmayan bir gözle bakıyor bu akşam karşıya, adagio’yla beraber 

yeniden yarattığı tepenin olduğu tarafa: Parlamento binasının 

24


yerinde, ateşler saçan büyülü bir uğrak görüyor şimdi; Devlet 

Başkanlığı Köşkü’nde, cevherler, baharatlar, buhurlar var; 

Opera’da, devasa ayin davullarına göre bir armonik enerji 

buluyor nefes nefese; İstatistik Kurumu’nda, renkli bir kaçış ve 

parlak bir evreka yakalıyor; Ulusal Kütüphane’de, derin 

karanlıklardan hazzın zirvesine doğru ışıklı bir yol tutuyor; 

gong çaldığı sırada Gözlemevi’nde karanlığa esrarlı bir mühür 

vuruluyor – ve parklarda, meydanlarda ve heykellerde, 

tarihsel bir algı değilse de düş var, dünyanın büyük sessizliği, 

sadece uğultular, büyü ve ateş, her yerde düş… 

25


GEÇMİŞ 

Tarihin yazıldığı o kentler, dolunayda o kara limanlar… 

O yelkenliler, iskeleler, kuleler, o tarlalar, nehir kıyıları, 

ambarlar, bağlar; Mısır, Trakya, Azak Denizi, Malta, 

Habeşistan, Cebelitarık, Tenoştitlan; tapınaklar, su yolları, 

miğferler, mızraklar, sikkeler, bilezikler, koşum takımları, 

küfeler, testiler, buğday, baharat, ihram giyinmiş adamlar, 

sedir tomrukları, göç kervanları, parşömen, balıkçılar, törenler, 

antlaşmalar, tütsü, kurtlar, eşkıya, kementler, bozkır atlıları, 

fermanlar, pusu, baskın, ihanet, isyan, yazgı, töre, karanlık, 

nehir, kürekler, şıpırtı, suyu yaran kayık, kayıkçının ardında 

bıraktığı gece… 

26


CEVHER 

cevheri ayırt edemem ben. 

eşya gömülmüş yavanlığa, 

renkler ayrımsız, benzerler birbirine denk: 

yan yana sıra sıra 

bacaların, antenlerin, kiremitlerin, bulutların 

her biri ne vardır diyebilirim ne yok. 


kalabalık görüntü dönemeçlerinden, 

olay yığınlarından, curcunalardan 

hiç oralı olmadan geçerim. 


insanlar gelir gider, 

bir şeyler söyler, bir şeyler yapar ederler, 

bir değişiklik yaratmaz bende: 

günün yerinde gün dekoru. 

27



eşit deneyimlerle 

saatler boyu 

suspus beklerim: 

çekinirim tekdüzeliği bozabilecek 

gizil güçten. 

cevheri ayırt edemem ben: 

ayırt edemedikçe de 

kenti kokuşmuşluğa boğarım. 

cevheri ayırt edemem ben: 

ayırt etmektense, 

gülen surat ve ağlayan suratın, 

şifreli armanın ve elifin 

bakır bir plakada ölmüş olduğuna inanırım. 

28


ÖĞLE BAKIŞI 

pencerelerle, balkonlarla 

düşünürüm ben: 

çatıların siluetini, bacaları, 

antenleri, kiremit tarlalarını gökyüzüyle solur, 

onlardan kıvrak bir fikir türetirim. 

bahçedeki erik ağacından 

çardağa ve duvara 

ve oradan da binalar arasındaki perspektif boyunca 

görüş alanımdaki en uzak apartmanın cephesine yürüyen 

renkli bir armoni ve 

büyük bir es bulurum. 

o sütbeyaz apartmanın 

soylu sakinleri vardır ve özel 

bir mercekten gördükleri ufka göre yaşayan onlar 

yaklaşan kara bulutlara taparlar topluca, 

29


es’i her duyduklarında: 

bir ayin alanı olmak için değilse 

ne diye vardır apartmanın olduğu kuytu? 

zümrüt göldür, aynı kuytuda, apartmanın önünde! 

gölden ve ağlayan sarmaşıkların 

göle doğru sarkıttığı hüzünlü gök parçasından 

tatlı bir öğle uykusunun başlangıcı için 

bir rokoko fincan deseni kopyalarım. 

30


KARA İKTİDAR 

-tarihsiz yazı- 

"Kara bir iktidar var karşımızda –– 

kapkara bir iktidar, düpedüz cinli bir iktidar." 

Onların iktidara gelmesine biz müsaade ettik. Yetkiyi 

verdik. Güçlendiler. Ama bunun yaratacağı etkiyi önceden 

kestiremedik. Kestiremezdik. Yavaş yavaş, sessizce, gizliden 

gizliye sağlamlaştırdılar iktidarlarını, gerçek yüzleri o zaman 

ortaya çıktı. Değişim şimdi her alana sızmış durumda. Ortalık 

toz duman, göz gözü görmüyor. İktidar müthiş bir gizem 

perdesinin ardında gizleniyor. İktidar kurşun gibi ağır. 

Tam bir buhran dönemi. İhanet kol geziyor. Arkamızdan 

işler çevriliyor hep. Her yanda kaçamak bakışlar, karanlık, 

şeytanî gözler. Her yerde hınç, tiksinti. İktidar partisinin çağa 

ayak uydurmak için biz vatandaşları mecbur bıraktığı av 

partileri ve gömme törenlerinden beri hiçbirimiz masum 

değiliz. Yitirilmiş masumiyeti alıklıkta arıyoruz. 

Tarih yeniden yazılıyor. Bize mutluluk veren yarı doğru 

yarı saçma bir geçmiş kurgumuz vardı. İktidar partisi bilimsel 

31


olma iddiasında, geçmiş yeniden kurgulanıyor. Ama hoşnut 

değiliz. Çünkü bu sahibi belli bilimsellik merdiven altlarında 

şimşek çaktırdı, hiç alışık olmadığımız tören maskeleri gördük: 

Bunun geleceğimiz, yazgımız olduğuna inandırdılar bizleri. 

Saçmanın yerini daha saçma alıyor. İktidar partisi önümüze 

hedeflerin sentetik yeşilini koydu. 

İktidar partisi her gün uğursuz putlar önünde eğilme 

zorunluluğu getirdiğinden beri sadece günlük 

sorumluluklarımıza kitlenmişiz, pazar yerinden ve kalabalık 

meydanlardan ayrılıp yalnız kalamıyoruz. Bu sırada, 

uğursuzluğun her gün pekişmesi gerekiyor, iktidar partisi 

bunun için var. 

İktidar partisi gözümüzü bazı şeylere kapatırken bazı 

şeylere açtı: Peki ama kıyıdaki köşedeki küfü, rutubeti, yol 

kenarlarındaki yarıkları, çamuru, lağımı, duvarlardaki isi, 

yağı, pisliği görmek (hatta yalnızca ve yalnızca bunları 

görmek) istemiş miydik gerçekten? Yaşam sevincimizin 

körelmesini mi dilemiştik biz? Sağduyumuz, inmeli yanımızda 

mı olmalı gerçekten? 

İktidar partisi bizleri duruşumuza, oturup kalkışımıza, 

sözlerimize karşı aşırı duyarlı yaptı, huzursuzuz, şekilden 

şekle giriyoruz. Ve kalıplara zorlandıkça, tenimiz ve 

benliğimiz kıvıl kıvıl kaynıyor, krizler geçiriyoruz. 

İktidar partisi daha birkaç yıl önce keyifle oturduğumuz 

bankları bizden çaldı: Banklar aynı yerde duruyor, ama biz 

onlara uğrayamaz olduk. 

32


İktidar partisi göğün ve kent manzaralarının yerine seri 

üretim şablonlar koydu: Bize uygun görülen yerlerde bulunup 

uygun görüldüğü şekliyle bakma görevini yerine getiriyoruz; 

gözlerimiz fersiz, seme sersemiz. 

İktidar partisi, oksijenin sonunda hep is karası 

kazanlarda boğdurulduğuna bizi inandırdığından beridir, 

havanın, ateşin ve ışığın çağrıştırabileceği tüm davadan çekinir 

olduk. 

İktidar partisi içgüdülerimizi arapsaçına döndürdü 

döndüreli, çağı öfkeli bakışlarımızla değiştirebileceğimize 

inanıyoruz. 

İktidar partisi doğaya ve tüm canlılığa düşman: Acaba 

kendisini yanlışladığından olabilir mi? Belki de yaşamı 

tümden yok ettiklerinde kendilerini haklı çıkarmış olacaklar. 

İktidar partisi bizi adımbaşı dörtduvar arasına tıkmakla 

tehdit ediyor: Belki ileride, hemen ötemizde kocaman bir 

gelecek var bizi bekleyen; ama kara iktidar bizden şimdi 

sadece hipnoz ekranlarına kilitlenerek pineklememizi ve 

kapkara zift içerek, ağır ağır, günden güne ölmemizi istiyor. 

33


DÜNYA VE EDİMLER 

building Carthage 

Dünyayla ne yapacağımı bilmem ben. 

Sabah sisinde uzakta metal bir direkten yansıyan ışığı 

gördüğümde mutluyumdur. – Ama acaba bu bir işarettir ve 

onu bana sabah göstermek istemiştir de, ben onu kendi yüksek 

değeriyle mi görmekteyimdir, yoksa o yansıma orada kendi 

başına oluveren bir şeydir de, ben mi onun değerini 

çarpıtmışımdır? – Bazen basit bir yansımayı bile olduğu gibi 

bırakmayı bilmem ben. 

Terasa çıkarım ve hızar testerenin gürültüsü biçerken 

ortalığı, gökkubbeyi tararım. Beklentim büyüktür, her zaman 

ölçülü olamam. Bulutlarda ve yükseklerin kırlangıçlarında bir 

okyanus doğrultusu ararken zorbalaşabilirim. 

Ama kuşlara olan hıncım bazen çok uzun gider de bazen 

çabuk geçer. Terk eder beni, tatmin dolu dünyanın 

oluklarından süzülerek akmanın bana göre bir şey olmadığı 

düşüncesi. Olağan bir şeydir aslında kızılağaçları sevmek, taş 

duvardan fırlamış yaratıkvari bitkiyi sevmek. Sevmekten de 

öte, çayırlara minderler gibi saçılmış yassı kayalarda ve kireçli 

34


falezlerde hoşlanacak bir yan bulmak, istemime uygun yüksek 

bir aşamanın kurgusuna çıkartıverir beni: Orada, neşenin 

sağladığı imkânla, güç müsrifi yapıp etmeler için ölçüsüz bir 

heves bulurum kendimde. 

Ok atarım görüntüyü kapatan binaların arasında görünen 

ufuk parçalarına doğru! Gökdelenin karnını demir tıkırtılarıyla 

süslerim, sıradağın dış hattına dikiş çizgisi eklerim. 

Coşkunluğun acemi edimleri kesinlikle eksiltmez beni. Mısır 

tarlasının yanıbaşında iri bir tokmakla yere çakılı kazığı döven 

kızı yüceltirim yüceltebildiğim kadar. Göle giderken 

yürüdüğüm yolda geçtiğim her tümsekte yaşadığım kişisel 

zafer hissi bende saklı. Melodiye tutunurum. Kasabadan bu 

yana doğru gelirken yolculuğumun karakteriyle çizdiğim yayı, 

göl kıyısı yürüyüşüm sırasında tamamlamaya çalıştığım 

çemberi kendimden bile gizlerim. Bakışlarımdan anlaşılmaz 

gözlerimin yamaçlarda ne aradığı: Ben de bilmem. Issız 

patikanın ağzında, kuş, böcek ve rüzgâr sesleri arasında çakılıp 

kalmışım, ormanın derinliğine doğru çok uzun süredir sabit 

gözlerle bakmaktayım: Acaba korkacağım bir şey midir, 

oradan gelmesini beklediğim? Başımın üstündeki 

gökkubbenin ağırdan ağıra bunaltıcı bir tavana dönüşebileceği 

düşüncesiyle tedirgin, sırtımdan soğuk damlalar süzülerek 

ardımı dönüp çıkar giderim ormandan. 

Benim ormana dair hafızam, ayrılırken hep unutmuştur 

en güzel şeyleri: Boş bir sayfa bulma korkusuyla, kaçınırım 

öyle anlarda geriye dönük zihin meşguliyetinden; ormandan 

ağırdan ağıra köklü bir kopuştur bu. – Yine de, bir ara, giderek 

35


sıkıştığım hissi bir yana, karşımdaki gökler hiç yitirmemiş 

gibidir görkemini: Ama caddenin sonundaki traverteni 

andıran geniş açıklığın üzerindeki güneşli bulut atlasının 

güçlü etkisinden yüzümü çevirip yolumdan sapmaya 

durduğum an, bana kalanın yalnızca iri bir köpük olduğunu 

farketmemdendir, sonunda en fena içerlediğim. 

(Günle olan sözleşmemi ihlâl eden neydi acaba? Attığım 

oklar mı, nereye gittiğini bilmeden – vurdu istemediğim bir 

hedefi? Yoksa acemiliklerim mi, ısrarlı içgüdüm, 

tamamlayamadığım çember mi yarattı beklemediğim 

kırılmayı? Yamaçları inceleyen gözlerimde kötü niyetin mührü 

mü vardı yoksa? Ya da tek bir patikaya fazlaca vakit 

ayırdığımda karışıklık mı yaratmıştım işleyen düzende? 

Düşüklük bana mı zamana mı içkindi? Belki de ormana sırtımı 

dönmekte acele etmiştim. Kesin olan şey şu ki, şehre dönüşte 

üzerimdeki pastoral yükten arınmak için altından geçtiğim taş 

kemerler de istediğim etkiyi yaratmamıştı. Sıfırın sonsuz 

pekişmesiydi sürüp giden.) 

Dünyayla ne yapacağımı bilmem ben. Uykum kaçar, geç 

bir saatte balkona çıkarım, çok uzakta, üçgen şekilli bir 

aralıktan görünen kent parselinde bekleyen geceyi, dünyanın 

ezelî sessizliğiyle bir arada düşünürüm. 

36


MUSICUS OPERANDI 

Bu coğrafyayı her köşesiyle duyabiliyorum. 

Yer yer çorak, yer yer otlarla kaplı bir arazi; engebeler, 

kayalıklar, yayvan tümsekler, boş düzlüklerin ucunda tepeler. 

Yukarıda açık, geniş bir gökkubbe, görkemli bulutlar. Beride, 

sığ bir yatakta menderes çizerek akan nehir. Ne bir köy, ne bir 

fabrika, ne meteoroloji istasyonu, ne de askeri gözetleme 

kulesi. Kendi halinde doğa sadece, yer şekilleri, hava olayları: 

bir tek, kuzeydeki bronz yamaçlarda konargöçer bir kabilenin 

çadırları, akşam karanlığında görünür olan meşaleleriyle. 

Doğudaki höyüğün dibinden sıçan gibi kaçışarak geçen de bir 

başka gizli soy. Ender ağaç kümeleri belki de mevsim dönümü 

törenleri için kutsal noktalar. Güneydoğudaki çukurluk alanda 

çıldırtan bir fırtına beklentisi, belki de alçalan yassı bir bulutun 

derin heyecanı. Büyük baş hayvan iskeletleri, rüzgârda 

titreyen çalılar ve bir nakliye uçağı enkazı yerini alıyor 

bölgenin akşam efsanelerinde, ama sadece onlar değil: çizgisel 

tümsekten sonra, kuzeydeki boğaza doğru lacivert bir hücum 

doğrultusu; çark gibi dönen basınç merkezleri; manyetik 

kuytular. – Ve batı düzlüklerinin üzerinde anlık bir pırıltının 

tılsımı çağları yönlendirmiş düşünce akımlarını, ulusların 

37


büyük kararlarını ve kabaran soluk gibi büyük bir gelecek 

fikrini en derinden onaylıyor; yaşama bağlılığı yüceltiyor, 

insanı göklere çıkarıyor. 

Birbirine karışmaması gereken her şey birbirine göre 

ideal mesafede. 

38


OTOBÜS YOLCULUĞU 

Neydi yolculuğum, onu nasıl özetleyebilirim? Ovanın 

manzarasına bakarken gözbebeğimde çiçeklenen ani sıçrama 

fikrinin göz yuvarlağımı bomboş bırakması. Dinlediğim 

senfoniden çok, senfoninin karakterine uymayan platoya 

öfkelenişim. Dağların tamamen bittiği hükmüne varmam. Ölü 

bir yapı malzemesiyle kurulan kopya kentlere göre bir 

dünyayı, içim daralarak, kara kara düşünmem. 

Bu yolculuktan geriye bir şey kalsın istemiyorum. Uzun 

vadede gerçekleşebilecek bir körelme sürecini haber veren 

tehlikeli tasarıların izlerini sileceğim. Yalnız, her şeyden önce, 

zihnimin yuvasına mıh gibi yerleşmiş bu kasılmayı 

benzetebileceğim sıradan bir duygu yoğunluğu, basit bir 

izlenim gerek bana. 

39


GEMİDE, SALLANTIDA 

Uzun, sıkıntılı bir yolculuk bizim için. Gemideyiz: üç 

haftadır durmadan sallandığımız beşik… 

Yemek salonundayız şu an, sabah öğleye dönmemiş 

henüz, etrafta pek kimse yok. Sen orada oturuyorsun, ben 

buradayım; sana göre garip bir köşede, geniş pencerenin 

önünde, yüzüm cama yakın, dışarı bakıyorum. Biliyorum beni 

çarpık bir minyatür figürü gibi gördüğünü: renkle lanetli, içten 

içe yangın, iki büklüm vaziyette sancıya tutulmuş gibi. Bej bir 

hâlenin ortasında, sana ispirto gibi koktuğumu biliyorum. 

Bulunduğum yerden, uzak puslu zirveleri izliyorum. 

Kuzeydeyiz. Külrengi gökyüzü, külrengi bir deniz. Kıyılar 

bulanık, mat, karanlık. Derken uçurumların önünden 

kemanların si bemolü ilerliyor ve temayı insancıl koylardaki 

ölçülü boru sesi süslemeye başlıyor. Yük gemilerinin buzlu 

körfezi gören karanlık doğrultularında çekici bir yan, balıkçı 

köylerinin açığında bekleyen teknelerin birbirine yakınlığında 

içrek bir hoşluk var. 

Fakat bu çekiciliklerin, inceliklerin, hoşlukların pek de 

bize göre olmadığı hissine kapılıyorum hemen. Çünkü olumlu 

40


işaretlere aldanıp düşüncemde bir açılış yapmaya kalktığımda 

bunu taşıyabilecek üstün bir yeterliliğim olmadığını 

duyuyorum. Denizin yüzeyi sürüngen derisi gibi. Gemimizin 

geride bıraktığı köpük gözlerimi yakıyor. Bir yanda sis, 

duman, pus, kamaraya dönüş ve sert bir körelmeyle 

kabuğuma çekiliverme olasılığı, diğer yanda pırıltı, aydınlık, 

ferahlık, işaretlere güvenerek yapılan seçimin doğru çıkması 

ve anbean hızla gelişim olasılığı: Üç haftadır sallanan beşik 

sallanıyor yine! 

Kararsızlık, pus, düşüş, karanlık, bulantı… 

Yaşamda birçok alan vardır yöntemlerin oturmuş 

olduğu; yöntemlere bağlı kalmamanın, eninde sonunda, 

Amerika’yı yeniden keşfetmek anlamına geleceği. Kaptanın 

usûlüne uyarak yerine getirdiği şekliyle, denizcilik de böyledir 

mesela. – Bizim denizciliğimizse bambaşka; biz hep sıfırdan 

başlamak, yeni anakaralar keşfetmek zorundayız. 

Eskiden, bize göre olmayıp da ruhumuzu yabancılaştıran 

uğraşların sisinden çıkar çıkmaz bizi karşılayacak elle tutulur, 

cennet köşesi bir kara başlangıcı hazır tutardık. Şimdiyse 

sislerimiz nasıl da uzun sürüyor, – kara başlangıçlarımız sisten 

ayırt edilemiyor. 

41


GÜÇLÜ GÖRÜNTÜLER 

bir yol şiiri 

rüzgâr esti geceyarısı. 

hangarın yanındaki yüksek lambanın 

aydınlattığı toprak yol bomboştu. 

en yakın insan 

nerede kim bilir? 

ay ışığında kayalar. 

tavşan yüzlerinin ardında 

karanlık tarlalar. 

görüşün en duru 

olduğu an. 

kan gibi sımsıcak, 

konik tepenin eteğinde kor köy. 

basınca direnen 

düş kubbesinin 

mavimtrak bir loşluğa gömülmüş 

42


baykuşlu kayranı var orada: 

köyü savunan büyü. 

ve otoban çıkışından 

geliyor uzunları yakmış araba –– 

kentlerimizin en anlamlı 

bulvarlarını, kavşaklarını 

sızlatabilecek 

biricik lirik sedan. 

karanlıkta asfaltta uzayıp giden 

parlak şeritlerde 

kilometrelerce süren 

yaman bir çizgiler sanatı: 

ruhun ekvatoru 

işaretlenirmişçesine. 

banliyöde iki apartman arası 

boş arsada yarım saniyeliğine görülen, 

milyon mumluk spot lambası marifetiyle 

karanlığa bir Acem zanaatkârının 

elinden çıkmışçasına mühürlenen 

maksimum zakkum. 

43


ve eve dönüldüğünde 

süslü duvar kâğıtları, 

antika mobilyalar, şamdanlar, 

masada dizili yemek takımları 

ve uzun boyunlu vazolardaki 

yapma çiçekler arasından 

dolunay gibi 

doğuveren haşin bir 

kadın suratı. 

loş duvarın 

yağlı dokusunda 

mekânsal kırılma yaratan ekran: 

belgeselin sekiz 

saniyelik kesitinde 

yüzyıl dinlencesine doğru sokulan 

ıstakoz. 

44


GİZLENEN 

Bürokratik binaların önünden hızla geçtim, caddenin 

monoton trafiğine karıştım. Donuk bir parçası gibiydim, 

tamamlanmış bir tangram bulmacanın. Fare gibi sürünerek 

kaçtım kaldırım kenarlarından; posta kutularına, itfaiye 

musluklarına, lamba direklerine değdim: Saatli binanın 

önünden o zaman dışı geçişim… Duvardaki geniş metal 

panonun önünde uzun trençkotumla vitrin mankeni gibi 

dikilerek sigara içtiğimde de farkedilmedim. Parlak turuncu 

bavulum bile nasıl olmuşsa gizlenmişti gözlerden: 

Görülmeyecekse, görülmeyecektir. 

Girdiğim parkta aradığım şey çok basit aslında. Sıradan, 

kendi halinde bir patika, – önemli bir sonuç için: On sekiz on 

dokuz yaşımın iyimser yaz akşamlarında bir gün sürdürüyor 

olacağımı hissettiğim yaşama şimdi ait olduğumu 

duyabilmem için. – Nasıl olacaksa bu, yüzümü söğütlerden öte 

yana dönmüşken; zihnim şu an bir balad ya da bir aryaya 

kulak verebilmem için gereken her türlü incelikten 

yoksunken? 

45


Neden atmıştım kendimi dışarı, kaçmıştım kapalı 

mekânlardan? Enkaz gibiydi odaların havası. Ve okları her 

yana dönmüş, en uçlara sızıp, etime işleyen o ne idiği belirsiz 

kasvetten bıkmıştım. 

Dışarıdayım şimdi; ve ne katı, ne sıvı, ne gaz, ama 

plazma olan göğün beni kalıcı bir bozulmaya 

uğratabileceğinden korkarak, şekilden şekle giriyorum. Bir 

yanımda, çok uzakta, açık denize doğru uzanan fırtınanın 

kapkaranlık göbeği, diğer yanımda, çok uzakta, apaydınlık 

güneş köyleri, – burada, şimdi, ben, yalnızca ben bilebilirim bu 

nihai yalnızlığımda, – binaların üzerinde, gökte kıvrım kıvrım 

açılan acayip desenleri ve yerdeki ıslak, kanıt-yaprağın 

korkunçluğunu… 

46


DÖRT YANI DENİZ 

Sandalyeye oturdu. Masanın ortasında belirsiz bir 

noktaya dikti gözlerini. Derin derin nefes aldı, kendini tarttı. 

Pencereden sızan parlak huzmeye doğru kaydı sonra bakışları. 

Yumdu gözlerini. Dışarının seslerine –çocuk çığlıkları, kuş 

ötüşleri, seyyar satıcı bağırışları, korna sesleri– kulak kabarttı. 

Suskundu, nefesini duyabiliyordu. Biraz olsun çılgın zamanın 

dışında kalmak istemiş, yeni bir düzen aramıştı. Masayı 

hafiften kıpırdattı, üzerindeki eşyaları –boş vazo, kül tablası, 

kibrit kutusu, plastik tabak– kararlı, içrek bir tavırla tekrar 

yerleştirdi. Tabağın içine bir kemik düğme, birkaç bozuk para 

ve bir anahtar bıraktı. Kollarını kavuşturup nefesini tuttu, bir 

ferahlık, bir dayanak arıyordu, ama genişleyeceğini 

düşündüğü çemberin daraldığını, iradesinin boşa çıktığını 

duydu. 

Düşsel görüntüler vardı aklında – bir temmuz akşamı, 

lacivert gökyüzü, gür bir tarla, havaya kalkan tırpan, ay 

ışığında gümüş bir yansıma: hepsi bölük pörçük bir izlenim 

olarak kaldı. 

47


NASIL BİR DÜNYA 

Söyleyin bana; her işin başında ve sonunda akışı 

kesintiye uğratarak, zamanı altüst edip deneyime taklalar 

attırarak, ne yapmaya çalışıyorum ben? Nedir ters yüz ettiğim 

madde, nedir oynadığım ambiyans, başkalaşıp duran 

devinim? Durup dururken yarattığım kırılmalarla, yaptığım 

ani sıçramalar ve yaşadığım düşüşlerle ben neyin peşindeyim? 

Nedir hem hiç hem hep, hem var hem yok kıldığım izlenim? 

Gizli bölgemde, neyin döngüsüdür aradığım; neyin yörüngesi 

bu, üzerinde tur atıp asla tamamlayamadığım? 

“Burasıdır dünyanın merkezi; burasıdır tüm varlığı bana 

ulaştıran geçit,” diyorum sayıklarcasına; bulunduğum yeri 

yüceltiyorum. Gecenin bir vakti, yolda yüzümü yağmurdan 

öte yana dönüp, tümsekle birleşen köprüye doğru bakıyorum, 

tam LED ışıklı köprü ayaklarının dibinde, katiyen bir 

gökkuşağı definesi seziyorum… Yakaladığım bu güçlü 

işaretlerle, söyleyin, ben nasıl bir dünyaya aitim? 

48


KUZEY KENTİ 

Güz güneşli, dingin bir akşam üstü; yalnızca bir kartalın 

tadını çıkarabildiği geniş gökyüzü; kuzeyde bir kent… Doğu 

ufkuna âdeta bilim ve zaman arasında bir yeni çağ uzlaşısı gibi 

yayılıyor alacakaranlık. İnsanlar soylu burada, düşünceleri 

lekesiz; başını göğe doğru uzatan ağaçlar hiç olmadığı kadar 

ulu; rüzgâr buzun çekimine ve belirsiz girdaplara kapılarak, 

uzak mesafeleri, ötelerin parlak kasvetini kovalıyor. Hava 

dupduru. Derinden derine bir uğultu duyuluyor sanki, bir tür 

arınma ilâhisi yankılanıyor. Kentin heybetli yapıları arasında 

kalan gök boşlukları, yoğun günbatımı renkleriyle, uyumu, 

dengeyi, bütünlüğü, uygarlığın özündeki altın oranı esinliyor. 

Belli ki, kara bulutlar dağılınca ininden çıkmış insan ruhu; 

burada en yüksek güdüler harekete geçmiş; sanatlar, yasalar, 

beceriler serpilip boy atmış, gelişim kural haline gelmiş: 

Dünya, binbir yaprağını usul usul açan bir gonca; zaman 

günlerin ve saatlerin düzeniyle yaşamı ayakta tutan sarsılmaz 

zemin; yaratıcılık ve dirim sarmış her yanı; güç, tutku ve sevgi 

kabardıkça kabarıyor. 

İnsanları saat başı ateşleyen gizem, kaynağını akla 

uygun, ölçülü, billur ilkelerin düzeninden alıyor burada. 

49


Kesinliğiyle hayat veren, daima esenlik dolu, iç açıcı bir kent 

bu –– tek anlamlılığın kutsal krallığı, zirveleri zorlayan eril 

mutluluk! 

50


KIRMIZI 

nedir kırmızı? 

düzensiz enerji, taşkınlık, 

yitirilen ağırlık merkezi, 

boşlukta çırpınan bir yaratığın 

içinde şekilden şekle girdiği marazi ışık. 


kopuş, darlık, 

dünyanın karanlığı, boşluk, 

yavan bir uğultu, 

uzuvları kaplayan yabancı kan. 


ölü amaç, zorunlu istikamet, 

harekete koşullanmışçasına 

çıkılan belalı rampa, 

gözün önüne inen perde, sapkın renk. 

51



başdönmesi, humma, 

kupkuru nefes, kriz, 

ölümden beter 

boğucu bir dirim, 

zehir, kangren, kıyamet. 


ALARM! ALARM! 

52


YAZ 

yaz geldi! 

titreşen flamalarda 

sınırsız iyimserlik! 

yaz geldi! 

ufukta yığılan 

bulutların alaca renklerinde 

yedi kıtanın ruhu, 

en güzel edimleri insanlığın. 

yaz geldi! 

genleşen sıradağlar, yücelen zirveler, 

çarşaf gibi yayılan hafiflik, 

çayırları basan açlık. 

yaz geldi! 

evin loş koridorunda 

53


portreye vurduğunda ışık, 

beynime saplanan sürpriz 

ağrılar bile altın. 

yaz geldi! 

eski bir hata 

olanca şiddetiyle 

tekrar depreştiğinde bile, 

taylar, ormanlar, gökyüzü, yakamoz. 

yaz geldi! 

parlak beklentiler, 

sonu gelmez kovalamaca, 

doyurucu soluk, 

meyvelerde aşkın yoğunluk. 

yaz geldi! 

kokuların dönendiği meltemli 

akşamlarda, 

kavaklardaki bağımsız dünyaya 

nasıl da yakınız! 

54


KENDİ İKLİMİNDE DİPDİRİ 

Düzlüklerin üzerinde güçlü akımlar var. 

Aydınlık yaz öğlesinin sarı, yeşil, kahverengi paftaları; ve 

genişliğin sınırlarına doğru her yanda hülyalı sisler. Sağlık 

için, dinçlik için, hayalperestlik için, güç fazlalığı ve 

başarılacak işlerin zengin tasarıları için, ve tüm meseleleri 

yaratıcı, yapıcı, etkilere açık, duyum dolu bir bilinç düzeyine 

göre çözümleyen üstün bir uyumun titreşimleri için – taptaze 

bir havadır ovanın havası. 

Güneş tepede. Doğunun uzak alçak tepelerinin üzerinde 

yere yakın, dağılmakta olan bulutların pembemsi renklerinde, 

güvendiğimiz yüksek kurgulara davet eden masum bir gizem. 

Yaşanacak ne çok şey var! Ten çekermişçesine gidip kavuşma 

isteği uyandıran ışıl ışıl başak tarlalarından ötede, tatlı 

burukluklar. Pilon sırası boyunca, tozlu akın yolları. Ufkun 

ardındaki denizleri isteyen irade kendinden geçerek sağa sola 

atıyor bolluğunun özlerini, tohumlarını; korkusuz iyimserlik 

kök salıyor. Güneydeki uzak kayalıklara doğru tanıdık 

gündüz karanlıkları. Yelken gibi şişmiş sanki tüm coğrafya: Bu 

55


düzlüklere tamamen ait olabilmek, bu düzlüklerden ötesini en 

çok isteyebilecek birine göre sadece. 

Her an koşuya kalkacak yaman bir at gibi kımıldanıyor 

ovanın üzerinde hararet. En yükseklere değen düş köpüğünü 

uyaran koku, kuzeydoğudaki tek sivri tepenin yanık 

esinleridir. Duyulan geniş boşluk sanki sevimli bir kutu içi 

gibidir. Parlak bir yansıma geçtiğinde coğrafyadan, elmastır, 

altın eyer efsanesidir. Her şey aynı melodinin gövdesine 

kapılıp taşkın bir kavis çizecek gibiyken, görkemin ilerleyen 

saati her re majör geldiğinde kendini tüketmeyen zirveler 

yapıyor. 

56


KENTİN HARİTASI 

metropolitan 

Kentin haritası önümde; heyecanım kabarıyor. 

Gidilecek, keşfedilecek, fethedilecek paftalar. Şimdi, 

haritanın önündeyken, benim için taranacak, araştırılacak 

uçsuz bucaksız paftalar. Kent mavi bir sudur: Rüzgârlar geçer 

içinden. Belki dev bir gümbürtü boğmuştur çekirdeğinde, – 

haritanın karelerini fısıltılar, iç sesler, ürpertinin kulak 

çınlaması kateder. Suskunlukta gizli hazinedir harita. Sol altta 

forum korosu; sağ içte, dayanaksızlıkta yöntem korkusu, 

derinden. Üst tarafta şifre ormanları; ve her aşamada, düşünce 

ısısı arası yamalar. Öyle ki dünyaya dair algımın dış sınırını 

zorlayan bir irade buluyorum kendimde; haritanın dışına, 

masa lambası aydınlığının dışındaki karanlığa doğru uzansam 

dahi, biliyorum, merkezle irtibat sinyallerim güçlü kalacak. 

Kenti istiyorum, o da beni istiyor. Çekiyor beni. Her 

köşede, her karede yaşanmadan geçilemeyecek, deneyim 

değeri yüksek, türlü zenginlikler olduğunu hissediyorum. Bu 

yüzden kalkamıyorum haritanın başından, kaldıkça da kente 

inancım artıyor. 

57


Ve harita düzlemini yer düzlemine yerleştirdiğimde 

uyduğum genel elektrikle bedenimin yüceldiğini duyuyorum: 

Yitirdiğimden beridir her an yeniden yakalamaya çabaladığım, 

dünyanın yumuşak yüzünü aralıksızca yaşadığım özel 

kozanın kesin bir şekilde iç tarafında olmama ramak var. 

58


ATA BİNMEK 

Ata bindiler. 

Hiç hesapta yoktu bu, at sırtına atladılar bir anda, 

koşturmaya başladılar. Meğer biliyorlarmış ata binmesini, 

büyük keyif duydular bundan, kendilerinde ölçüsüz bir heves 

buldular. 

Saçları yelelere karışıp savrulurken, çılgınca sürdüler 

atları. Nehir boylarından geçtiler, kırlardan, dağ sırtlarından 

geçtiler, taraçalarda ilerlediler, zeytinlikler, vadiler, seralar, 

tapınak kalıntıları, bulutlar, incir ağaçları, kuş sürüleri 

gördüler. 

Oysa tıkanıp kalmışlardı nicedir; aynı çemberde dönüp 

duruyor, hiçbir şeyden zevk almıyorlardı. Alışkın oldukları 

birtakım yolları izleyerek zirvelerden geçeceklerini umarken 

diplerde gezinir olmuşlar, aradıkları sıçramayı bir türlü 

yapamamışlardı. Yozlaşmaya çözüm bulamıyorlar, yaşadıkları 

tinsel sapmayı köklü bir sendrom olarak yorumluyorlardı. 

Ta ki ata binmeyi keşfedene dek! Hiç yapmamışlardı 

daha önce bunu; hiç düşünmemişlerdi ata binebileceklerini, ata 

59


binmenin tutkularını bu denli ateşleyebileceğini… Akıllarının 

ucundan bile geçmemişti. Oysa tam onlara göre bir şeymiş ata 

binmek, nasıl da heyecan içinde kendilerinden geçiyorlar her 

an. Ve durum böyleyken, hep ilerlemek, koşturmak, rüzgâr 

gibi gitmek istiyorlar; hep daha fazla görmek, daha fazla 

duymak, daha fazlasını yaşamak istiyorlar; bu yolculuğu 

sonsuza dek uzatmak istiyorlar. 

Ormanın kıyısından geçiyorlar, ahşap köprülerden 

geçiyorlar, körfezi gören yamaçlardan aşağı koşturuyorlar, 

rüzgârın suda çizdiği geniş hareleri, teknelerin şişkin 

yelkenlerini görüyorlar. Ve yunuslar görüyorlar; uzakta, 

burundaki deniz fenerine gözlerini dikip bakıyorlar; bir 

zirvenin ardından diğerini gözlerine kestiriyorlar; kekik ve tuz 

kokusu doluyor burunlarına, gökte yarım ayın erken izini 

farkediyorlar. 

60


SENFONİ 

Konser salonunun değerden düşürdüğü senfoniyi 

yeniden doğal düzeyine yükseltmek istiyorum. 

Ama birdenbire dışarı yürüyüşe çıkmak ve iradenin 

zorlamasıyla sesleri suya, ağaçlara, yola, gökyüzüne 

uygulamak yeterli değil bunun için. İstek, isteğin varlığı ve 

büyüklüğü tek başına yeterli değil: Doğru senfoniyi, doğru 

anda, doğru yerinden harekete geçirmek gerek. Dediğim gibi, 

bu, isteğin salt basıncıyla olacak şey değil. Bugüne dek uzun 

deneyimlerle elde ettiğim yöntemsel ustalık boşuna değil. 

Dinlenmiş sinirler gerek bana örneğin. Dinç miyim 

yeterince? Sakin tavırlarım pırıl pırıl bir esenliğin yolunu 

açabilecek mi? Bunu sezebilmeliyim. Kişisel bir ekonominin 

katılığı içinde düne dağıttığım edimlerden bugüne sarkan 

birikimi algılayarak günlük akışa dair öngörülerde 

bulunabilecek keskin bir duyarlılık var mı bende? Yani, 

durumdan belirgin işaretler çıkarabiliyor muyum, izlediğim 

seyrin ana damarıyla ilişki kurabiliyor muyum? İstikrarlı bir 

çalışmayla oluşturduğum gelecek fikrinin bugüne vuran 

gölgesi hoşuma gidiyor mu? Gitmeli, gitmek zorunda, yoksa 

61


burnumun ucunu bile göremem, sevemem. Hazırlamak, 

başlatmak, ilerletmek, zirveye ulaştırmak ve sonuçlandırmak: 

Bunu başarmak için haz duyuyor olmalıyım; tesadüfleri ve her 

aşamanın en sıradan öğelerini bile kendi yararıma 

kullanabilmem için asal bir duygu varlığı gerek bana. İşte o 

zaman, uzun vadede iç ve dış dünyama dair oluşturduğum 

modellerin doğruluğu, kurnazlığım, kişisel yeteneklerim, 

ustalıklarım ve içgüdümün karmaşık bir bileşimle bir araya 

gelmesinin ortaya çıkaracağı toplam işgücünün dışında kalan 

en belirleyici alt enerjiyle uyumlu olmam mümkün olur. 

Gelin görün ki, bugün böyle ince işler için fazlasıyla 

kabayım. Bir tek, isteğin zorlamaları ve ani kasılmalarıyla 

harekete geçebiliyorum. Yükleniyorum, ama sadece aşırı 

yüklenmeden boşluğa düşebilirim ve sonra belirsiz bir süre 

boyunca kuyudan çıkmayı bekleyebilirim. Egemen havayı 

kavramak ve senfoniyi onunla eşleştirmek: Bu bana uzak, bana 

yabancı bugün. Müziğe kulak verebilmek aslında “leyleği 

havada görmek – ve gözbebeğinde yeşeren yamaçlar, kırlar, 

ufuk pırıltıları” gibi bir şeydir, özeldir, yalnızca ayrıcalıklı 

olanlara göredir. Bense bugün tüm yetersizliğimle, ezbere bir 

dürtüyle, senfoninin yerini her an hazır tutuyorum: çıplak, 

soğuk, çekicilikten uzak bir ortalık yer. Hiç düşünmüyorum, 

damarlarıma yanlış kan pompalarken, senfoninin en can alıcı 

pasajlarındaki aydınlık kuşağı nasıl sezebilirim, ona nasıl 

yakışabilirim, yaklaşabilirim. 

Önüm ardım böylesine denk, sağım dolum böylesine 

denk ve her tarafım böylesi renksiz olmasaydı, işte o zaman, 

62


senfonideki seslerin güzelliğinin tüm dünyayı aynı tarafa 

doğru çekmesi ile; bir noktada, dış seslere inat, aşırı 

yoğunlaşıp güzelliği geçersiz kılmak – – arasındaki farkı 

anlayabilecek en basit bir zekâ belirtisini gösterebilirdim. 

63


KALİTE VAKFI 

Herkes gibi yaşamda kaliteyi yükseltmenin peşindeydi 

onlar da; bu bakımdan pek de ayrıksı sayılmazlardı. Ama 

öngördükleri geniş çaplı düzeltme ve iyileştirmelerin yanı sıra 

ürettikleri birçok somut projeyle, onlar başkalarıyla 

kıyaslanmayacak ölçüde ileri gittiler. Örneğin, nasıl ki 

sanayide çeşitli aksamın paslanıp arızalanmasını önleyecek 

kimyasal maddeler, yağlar, çözeltiler, destek ürünleri 

kullanılıyorsa, ya da evlerde genel konfor adına yeni 

tasarımlarından yararlanılıyorsa, yahut nasıl ki enerjide, 

iletişimde, ulaştırmada verimlilik odaklı teknolojiler 

geliştiriliyor, sağlık, eğitim, yönetim gibi alanlarda bilimsel 

yaklaşımlar ağırlık kazanıyorsa, Kalite Vakfı’nın vizyonerleri 

de benzer bir yol izlediler, fakat tekil bireye odaklanarak, tinsel 

birtakım malzemeler, düzenekler, teknikler aradılar. 

Saymakla bitmez bu bir avuç idealistin bize armağan 

ettikleri: Söz gelimi, metali, taşı, ahşabı, camı kendiliğinden 

dramatik durumlara koyan kalıplar keşfettiler; bakışsız gözler, 

uğultulu kulaklar için senfonik kulaklıklar, mutlak görüş 

mercekleri geliştirdiler; yoğun düşünce akışına uygun hızlarda 

taşıtlar tasarladılar; toplumsal yaşamı kesintisiz bir anlam 

64


düzeninde tutan kent planları, mekânı yücelten alan derinliği 

koridorları, zamanı tinselleştiren saatler ürettiler; gücün ve 

tutkunun zirvelerini arayanlara ritimsayarlar, radarlar, 

göstergeler sundular; doyumu, esrimeyi, sonsuzluğun 

işaretlerini yakalamış olanlar için, yanıltıcı uyarımları ve 

parazitleri perdeleyecek, hatta tüm olay trafiğini ona göre 

yönlendirecek manyetik sensörler, işaretçiler, süper-işlemcili 

bilgisayarlar icat ettiler. 

Onlar hiç kimsenin hayal etmediğini hayal ettiler. Kalite 

Vakfı’nın çılgın vizyonerleri, benzeri bulunmayan bir uyumu, 

bütünlüğü, yetkinliği aradılar; herkes için en düzgün, en 

dengeli, en ideal ortalamayı yaratmak istediler. 

Ve öyleyken, yoksul, harap bir kenar mahalledeki en 

bakımsız, en çarpık sokağın girift, gerçeküstü, göz kamaştırıcı 

güzelliğini de bir tek onlar görebildiler. 

65


SAHİLDE MANZARA 

Kendi tuhaflığı içinde, muamma dolu bir sahil. Akşamın 

yaklaştığı şu vakitlerde melez renkleriyle ve boğuk 

esintileriyle burası, şu an kıyıda oturan, ileri geri gezinen, 

fotoğraf çekinen insanlar için de bana göründüğü gibi 

anlaşılmaz, kapalı, mesafeli olmalı, zira ben ki dışarıdan 

geldim, yadırgıyorum her şeyi. 

Kesinlikle şaşırtıcı, tekinsiz bir şeyler var burada. Peki 

ama ne olabilir beni böylesi huzursuz eden? Belki de sırf 

benim yabancı olmamdan kaynaklanan bir durum söz 

konusudur; çünkü sıradan, kendi halindeki bir yerin, birine bu 

denli soğuk ve muğlak görünebilmesi için, o kişinin kendiyle 

beraber oraya bir şeyler getirmiş olması gerekir. Tanımsız bir 

ürpertiye teslim olmuş haldeyim. 

Sahile panoramik bir gözle baktığımda gördüklerim, 

birbirinden kopuk parçalardan ibaret. Manzarada, her şeyi 

katman katman bir araya getirecek bir müzik titreşimi 

bulabilmem olanaksız. Kapsamlı bir denemeye girişerek sahili 

geniş bir ses yelpazesine göre tarıyorum, ancak bu zorlama 

66


tavırla bir avuç kumda bile titreşim yaratamıyor, rastgele 

tınılardan doğan cılız kıpırtıyı boşa harcıyorum. 

Temkinli olmak zorundayım. Söz gelimi, uçurtma uçuran 

şu delikanlıları, bağ kuramamanın aykırı gizemiyle izlemekle 

yetinmeliyim. Herbirinin ötekilerden sakladığı yoğun bir sırrı 

olmalı; ve benim buna nüfuz edebilmem mümkün değil. – 

Yahut birbirine aynalar tutarak şakalaşan şu iki genç kız: 

Aynalardan bana doğru yansıyan keskin ışığı, gözlerimi 

tırmalayıp duran bu sinir bozucu oyunu, içyüzünde ne 

olduğunu bilemeyeceğim için görmezden gelmeye mecburum. 

Dalgalar kıyıya değdikçe kumda beliren çizgiyi 

“ıslaklığıyla” okuyamamanın bende yarattığı düşüklüğü 

geçiştirmeye çalışıyorum; yoksa bende kalıcı birtakım etkileri 

olur bunun. Ayaklarını suya sokmuş, uzakları seyreden şu 

bikinili, dolgun kadının duruşundan aldığım göz zevkini 

pekiştirirsem kasvetli bir açmaza sürüklenirim. 

Çünkü kabul etmeliyim ki, havada yankılanan çığlıkları, 

kahkahaları, köpek havlamalarını, anons seslerini, burnuma 

dolan güneş yağı, tütün, mazot ve ızgara kokularını sonu 

gelmez bir sinir gerilimine sevk ediyorum ve açıktaki 

kruvaziyerin üzerindeki bulutları bile libidinal bölünmelere 

uğratıyorum. Işık huzmelerini, yoğun günbatımı renklerini, 

insan karaltılarını, martıları, uçurtmaları, rüzgâr fırıldaklarını 

ve suyu yaran tekneleri düpedüz sancılar içinde, neredeyse 

ışık hızıyla gelişen bir panik heyecanıyla karşılıyorum, trajik 

bir darlıkla baş başa kalıyorum. 

67


Yok, hayır, burada bir gözlemci bile olamam ben… Bir 

yabancı bile değilim bu sahilde; gelmedim hatta buraya; 

yokum, doğmadım henüz, dünyaya bile gelmedim ben! 

68


BÜYÜK GÜN 

Uzak bulutların kokusunu duyarak başladım güne. 

O sayede görebildim, yolda giderken, dağ sırasının 

ucunda, hafta sonu tüm kentin taşındığı bronz kanyonu. 

Alelâde cami minarelerinde, güçlü bir tınıyla, çölün yakarışları 

duyuluyordu. Höyüğü andıran tümseklerde birer kurban 

sunağı seziyordum, kaldırımdan savaşçı heykelleri gibi 

geçiyordu kadınlar. Asmanın altında, yakıcı güneşe tutulmuş 

çardağın gölgesinde, Chanson du Toréador’du fırtınalar 

koparan. Boşlukları örterken temmuzun derin renkleri, 

kuledeki mimarî bir detayın çarpıcı bir gerçeklikle öne çıktığı 

ânın büyüsünü yaşadım. Parlıyordu kubbeler, keskin 

yansımalar geçiyordu camlardan. Belirsiz şekiller geziniyordu 

yamaçlarda. Sonunda, koşar adım çıktığım taraçadan, üzerime 

bir bulutun gölgesi mühür gibi düşerken, kentin ötesinde 

tutkuyla harelenen düzlükleri, ufku, inşaat vinçlerinin 

esrikliğini seyrettim. Görkemli bir boru sesi duyuluyordu 

uzaklardan; hemen aşağıda balıklı göl vardı, dibinde buğday 

tarlalarının piyanoları. Taraçadan ayrılırken, yokuşun 

ucundaki açıklıktan gördüğüm kent parçası Toskana’ydı, Babil 

Asma Bahçeleri’ydi. 

69


Unutmuştum kendimi, hayatımın düzenini, geçmişimi, 

geleceğimi; gün, Büyük Gün’dü; bambaşka bir şeye dönüşerek, 

rüzgârda kımıldanan tentelerle, titreyen yapraklar ve otlarla, 

alaca renklerle, kıvrımlarla, kokularla düşünen, nefes alıp 

veren bir varlık olup çıktım. Alıştım her şeyde büyük 

işaretlere. 

Fakat günün akşamında, evime, odamın düzenine geri 

döndüğümde, doğal olandaki parlak, akıldışı, düşsel 

göstergelere öyle alışmıştım ki, hakkında açık deliller olmayan 

hiçbir eylemi gerçekleştiremez hale geldim – ve öyle öyle 

tükettiğim uzun, boş saatlerin sonunda içim geçti, garip, 

ölümcül bir durgunluğa gömüldüm. 

70


COMPACT DISC 

Günün bağrında magma gibi yoğruluyordu allegro 

moderato. Doludizgin yürüyordum kuşluk vakti pırıl pırıl göğe 

karşı. Erken büyük tasarıların ve sayısız ülkülerin 

gerçekleşmesiyle kutsanıyordu ufuk, bulutsuz zirveler, engin 

düzlüklerin pusunda her mesafede renk renk peyzajlar. 

Güneşe karşı bir sarsıntı heykeli gibiydi vardığım kent; 

üzerindeki uçuk mavide tanıyordum buharı, yanan andeziti, 

şeytan tüyü hafifliğinin içine gömüldüğü çığlığı. Göğün onca 

ışığı ve bengisuyuyla yıkanarak gelmiştim. Canlı düş gücünün 

anakaraları arasındaki boşlukları kötülüklere kapatıyordu 

gerdiğim yelkenler. Gözlerin dalıp gittiği yavanlıklarda bile, 

ateşi tesadüflere bırakmamak için parşömenlerin karnında 

hazır tuttuğum bir işaret vardı. Rüzgârda sallanan ulu 

kavaktaki meşru mücadeleyi apaçık gördüm. Boşuna değildi, 

eğri büğrü bir büst gölgesinin bana tüm bunların karşıtıymış 

gibi gelmesi. Beğeni zincirime katılmayan her şeyi görmezden 

gelişim; kuvvetli delillerle gelmeyen her türlü eylemden uzak 

durmamın imkânlar daraldığında hazırlıyor olabileceği kötü 

sondan çekinmeyişim… 

71


* * * 

İşte böyle bir günün akşamında ortaya çıktı, sözünü 

edeceğim CD. Eve dönerken uğradığım tenha bir müzik 

mağazasında bulmuştum onu. İndirimdeki ürünler rafında 

duruyordu, içeri girdiğim gibi gözüme çarpmıştı, tezgâhtara 

bir şey sorma gereği duymadan çekip almıştım yerinden. Bir 

Grieg albümüydü –Lieder–; arka kapakta parçalar 

“Haugtussa”, “Gruss”, “Lauf der Welt”, “Zur Rosenzeit”, “Ein 

Traum” vs. diye sıralanıyordu. Grieg’i iyi bildiğim gibi, 

icracıları da tanıyorum; CD’yi elimde biraz evirip çevirdikten 

sonra hemen kasaya yönelmiş, cebimdeki üç beş lirayla 

ödemeyi yapıp oyalanmadan dışarı çıkmıştım. 

* * * 

Ama kutusunun içinde o ne CD’ydi, eve dönüp de 

odamda poşetinden çıkardığımda, elime aldığımda! 

Kıvılcımlar ve ışıltılar saçıyordu; etrafa yaydığı manyetik 

dalgaları ve hava girdaplarını açıkça duyabiliyordum; 

kutusunda kendine özgü bir ısısı vardı. Sessizliğin merkezinde 

duruyordu. Bende uyandırdığı tuhaf zevk ürpertisine rağmen, 

bir ara sırf ne olacağını denemek için sehpanın üzerine 

bıraktım, kendi başına hâlâ yoğun bir tılsımla yüklü olduğunu 

gördüm. 

Nadir bir element, paha biçilmez bir cevherdi sanki, 

kutsal madeninden alınıp buraya getirilmişti… Bu gizem ne 

müzikten kaynağını alıyordu ne de müzisyenden, zira daha 

müzik çalmıyordu bile, kutusundan çıkmamıştı bile CD! Ama 

evrenin derinliğinden kutudaki CD’ye öyle güçlü, öyle tuhaf 

72


bir enerji doluyordu ki, CD’nin içindeki Grieg kendiliğinden 

bir ses tanrısına dönüşüyor, besteler de birer vahiy, birer delil 

niteliğine bürünüyordu. (Ve daha müzik çalmıyordu bile…) 

Odayı tüm eşyaya can veren bir titreşim kaplamıştı. 

Varlığıyla mekânı fizikötesi kaynaklardan besliyordu CD, 

zamanın ruhuyla tınlıyordu. Hipnotize olmuş, varlığın büyük 

tapınağında selam durmuştum. Kâh boşluğu, kuzeyi, yıldızları 

düşünerek sessizliğin manyetiğini yakaladım, kâh suyu, 

geceyi, uçları duyarak maddenin çapraz bağlarını kurdum. 

Pırıltılar uçuşuyordu havada. Sanki ıslak karanlık bir ormanda 

dev bitki yaprakları arasında vecde tutulmuştum. 

Anbean yoğunlaşıp katmerlenen CD, bir Big Bang’e 

hazırlanıyordu belli ki… Müthiş bir yığılma baş gösterdi 

zihnimde; nefes nefese kalmıştım; bir an boşluğa kulak 

kabarttım ve CD’yi müzik setine takıp PLAY tuşuna basmadan 

evvel son bir kez odada ânın durum dilini yakaladım. 

73


DÖNÜŞ 

sessizliğe: 

amaç 

suya: 

görüntü 

dönemece: 

menzil 

boşluğa: 

girdap 

noktaya: 

hareket 

saate: 

geçmiş gelecek 

74


mekâna: 

başkalık 

eyleme: 

olay örgüsü 

kuyuya: 

zirve 

ağaca: 

karakter 

güne: 

sihir 

içgüdüye: 

örtü 

tanyerine: 

çağın ruhu 

kente: 

dolunay 

75


dünyaya: 

ben 

76


UĞURSUZ AN 

U şeklinde konumlanmış üç apartman bloğunun 

ortasında, sitenin bahçesindeki şu acayip yeşil ışık da ne, 

geceyarısı? Çalılar ve ağaçlar arasına yerleştirilmiş yuvarlak 

lambalardan yayılıyor ışık; bahçenin ortasındaki beton alanda 

en yoğun. Nedir ortadaki bu kaba zemin? Nedir şu içi boş, 

kupkuru süs havuzu, şu paslı musluk, şu dönmeyen fırıldak? 

Etraf ıssız. Sadece elektrik trafosunun vızıltısı ve boğuk 

bir köpek havlaması duyuluyor. Bahçenin kenarlarında birkaç 

kırık dökük bank ve otların bürüdüğü bakımsız tarhlar var. 

Evlerin balkonları bomboş; pencereler ve panjurlar kapalı, 

tenteler kımıltısız. Anlaşılmaz bir geceyarısı durgunluğu var 

burada. Her şey yerine mıhlanmış, donup kalmış gibi. Işık, 

yüzeyler, renkler bile ölü. Burada, bu ihmal edilmiş yerde 

takılıp kalmamak gerek. 

Çünkü tanıklık yalnızca pekiştirebilir hiçliği: Anbean 

koyulaşıyor acayip yeşil ışık; her saniye katbekat işlevsiz hale 

geliyor süs havuzu, musluk, fırıldak; derin bir krize doğru 

sürükleniyor banklar, tarhlar, çalılar, balkonlar; ve en fenası 

da, burada hatalı bir içgüdüyle maddeyi özünden 

77


değiştirmeye çalışıp başarısızlığa uğramak, dehşetli bir azapla 

bir korkuluğa, sapkın bir heykele dönüşmek… 

78


KARA NOKTA 

Yoksul sabah. Nafile ayılma taktikleri. Yavan güneş, 

beylik bulutlar. Benlikte yer etmiş alıklık. 

Ağır basınç, darlık, ürpertici rüzgâr. Tekdüze çınlama, 

göndere vuran ip. Açıktaki şamandırada karanlık bir özlem, 

yetersiz bir kırılma. Penceredeki saksılar bile yabancı 

görünüyor bana; plastik bir çiçekten ayırt edilemiyor 

sardunya. 

Nerede o parlak huzmeler, sıcaklığıyla beni cenin gibi 

besleyen? Nerede masumiyet, oyun hevesim, çocukça 

cingözlüğüm? Kendimi üzerinde hayal ettiğim köprü nerede? 

Nerede saçtığım pırıltılar? 

Dünyaya bir kere kem gözle bakınca, liman 

görünümlerinde artık benim zorlama düşüm depreşir. 

79


AĞAÇ 

Ağaç nedir? 

Ağaç, kütledir. Ya da kütleye kılıf. Kendi çılgın sessizliği 

içinde nasıl da ürkütücü. Nasıl da eylemsiz, ilişkisiz, ayrık. 

Onda sürüp gideni, içerdiği sızlamayı, onun öylece ortasında 

kaldığı hava akımlarını kavrayabilmek imkânsız. Varlığından 

habersiziz. Kendini kendi haliyle tanımlıyor da olsa. Çünkü 

ona bir ses karşılığı arayınca, tiz de pes de olası görünüyor 

bize. Onu dönüş içinde düşünsek de, düşünmesek de. 

Belki de eninde sonunda, yarattığı bu etkidir ağaç: Ânın 

değeri ölçüsüzce yükselmiş, göğün tekdüze mavisine karşı 

ağacın yeşili bir o kadar keskinleşmiş, çıtırdayan gözbebeğinde 

kalıcı bir yanık izi oluştu oluşacak… 

80


KURGU 

Olaylar trafiği işliyor etrafımda. İçinde yüzdüğüm 

bulanık peltemsi sıvıda, nesneleri tek tek karşıma gelen aşırı 

yoğun etkili küpler olarak görüyorum: ağır ve dumansı ortama 

rağmen, görüş açıma girdiğinde, birdenbire, gerçeklik eşiğini 

dahi aşan nesneler. – Olaylar arasındaki ilgi bağı ortadan 

kalkıyor, ya da olaylardaki ortak yan daha ben yeni alışmışken 

çehre değiştiriyor, yabancı kalıyorum, olaylar sıralanmaya 

devam ediyor. 

Bir dayanak olmadığında bile işlemeye devam eden bir 

yan var içimizde. Eylem santrali gibiyiz, ardı arkası 

kesilmeksizin duyusal istekler, yönelmeler, yapıp etmeler 

üretiyoruz. Ne yapsam? Yüzükoyun uzanabilirim kuma, ya da 

duvarın üstüne oturabilirim. Erişip iğde dalına dokunmalıyım 

belki, ya da sırtımı kabartmalıyım. Otlara sürtünürken 

irkilmiştim. Su içmeliyim belki, ya da gözlerimi yummalıyım 

iki dakika. Ben bir işle meşgulken yatışıp dinebilen dış dünya 

fikri, şimdi oyalayabilir mi beni? Durumu kestiremiyorum. 

Aşırı hareket ve hız belirliyor, gidişata ayak uydurmaya 

81


çalışan düşüncemin savrukluğunu, düzensizliğini, tekrarlarını. 

Suya koşmak da istiyorum, dizlerimi karnıma çekip oturmak 

da. Müziği de deneyebilirim, kalkıp eve de dönebilirim. 

Çözüm, sıradanlaşmak – ve bu sıradanlaşma çözümü, en 

sıradışı olanlarda bile benzer bir şekilde işliyor: taşa dalıp giden 

gözler; sabit düşünme ısısının devamında çaprazdaki kadının 

el aynasından yansıyan gökyüzünün ortaya çıkardığı yeni 

derinlik açıları; en olumlu yönden gelen besleyici ışık huzmesi; 

onca toz duman ve kakofoni arasında kalabalıkta beliriveren 

meleksi çocuk yüzü; kasabanın sahil yamacındaki bölgeye 

günbatımının etkileri düşerken, ormanlık kuzeye yaklaşır gibi 

bir his; ve yürüme mesafesindeki boş arka sokaklarda belirgin 

bir dramatik hava. 

82


GİZİL GÜÇ 

defalarca deneyip 

meyve tabağındaki elmaların yüzeyinde 

nihayet pırıltıyı gördüğümde 

alelacele körfezdeki tankerlere bakıp 

onlarda net bir ufuk doğrultusu 

arayarak günün tavrıyla 

çeliştim. 

böcek cırıltılı 

kızılçam ormanları arasından 

uzanan önümdeki şose yolda 

öğle güneşi altında yürüyen 

sekiz on kişilik genç grubuna 

dair yaz fikrini, 

geçerlilik kazanacağı inandırıcı 

uzunluğa yayamadım, 

saniyelerin eşiğinden döndü. 

83


akşam olurken 

beni terk etmeyen karamsarlığım, 

koylarda en uçtaki burna doğru 

sıralanan komşu 

kasabaların ışıklarının 

belirlediği ambiyanslardan 

kalıcı bir kopuştu belki de. 

kayalıklardan karanlık denize 

baktığım sırada 

beri yandaki iskele, 

açıkta demişlemiş yat 

ve ilerideki antrepoların lambaları 

renkli yansımalarıyla suyun yüzeyinde 

benim için neredeyse bir üçgen 

kurmuşken, 

piyano esintili 

bu tedirgin dengeye 

sebepsiz yere 

sırtımı döndüm. 

gitgide daha amansız 

bir hiçliğe gömülerek, 

84


yalnızca eve dönmeye 

güdümlü daracık bir bilincin 

yürütücülüğüyle geçtim dünyadan, 

dağların reaktörünü 

ateşleyebilecek bir gizil güce sahip 

Şostakoviç notaları da 

çeviremedi beni yolumdan, 

eve kapandım. 

burada 

bu odada 

bu konumda durdukça 

kimin koyduğu belli olmayan 

bu beş uğursuz taş, 

kötüye giden dünyanın 

kara büyüsü bozulmaz. 

85


MAESTOSO 

boz düzlüklerin dört bir yanını 

tutmuş yazın buyruğu, 

ağır ağır kavruluyor kent 

parlak güneşin altında. 

aniden patlak veren bir 

boru sesi yankılanıyor 

çanaklar, engebeler üzerinde, 

sıcak bir akım yokluyor 

boşluğu, eğri büğrü mecraları, 

tülünü yayıyor 

ak bir nefes. 

kütleden kopan derin sarsıntı 

dalga dalga ilerliyor 

batı yönünde, 

tanıksız, gölgesiz, 

yoğun, tek ve ilk. 

86


incecik bir film gibi 

geçiyor yığınların üzerinden 

her an karolarla eşleşerek. 

darlığın ters 

işaretlerini değiştirdi, 

görüntü bütünlerinin 

geniş diline yerleşti –– 

monoton kaçışa en benzemeyen. 

kendi de görüntü, 

kendi de bütün, 

göklerin ışığıyla 

arasında yok hiçbir engel, 

parlak, lekesiz. 

yoğun dopdolu kalarak 

yüksekliğini koruyacak, 

menzildeki 

dimdik höyüğe varana dek 

yükünü bırakmayacak. 

engin ufka doğru davul sesleriyle 

87


devrilerek geliyor, 

boşluğu taklalarla aşıp 

güneşin önünde kıvrım kıvrım 

toplanıyor. 

özünden beliriyor yeniden, 

anbean varlığını pekiştirip 

alev alev dayatıyor kendini, 

düğümler örüyor, 

her şeyin önüne geçiyor, 

zamanın göbeğinden 

pırıltılar saçıyor dünyaya, 

aydınlık dürtüler, renkli muammalar aşılıyor. 

88


ARABA 

kâbus gibi renklere 

gömülüyken gecenin ölü ruhu, 

araba! 

ipeksi karanlıktan ışıl ışıl gel. 

aşılmaz bir durgunlukla 

yerine mıhlanmışken boz kavşak, 

araba! 

tali yoldan son sürat gel. 

asfalt yüzeye 

vantuz gibi yapışmışken 

lambaların soyut ışığı, 

araba! 

çılgın bir rüzgâr koridorundan gel. 

89


bir başına ve benzersiz olmanın 

tuhaf ürkütücülüğüyle, 

araba! 

zamanı yararak gel. 

90


DEĞİŞİMLER 

Düz renk, sapsarı bir kâğıt gibiydi gün. 

Fakat akşamın karaltıları belirdiğinde, ıslak yamacın 

önünde kıvrılıp bükülen buhar, otların dibinde aykırı 

kıvılcımlar çaktırıyor, dakikalar belalı bir darlığa doğru 

kayıyordu. İniltiler geziyordu havada. Ayakta dikilen vahşi 

hayvanın karnına olmayacak bir yakınlıktan bakıyorduk. Ağaç 

dalları arasındaki loşluktan geçerken tedirgin soluk, baykuşun 

tüylerindeki yansımalar şizofren renklerin eşiğini zorluyordu. 

Gece olduğunda ise, kadınlar geri dönüş renklerine 

baktılar evlerinin balkonundan, lambaların aydınlattığı yokuş 

civarındaki ılık peyzajda. Karanlık parkın mavi köşesindeydi 

dünyanın sinir merkezi, düşüncelerin ender altın açıklığında. 

Ve teknolojinin eski masumiyeti doğacak gibi oluyordu 

modern eşyaların dizaynına, varlıkları sezilirken onların 

gecenin bir yarısında. 

91


ALELACELE 

-tempo feroce- 

Araba son hız giderken, her köşede bir başdönmesi. 

Çılgın dönemeçler, kayıp giden kaba, şişkin, üssü andıran, 

tuhaf, amorf binalar. Betonun uyuşturuculuğu, cam ve metal 

faciası. Tabela ve afiş keşmekeşinde alacalar, düğümler, kara 

benekler. Her aşamada buğu, pus, flaş, kör edici ışık. Hareket 

bir tehdit. Ve sanki zorunluluktan ibaret hareket. 

Uykuda roller coaster savruluşu, dalıp gitmişken 

sarsılarak uyanış, sonra bozkır düzlüğünde gene yokluk 

hipnozu. Manzarayı gören tüm aralıklarda monotonluğu 

tekrarlayan toz girdapları, badanalanmış gibi yavan gökyüzü 

parçaları, bozuk perspektifler. Kentin ötesinde, höyükten 

ziyade bir moloz yığınına benzeyen tümsekte, ne şahmaran ne 

ejdarha, ama titreşen çöp adamlar, kıymıklar. 

En uzakta, diplerindeki galeriler klarnetlerce 

tutuşturulmadıkça varlığı anlaşılamayacak tepeler. 

92


SEKİZİNCİ GÜN 

"Yedinci güne gelindiğinde Tanrı 

yapmakta olduğu işi bitirdi. Yaptığı 

işten o gün dinlendi. Yedinci günü 

kutsadı. Onu kutsal bir gün olarak 

belirledi. Çünkü Tanrı o gün yaptığı, 

yarattığı bütün işi bitirip dinlendi." 

Yeniden bir iş bulmaya karar verdim. 

Epeydir aylaktım; kendim seçmiştim öyle olmayı. Beni 

aylaklığa yönlendiren, önceleri, çalıştığım dönemde boş 

vakitlerimde yakaladığım eşsiz bazı ruh durumları ve o ruh 

durumlarından aldığım haz olmuştu, ancak o özel anları 

sıklaştırma fikriyle türlü zahmetlere katlanarak aylaklığımı 

sağlama almayı başardığımda, şaşırtıcı bir şekilde umduğum 

sonucu elde edememiş, tüm sabrıma ve ısrarıma rağmen 

beklentilerim günden güne yanlışlandıkça, üzerime çizik 

yemişçesine boş boş oturur hale gelmiştim. İnadımdan taviz 

vermeyişim ve hazırlandığım zirvelerin bana kendi kendine 

gelmesini ummaktan vazgeçmeyişim gitgide daha amansız bir 

hiçliğe gömülmeme neden oldu; ve çalışmaya ve aylaklığa dair 

içgüdümün toptan yanlışlanmasıyla ortada kalakaldım. 

93


Sonunda, bekleyişimin fazla uzun sürdüğünü, tüm 

neşemi kaybettiğimi, kritik bir eşiğe varmış olduğumu ve 

böyle giderse yaşama katılan sıradan insanların 

faydalanabildiği en basit zevk ve tatmin olanaklarından bile 

mahrum kalacağımı farkettim ve dehşete kapılarak, 

aylaklığıma bir an evvel son vermek adına, bir iş aramaya 

karar verdim. 

Sonrası gayet basit. Karşıma çıkan ilk fırsatı 

değerlendirdim ve işi sıfırdan öğrenmemi gerektireceğini bile 

bile, yolda yürürken gördüğüm, kapısında “Eleman Aranıyor” 

yazan bir demir atölyesine dalıverdim. 

İlginçtir, atölyedeki adamlar beni reddetmedi, hatta işe 

hemen alındım. Yalnızca bir süre gözlerini kısarak beni baştan 

aşağı süzdüler, ancak hal ve tavırlarımda bir tuhaflık 

görmemiş olacaklar ki, sorgu suale gerek duymadan, “Gel, 

adam lazım, hemen başla,” dediler, bir köşede bana da yer 

açtılar. 

Açıkçası aylaklığın temposuna fena halde alışmıştım ve 

çalışmanın nasıl bir şey olduğunu bile hatırlamıyordum. Ama 

nasıl olduysa, çalışmaya atıldığımda hiç duraksamadım. 

Demircilik hakkında zerre kadar bir şey bilmediğim ve bu işe 

en ufak bir yatkınlığım olmadığı halde, hiç geri durmadım ve 

bana neyi gösterdilerse, emeğimi bir an olsun sakınmayarak, 

en iyi şekilde yaptım. 

Kendimi çabucak kabul ettirmiştim, tangır tungur 

gürültüler arasında atölyedeki herkes gibi harıl harıl 

çalışıyordum. 

94


Ama yine de huzurumu kaçıran ve çalışmaya kendimi 

tam anlamıyla vermeme engel olan, en meşgul anlarımda bile 

ötekilerden farklı iş gördüğümü hissettiren bir şeyler vardı 

içimde. Gergindim; oraya ait olmadığım ve her şeyimin eğreti 

durduğu fikrini bir türlü kafamdan atamıyordum. Bana göre 

her hareketim sırıtıyordu. 

Sonunda kendimi tutamayıp öbür işçilere çalışmamı nasıl 

bulduklarını sorduğumda, yaptığım işte bir sorun 

görmediklerini, göze batan bir sakarlığım olmadığını, hatta 

kendi köşemde işimle meşgulken benim varlığımı dahi 

unuttuklarını söylediler. Ama herhalde benim güvensizliğim 

daha derinlerde bir yerde yatıyordu ki, duyduğum sözler beni 

rahatlatmaya yetmedi. Anlaşılan, aylaklık beni en derinden 

etkilemişti ve iş arkadaşlarım bunu ayırt edemiyordu: Çalışıp 

iş yaptığım her an atölyenin havasını bozuyor, hal ve 

tavırlarımla, çalışma tarzımla, elimi kolumu oynatışım, 

suskunluğum ve bakışlarımla ortamı zehirliyordum bana 

kalırsa. 

Öğleyin bir ara yemek molası verip, karnımı doyurmak 

üzere vadideki parka indiğimde, gölet kıyısındaki banktan 

karşıki gür koruluğa, renk renk harelenen suya ve göğün 

maviliğine tıpkı aylaklık günlerimde olduğu gibi bakarken, 

cennet bahçelerinin pırıltılarını yakalamak uğruna harcadığım 

olağanüstü enerji neydi madem? 

95


IŞIK ETKİLERİ 

I. 

eski liman ambarlarının 

ardındaki yayvan semti 

parça parça kavuran güneş 

ışıl ışıl bir hava dalgası 

koparıyor sarsıcı bir tınıyla, 

basamak basamak yükseltiyor onu 

atmosferin çağların ruhunu karşılayan 

soluksuz katmanlarına. 

II. 

kulenin ucunda 

kavuniçi göğün en can alıcı 

noktasında ışık huzmelerinin 

değdiği dev hava kabarcığı 

patlıyor aniden 

geriye ölüm sessizliği bırakarak. 

96


III. 

ormanın saçakları altında 

çepeçevre gür karanlık yapraklar arasında 

buğulu loşlukta parlak 

kral kelebek: 

alev alev tutuşuyor ışık, 

bir renk yangını başlayacak. 

IV. 

cadde boyunca uzanıp giden 

mermer merdivenlerde 

perde perde soluyor yapay aydınlık, 

duvardaki rölyefleri 

kaplıyor karanlık, 

sağanak yağmur şakırdarken 

saçak altında kabarmış duyular, 

yuvasını arıyor sessizlik. 

V. 

ağır bir mektubun 

yarattığı gerilimle 

gözlerin dikildiği buz gibi salon köşesinin 

duvarları kuduracak gibiyken, 

97


uzaysı koridorun sepya aydınlığından 

yaşama ait olmanın 

yakıcılığıyla geçerek 

kendini gecenin 

kuyusuna larva gibi salmak. 

VI. 

–– ve flaş: 

korkar dünyanın 

içinde olan. 

98


UPUZUN BİR AN 

Varlıklar saçılmış dünyaya: ormanlar, denizler, tepeler, 

insanlar, kuşlar, gemiler, bulutlar, rüzgâr… Gözün gördüğü, 

kulakların işittiği, burnun soluduğu her yerde atıyor canlılığın 

nabzı, parlıyor ışık. Yanıt veriyor hareket ve durumlar 

geçmişin binlerce yıllık anlam birikimine, inanılmış kurgulara, 

en çekirdek duygulara. Yaşamın dev güneşi yükseliyor; içgüdü 

çıkıyor kabuğundan; tutkular boy atıyor; varoluşun tam 

dolunayı anbean yaklaşıyor. Her yanda pırıl pırıl neşe: 

Çayırlarda sürüler ve kaval sesleri; ormanlarda esenlik; dağ 

köylerinde sevi öyküleri; deniz üzeri rüzgârların ince işaretler 

bıraktığı sularda dinginliğin zümrüt harcı; koster ve şileplerin 

gidişatında amaçlılık, atılım, belirgin bir gelecek ve bütünlük 

duygusu; kuşların zikzaklar çizdiği engin berrak göklerin 

altında, sahillerde, evlerin teraslarında, rıhtımlarda, balıkçı 

teknelerinde insanın onaylanmış çabası, devinimi, oyunu, tatlı 

aylaklığı; ve servilerin, palmiyelerin, ceviz ağaçlarının, 

söğütlerin uyumlu kıpırtıları, boşluğa bırakılan ebedî çığlıklar, 

kahkahalar, siren sesleri… 

99


Pırıltılı suyun tam ortasında bir karaltı: kotranın 

güvertesinde duran kadının ileriye doğru uzanıp ipe düğüm 

attığı ânın dayanılmaz uzunluğu. 

100


GELDİM, GÖMÜLDÜM 

Yolda gelirken, gittiğim yöne göre yamuk duruyordu 

dünya. Kente doğru ilerlesem de, kendimi bir türlü izlediğim 

güzergâhta duyamadım. İlgim boşa çalıştı, hiçbir şey 

anlamadan geçtim caddelerden. Sırf katedilmesi gerektiği için 

katettim yolu; bu arada güneş battı, hava karardı. 

Fakat boşlukta verilmiş bir kararla buraya, kafe 

bahçesinin loş köşesindeki bu masaya oturduğum andan 

itibaren, şaşırtıcı bir şekilde sarıverdi beni ortamın koşulları. 

Yerimi duydum. Işığı tarttım, havayı soludum, hissettim 

ağırlığımı. Bir sıcaklık doğurdum içimde. Esinti hoşuma gitti; 

basit bir fikre tutundum, planını çözümledim gecenin. 

Şimdi, koşullara anbean gömüldükçe, niteliği beliriyor 

palmiyelerin, kaldırım taşının, karanlık toprağın, demir 

kapıların, duvarlarda geceyarısı yağlarının. Yerini belli ediyor 

etrafta ve uzakta, kaktüs kaplı yamaçları yıkamış yeşil sellerin 

doldurduğu yanar göller, konik ayin tepeleri ve tümsek ardı 

soğuk kuyular; binaların beton cepheleri üzerinde yarım aya 

doğru yükseliyor mavi duman. 

101


GECE TARLALARI 

Karanlık düzlükler boyunca, her yana tarlalar gibi uzanır 

gece. Sınır çitleriyle ayrılır araziler birbirinden, gecenin 

bölgeleri halka halka yayılır. Pek çokları bunun yalnız birinci 

çite kadarını bilir. 

Uysal bir kroki, steril bir çarşaf, dijital bir pelte sanılan 

gece, aslında birinci çitin ardına geçenlerin gayet iyi bildiği 

üzere, kolaylıkla dönüşüverir bir takılıp kalma dakikaları 

Araf’ına. 

Orayı aşıp ikinci çitin ardına geçmek de vardır elbette; ve 

bunu yapanların, “At olup koşturuyor olsanız, asılırlar 

yularınıza,” demesi boşuna değildir. Çünkü başınıza gelen tam 

da öyle bir şeydir: Hem doludizgin gitmek ister, hem de her an 

amansız engellere uğrarsınız. 

Yine de yolunuza devam edebilirseniz eğer, kayda değer 

pek bir şeyle karşılaşmaksızın hayli mesafe katettikten sonra, 

kuytu bir kanyonun ucundaki floresan yosun kaplı monolitik 

taş bloklara varabilirsiniz belki. Ve orada, bir çırpıda binlerce 

yıllık geçmişin görüntüsünü çaktıran bir ıslığı duyabilirsiniz – 

ki bir an vardır bu ıslık, sonra yok. Kimisi orada kalakalır ve 

102


ıslığı ikinci defa duymayı umarken floresan yosunlara 

kimsenin bakmadığı kadar uzun süre bakar, gözlerini o esrarlı 

bakış çemberlerinde gezdirir. 

Oradan kopup tekrar yola düşebilenler, tümseklerle kaplı 

alacakaranlık zemin üzerinden hızla kaçan mucizevi bir 

karaltının peşine takılabilirler ve böylece kendilerini üçüncü 

çitin ötesinde bulurlar. Hatta bunu başarabilenler, gizemli bir 

kurt orada onlara gözbebeğindeki vahşi pırıltıyla “öncesi ve 

sonrası olmayan haşin gecenin” sırrını fısıldarken, dördüncü 

çitin bile ötesine varırlar. Kangrenleşeceğine inanılan ve bu 

nedenle hep erkenden spazma uğratılan karanlıkların, anbean 

melek yurtlarına dönüşerek direndiğini görmek benzersizdir. 

Kutup ışıklarının yanardöner zevklerine doğru hoş bir yol 

açılır. 

Fakat katedilen muazzam mesafenin gerçekliğine 

aldanıp, o denli ileri bir aşamada adımbaşı duyulmaması 

mümkün olmayan korku temposunun salt müziksel bir 

olanak, bir lüks olduğu zannedilmemelidir. 

Çünkü o korkulu tempo duyulduğunda, gecenin 

tarlasında beşinci çitin ötesinde, ne olursa olsun, bir kıvılcım 

hariç yalnızca boşluk vardır: boşluk ve karanlık – uç, sınır, son, 

zifirî karanlık, bitiş, hiç, yokluk, sonrasızlık. 

103


MİMLİ 

“Gün içinde birçok mekândan 

geçiyoruz, ama bu mekânların bizim 

için gizlediği etkileri bilmiyor, 

değişimi öngöremiyoruz. – Aniden 

başımıza bir şeyler gelmiş oluyor.” 

kentin ucundaki 

metruk binanın 

donuk karanlığında, 

mimli mekân: 

geceleri ara ara beliren 

yavan ve hiç 

filigran. 

gölgeden 

parlak güneşe çıkarken 

tentenin kıyısında 

kısacık bir aralıkta 

104


mimli mekân: 

zamanın ikiye 

kırıldığı an. 

ayazda akşam göğüne 

gözümü dikip 

yıldızlar arasında 

kurgudışı birtakım 

korkulu ilişkileri 

araştırırken, 

tuhaf uğultularla 

ve kof bir rüzgârla 

bulunduğum avlu 

mimli mekân. 

gerilim yüklü 

cilalı mobilyalar arasında 

tozların ağır çekim uçuştuğu 

yoğun havasıyla 

evimin biçimsiz salonu, 

mimli mekân. 

105


DÜNYA VE ESRİME 

Bu ânı günlerce beklemiştim. Bundandı iradem, sabrım, 

kararlılığım. 

Ak alevlerle ve turkuaz şimşeklerle parlıyor düşünceler… 

Dışarı kapalılığıyla ve yalınlığıyla benzersiz coşkulara zemin 

hazırlamış bir tapınak odasında, sanki ayinin büyüsüyle ışığın, 

rengin ve ısının kabarması bu! – Kokular, duyum, deli kan… 

Göz, capcanlı gördü nesneler arasındaki derinliği. Ve oynak, 

yanardöner zevkler, eğrinin, sarmalın ve girdabın gelişigüzel 

gücüyle akıyor şimdi. Işık ve renk mozaiğine bulanmış taş 

yüzeyler üzerinde, dalga dalga uzanıyor çarpıcı ayrımlar, 

karmaşık işaretler. 

Suda yürümek gibi bir hal bu… Yoğun bir iradeyle 

salkım saçak yayılan kızıllı karalı muammalar, alaca renk 

damarları, eğri büğrü gölgeler Tekvin Tanrısının eseri sanki. 

Boşlukta kıvılcımlar atlıyor! Her yerde tılsım, çekim, 

akım. Manyetik zıtlıkların belirlediği bir denge durumu ayakta 

tutuyor zorlu gücün dayandığı sınırlarda çatılmış altın oranlı 

yapıyı. Ve altın! Her yerde! Duvarlardan şifreler, camlardan 

girift motifler geçiyor. İbremi gizli bir menzile çevirip 

106


mekânda zamanın tuhaf gerçekliğine göre en doğru konumu 

bulmuş olmamın tatlı uyuşmasıyla zonkluyor bedenim; 

buğulu bir hâleye bürünüyorum; tinin büyük soluğunda 

gümüş, bej, mavi, pembe ışıklar çakıyor. 

İçimde güçlü, sımsıcak esaslar kaynıyor, dışarıda sonsuz 

bir doku… Her şey başlı başına birer delil; gözün her gördüğü 

bir giz. Sıradan eşya bakir, yeni, tanımsız; bolluğun atlası 

yayılıyor maddelerin özüne; sessiz boşluğun içyüzünde 

sınırsız bir kut… 

Her şeyin merkezi burası. Uzayın tam ortası. An zamanın 

ebedî çekirdeği. 

Varoluşun tüm garipliğiyle ve deneyimin sarsılmaz 

gerçekliğiyle, hazırım şimdi dışarı çıkmaya! Hazırım dünyaya; 

hazırım, canlı cansız tüm unsurlarıyla vızır vızır işleyen 

doğaya; titreşip tınlayan toprağa ve havaya; ormanlar 

üzerinde, dağ yollarında, göl kıyılarında, kuzey yıldızına 

dönük tarlalarda ve serin kırlarda baş döndürücü kıpırtıya… 

Alaca huzmelerle, kapıları ardına kadar açacak ve göğün 

zirvesinde beliren parlak kemerin altından ürpererek 

geçeceğim; akşam güneşi bulutlar arasından yayvan kente 

lacivert, turuncu, mor benekler bırakırken, ardı kıtalara bedel 

bir dağa karşı yürüyeceğim. Doğuda gülümseyecek Angkor 

Vat; batıda, uzakta, Parthenon. Alev alev tutuşacak Hira. Işık 

saçacak Kilimanjaro, Ganj, Mauna Kea, Nil, Volga. Kıtalara ve 

okyanuslara, yere ve takımyıldızlara selam duracağım. 

107


Ve uzun günlerin ardından gelen bu sonsuz saati 

dünyaya yayabilmem için, ateşi söndürmem, tınıları 

susturmam, renklerin üzerini örtmem gerekmeyecek: Tutkuyla 

esrik, nefes nefese, irademi dünyaya kâh ustaca kâh acemice 

dayatmam yetecek… 

108


TUTUK 

gelmedim buraya 

burada değilim henüz 

bu pansiyona ben yalnızca 

kaskatı gömüldüm 

bu gece burası ve başka her yer 

bende bir sabit fikir. 

kor yanmadan sönmüş 

deneyim sabun köpüğü 

kapkara deniz sentetik 

bahçede portakal ağacında 

fener aydınlığı pıhtılaşmış. 

yanmayan çalı 

zifirî karanlık bir alev 

parlamıyor karşımda 

kayalıklar bir ifrit 

109


kılıcım elimde yolumu şaşırdım 

bu öfke bana ait değil. 

su birikintisi sahte 

yüzeyde kayan sivrisinek mit 

hareketin mantığı yok 

sessizlik kalıp 

evrenin tam ortasında 

geometri türetip 

getirmeyin bana zoraki 

sıfıra takılıp kalmış 

bildiğim bütün matematik. 

110


GELGİT 

güneyde 

Ağustos böceklerinin kesintisiz cırıltısında, rüzgârın 

esintisinde, kıyısından geçip üzerinden yürüdüğüm taş 

duvarlarda ve harabelerde, baktığım sıra sıra çam ağaçlarında, 

eğilip dokunduğum kızıl toprakta, süründüğüm çalılarda, 

ayağımı daldırdığım derede, yahut kan ter içinde tırmandığım 

tepeden ikide bir ufku görmeye çalıştığımda, hatta 

kayalıklardan sahile inerken bir an ayağım takılıp kaydığımda 

– bunların hepsinde, tuhaf bir şekilde hep aynı tekdüzeliği 

bulmam, yaşamın olağan akışını hiçe sayan aykırı, yaşamdışı 

bir mantığa aitti sanırım. 

Odama döndüm. 

Kavurucu güneşe karşı kapalı ortam, az ışık, 

hareketsizlik, içerinin serinliği, böylece bir oda köşesinde 

dünyanın yatışabileceği fikri, dış seslerle belirsiz bir anda 

kurulmaya başlanan iç denge, rahatlamayla gelen dinçlik, 

eylem tasarılarının doğduğu eşiği bulmuşken hoşnutlukla 

oyalanma – ve hazzın nihayet kendiliğinden geri dönüşü. 

Günü kurmak üzere yeniden dışarı çıkıyorum böylece. 

111


SWIMMING SENSATION 

yine güneyde 

Jüpiter’in hidrojen ve helyum denizlerindeyim sanki, 

başkalaşmış bir Akdeniz bu! 

Tenimin, içinde kımıldandığım bu tuhaf suyun rengine 

büründüğünü hissediyorum. Ne bir kulaç ne debelenme, 

bırakmışım kendimi sırtüstü, yüzeyde mantar gibi 

duruyorum. Dalga yok, su belli belirsiz kabarıp iniyor. Ve 

dünyanın sessizliği… 

Göğün tanımsız mavisinde geziniyor gözlerim. Açıklarda 

suyun enginliği, ufukta geniş bir deniz üzeri bulut. 

Şıpırtılardan başka ses yok. Hiçbir yöne meyletmiyorum. 

Kıyıya dönmeyeceğim henüz. Sadece suda kalmak geliyor 

içimden, dakikaları uzatabildiğim kadar uzatmak: Uzak 

yelkenlilerde stoik bir dinginlik buluyorum; sahilde, insan 

kalabalıklarının epik yazgısı sergileniyor; denize doğru yay 

çizen hoş bir armoni duyuluyor yamaçlardan; kayalıklardan 

mağaranın ani çağrısını alıyorum; sualtı ayinleriyle kaynıyor 

derinler; güneşin şimşekleri iniyor üzerime ölümsüz bir 

dirimle; kıyıdan ot kokuları ve yanık kokusu geliyor; adaların 

112


iyimser esinlerini, akıp giden yaşamın tatlı dakikalarını anbean 

yakalıyorum; ve sonsuz bir taşkınlığa kapılarak, altımda 

tektonik bir beşik buluyor, tüm dünya için boşlukta gezen 

sinyallerin odak noktası oluyorum. 

Uçlara, sınırlara değdiğimi duyuyorum, sakinliğimi 

korumalıyım. Tüm varlıklara dair bir döngü bu; tepedeki sivri 

kayadan tekinsiz bir kıpırtı geçtiğini duymam boşuna değil: 

Pan’ın çığlığına dair bir memento bu… 

113


KİŞİSEL GEÇİŞLER 

kopuk kopuk 

Ezelkoy’dan ruh gibi ayrılıyorum. 

Bindiğim minibüste, tavanda asılı neon lambaların garip 

aydınlığında, ayaklarımın dibinde başka bir yolcunun eşyaları: 

yaratıkvari bir halat balyası, koca bir keser, araç sarsıldıkça 

titreyen küflü bir kasa. 

(teypten müzik sesi) Köprü-1: “La GRANDE Babylon.” 

Tam bu noktada kurşun gibi ağırlaşıyor düşünceler. 

Sarsılan araçta yarı uyur yarı uyanık ilerlerken, farlar 

gece karanlığını aydınlattıkça kuru yamaçlarda görünen tek 

tük otlara bakarak, tekdüzeliğin doğada kural olduğuna 

inanmak. 

(boşlukta bir tabela) Köprü-2: “Travel GRANADA – with 

direct flights.” 


114


Kaba etlerimde sert koltuğa yamuk oturmanın acısı, 

kucağımdaki eşyalara hâkim olmak isterken terse kıvrılmış 

bileğim, ön koltuğa bitişik dizlerim ve dip dibe gittiğim 

yolcular arasında geçirdiğim buhran. 

(başıboş bir düşünce) Köprü-3: Yıllar önceki gelişigüzel bir 

an hariç hiç GRANADOS dinlememişliğim. (GRANADOS... 

GRANDOS... GRADANOS... GNARADOS... GANDORAS...) 


Şoförün kafasının yanında, dikiz aynasından sarkan ipte 

sallanan bakır Ayet el-Kürsi diski; sendromun çakan 

şimşekleri. 

(yandan geçen arabanın arka camındaki çıkartma) Köprü-4: "I 

♥ Hand GRENADE." 


115


GÖZLER 

Pörtlektir gözlerim, bakışlarım yaman. Damar damardır 

göz akım, yanardönerdir gözümün rengi, parlak bir kıvılcım 

taşıyan sonsuz bir karanlıktır gözbebeğim. Bakışlarım ok 

gibidir, görüşüm yakıcı. Göz çukurlarımın etrafında birçok 

bağımsız çekim gücünün karmaşası. Düşüncelerimin büyük 

fırtınası, gözümün feri. Durmadan oluşturuyor, 

detaylandırıyor, özelleştiriyor kendini göz yuvarlağım, tüm 

yoğunluğuyla kirli beyaz magma. Sinirlerim süperiletken 

kablolar. Benzersiz bir dirimin çekirdeği gizli, iki şakağım 

arasında. Göz kapaklarım aralanıyor, hazırım dumana, 

geometriye, kazaya, ayrıntının gizli yansımalarına, atlaslara. 

Işık saçtığımı biliyorum. 

Capricorn’u görmek için göğe buz gibi baktığım an… 

116


SON GÖRÜNTÜ 

-memento amori- 

Kuzu’ya 

Halim yoktu, dışarı hiç çıkmamalıydım aslında. Biraz 

yürüsem havamı bulurum diye düşünmüştüm, ama 

yorgunluğumu hesaba katmalıydım, atacağım her adımın beni 

daha da yoracağını tahmin etmeliydim. Gücüm bitti, 

tükendim; manzarayı görmek zorundaymışım gibi uzunca 

kaldığım seyir terasından pestilim çıkmış halde döndüm. 

İçgüdümde arızalı bir yan olduğunu biliyorum artık. İşte 

odamdayım yine. Dünyanın beton bir kıyı köşe olduğuna 

inandım büsbütün. Ne üç nota dinleyecek hevesim var şu an, 

ne de iki satır kitap okuyabilirim. Beynimde bir damla sıvı 

kalmamış. 

Karanlıktır şimdi, gecedir ve yokluktur – tek bir şey hariç: 

Uzandığım yerde duvara doğru dönüyorum ve göz 

kapaklarımın içinde dosdoğru karşımda, bir tören maskesi gibi 

senin kemikli yüzünü görüyor, esrarlı yakınlığını yaşıyorum 

sevgilim. 

117


118

Aytek Sever - Hiperbor - II

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?