Aytek Sever - Hiperbor - IV

www.isaretatesi.com
kendimizi; her bölgede ayrı bir şey oluyor: Bunlar nasıl bir
araya gelecek? – Gelmek zorunda mı? Aynı mekânda aynı
zamanı paylaşıyor olmanın bir aradalığı onları bu bir aradalık
durumunun neyse o’su dışında nasıl bir araya getirebilir, sırf
biz istiyoruz diye? Alıştığımız anlamda bir bütünlüğü var mı
buranın, yoksa onu kendi bütünlüğümüze tâbi kılmayı
denemekten vazgeçip, onun mu bizi kendi bütünlüğüne tâbi
kılmasını beklemeliyiz? – Ama bizler hiç alışık değiliz buna.
Sudaki çalkantı, girdap ve kırılmaları, kayada tünemiş
kuşun rüzgârda titreyen ıslak tüylerini, fokların kapkara
nokta-gözlerle bakışmalarını, soğuk havayı ve açıktaki
dalgaları birbiriyle ilintilendiren ne olabilir? – Bize göre mi,
onlara göre mi?
Biraz daha, bir kere daha tarayalım manzarayı: kaya
kümesinin sudaki dağılımının esinlediği denge ve plan fikri;
büyükçe bir dalga zerreler ve köpükler sıçratarak kayaya
vurduğu anda ufukta çakan şimşek; oynaşan foklar ve uçuşan
kuşlardaki birlik… – Bunlar belki de böyle ilintilendirilmemeli!
Bu çerçeve belki hiç de orada değil: Dışarıdan bakan göz oraya
yabancı ilgiler atfediyor belki de.
Kısacası, varlığı göz’ü önceleyen, göz’e ihtiyaç duymayan
bu insansız bölgenin dışarıya görsel anlamda gerçekten bir
çerçeve sunduğu şüpheli. – Öyle bir çerçeveyi dışarıdan
almaya hazır olduğu da!
Çünkü buranın iç bütünlüğü ve somut gerçekliği, eğer
varsa, daimi bir akışın parçası olmasında yatıyor. Ve donuk bir
fotoğraf karesinden daha gerçek o haliyle. Anları yok;
48