Əlibala Hacızadə. Təyyarə kölgəsi (roman)
Əlibala Hacızadə “Təyyarə kölgəsi” romanını 1974-cü ildə yazıb. Onun Azərbaycan ədəbiyyatına gətirdiyi yeni mövzulardan biri elmi mühitin təsviridir. O, bu romanla elm adamlarının bir növ qapalı olan həyatını geniş oxucu kütləsinə çatdırır. Əsərdə həm də o dövrün ailə-məişət məsələləri, insanlar arasındakı münasibətlərdə dərin psixoloji məqamlar çox ustalıqla işlənib. “Təyyarə kölgəsi” romanının qaldırdığı bir çox mənəvi və psixoloji problemlər bu gün də aktualdır.
Əlibala Hacızadə “Təyyarə kölgəsi” romanını 1974-cü ildə yazıb.
Onun Azərbaycan ədəbiyyatına gətirdiyi yeni mövzulardan biri elmi mühitin
təsviridir. O, bu romanla elm adamlarının bir növ qapalı olan həyatını geniş oxucu kütləsinə çatdırır. Əsərdə həm də o dövrün ailə-məişət məsələləri, insanlar arasındakı münasibətlərdə dərin psixoloji məqamlar çox ustalıqla işlənib.
“Təyyarə kölgəsi” romanının qaldırdığı bir çox mənəvi və psixoloji problemlər bu gün də aktualdır.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
na maraqdı. Günlər, həftələr, aylar keçdikcə qız bu boylu-buxunlu<br />
oğlanı öz qanadlı təyyarəsində buludların<br />
arasında uçan təsəvvür etməyə başladı. Təsəvvür elədikcə<br />
özü də göylərə qalxır, ilk vaxtlar bir sərnişin kimi, sonralar<br />
təyyarə sürən oğlanın ən yaxın adamı təki onun öz<br />
kabinəsində, yanında otururdu. Gündüzlər günəşə doğru,<br />
axşamlar isə ay və ulduzlar səltənətinə uçur, yerə enmək<br />
istəmirdi. Bu zaman oxuduğu kitab ehmalca qatlanır, dizinin<br />
üstünə düşür, öyrəndiyi şeylər beynində bir-birinə<br />
qarışıb əriyirdi...<br />
Əqdəmi pəncərə qabağında, ya küçədəki skamyada<br />
oturan görəndə Gülmirə səbəbini anlamadan sevinir,<br />
qeyri-iradi pianonun arxasına geçərək ürəyini, varlığını<br />
çulğalayan bu naməlum sevinci barmaqlarından pianonun<br />
şirmayı dilləri üzərinə axıdırdı. Oğlan, deyəsən, nə<br />
o səsi eşidir, nə də piano çalan qızın üzünü görməyə can<br />
atırdı. Küçədə rastlaşanda, üzbəsurət gələndə Əqdəmin<br />
arxayın, ağayana hərəkətində heç bir dəyişiklik hiss olunmazdı.<br />
Gülmirə isə çaşırdı, yerişini itirirdi, bu zəifliyindən<br />
qızarırdı. Sonra özünü möhkəmcə danlayırdı. Bir də onu<br />
görəndə şax keçəcəyinə, onun varlığını belə hiss eləməyəcəyinə<br />
söz verirdi. Ancaq... Bacarmırdı, bacarmırdı.<br />
Yox, bu, uzun müddət belə qalmadı. Gülmirənin yanağındakı<br />
qızartıları, dolaşan qıçlarını, yanan barmaqlarını,<br />
pianonun od tutan dillərini görməmək, eşitməmək<br />
mümkün deyildi. Musiqinin sehrli cazibəsi Əqdəmi yavaş-yavaş<br />
pəncərə qabağına gətirdi. Qız çaldıqca, sanki o,<br />
xəyala dalıb dincəlir, ürəyində baş qaldıran həzin, həlim<br />
duyğuların şirinliyindən məst olurdu.<br />
Gülmirənin anası Xatun arvad qızında yaranan<br />
dəyişikliyi, qonşu oğlanın pəncərəsinə çox baxdığını,<br />
dəftər-kitabdan soyuduğunu çoxdan duymuşdu. Ananın<br />
ürəyini nigarançılıq üzməyə başlamışdı. Bir dəfə piano<br />
arxasında oturub konsert zalında çalanlar kimi, “qabıq-<br />
7
Change language