HABERLER - Diyanet İşleri Başkanlığı

din-düşünce-yorum
nasıl anlamlı ise, ölüm de anlamlıdır
ve hiçbir zaman bir yok oluş
değildir. Esasen yaşanılan dünya
hayatı, ahiret hayatının bir
tarlası konumundadır. Aslında
ölüm, dünya hayatındaki amellerimizin
karşılığını göreceğimiz bir
başlangıç ve ebedî âlemin giriş
noktasıdır. O açıdan ölüm aslında
bir son değil, yeni bir hayatın
başlangıcıdır.
Hayatın bütün zorluklarına rağmen
kulluk bilincini bir an bırakmayan
ve bu şuurda ömrünü
geçiren müminlerden Yüce Allah
şöyle bahsetmektedir:
“Allah’ın yüceltilmesine ve içlerinde
adının anılmasına izin
verdiği evlerde, hiçbir ticaretin
ve hiçbir alışverişin, kendilerini,
Allah’ı anmaktan, namazı
kılmaktan, zekâtı vermekten
alıkoymadığı birtakım adamlar,
buralarda sabah akşam O’nu
tespih ederler. Onlar, kalplerin
ve gözlerin dikilip kalacağı bir
günden korkarlar.” (Nûr, 36-37)
Bu şekilde davranan insanlara,
bire ondan yedi yüze kadar vaad
edilen ecir ve sevaptan başka
aynı zamanda, özelliği ve miktarı
açıklanmayan, nasıl ve ne kadar
olduğu hatırlara gelmeyen ilâhî
nimetler, Allah (c.c.) tarafından
kendilerine bağışlanacaktır. (Elmalılı
Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’an
Dili, sad: İsmail Karaçam ve diğerleri,
İstanbul, tsz, VI, 29)
Yine ibadetin ve kulluğun bir
ömür boyu yapılması gerektiği
ayette şu şekilde ifade edilir:
“Sen şimdi Rabbini hamd ile
tesbih et ve secde edenlerden
ol. Ve sana yakîn (ölüm) gelinceye
kadar Rabbine ibadet et!”
(Hicr, 98-99) Ayet-i kerimesiyle
Cenab-ı Hak, kâfirlerin alayları
ve diğer kötü sözleri sebebiyle,
Hz. Peygamber'in kalbinin daralmasını
ortadan kaldırmak, onun
22
Ağustos 2010 - 136
teessürünü izale etmek istemiştir.
Bu da tesbih ve namazla
mümkün olur. Onun için kendisinin
geleceğinden şüphe duyulmayan
ölüm gelinceye kadar,
insanoğlunun kulluğa ve ibadete
secde ederek tevazu ile devam
etmesi istenmektedir. (Mehmed
Vehbi, Hulâsat’ül Beyân Fî Tefsîr’il
Kur’an, İstanbul, tsz, VII, 2778)
Hz. Mevlânâ, söz sultanlığı, zamanı
aşmışlığı ve baş döndüren
derinlikleriyle değil, kulluğuyla
coşar ve şöyle haykırır: “Kul oldum,
kul oldum, kul oldum! Ben
Sana hizmette iki büklüm oldum.
Kullar âzad olunca şâd olur; ben
Sana kul olduğumdan dolayı şâd
oldum.” Mevlânâ bu dizeleriyle
kulluğun en yüksek mertebesinden
hitapta bulunur. Yaratan'a
teslimiyetin en büyük özgürlük
ve bahtiyarlık olduğunu haykırırken,
sevincini yürekten hissedenler
açısından dünya hayatının
daha bir anlamlı ve yaşanmaya
değer olduğunu ifade eder.
Mertebelerin en yükseği, cennet
kaygısına ve cehennem korkusuna
bağlı kalmadan sırf Allah için,
O’nun rızasını kazanmak için
kulluk edilmesidir. Bu manada
Râbia el-Adeviyye'nin: “Ya Rab,
kurb-i cemâline yemin ederim
ki, ben Sana cehennem korkusu
veya cennet arzu ve iştiyakıyla
ibâdet etmedim… Ben, Sen, Sen
olduğun için Sana ibâdet ettim.”
sözleri oldukça manidardır! O
Rab olduğundan dolayı, kulluk
etmeye layık yegâne varlık kendisi
olduğu için kulluk etmek,
baş tâcı edilecek bir davranıştır.
Bütün dünyevî ve uhrevî kaygıları
bir kenara bırakarak O’na, O
olduğu için kulluk etmek, ibadet
etmek her şeyin üstündedir. Bu,
kulluk şuurunun zirvesidir. Kul
kendi kulluğunu idrak ederse, o
zaman Rabbini en güzel şekilde
tanımış olacak, gereken teslimiyeti
de gösterecektir.
Netice olarak yapılan kulluk
sonucu, kişi bu dünyada yapmış
olduğu en küçük bir iyiliğin
mükâfatını da, en küçük kötülüğün
cezasını da görecektir.
(Zilzâl, 7-8)