Aytek Sever - Profusiòn

www.isaretatesi.com
Onun canlılığı azaldıkça, dıştaki yakan ateş harlamıştı. Çünkü
asıl ateşi tüketmemenin labirentvari yollarını izlerkenki sezgi,
bir yerden sonra, farkında olunmadan, kuru bir ısrar ve inada
dönüşüyordu; kişiyi yanlış yerlere yönlendiriyor, açmazlara
zorluyordu.
Dış sesleri duyabiliyor olmasını bir lütuf olarak
görmeliydi. Duyması gerekeni duyunca kendini katı, dar,
yakıcı koşullardan çekip alabilmiş olmasını da öyle.
Çemberi kırıp işe son vermek, bir kenara çekilip kendini
soyutlamak demekti bu. Bir nevi karantina durumu,
sanatoryum mantığı yaratmak, en basitinden bir hava
değişikliği, dinlence, “değişik şeyler inzivası”. İstenmiş,
bilinçli, iyi ayarlanmış bir tersine modus operandi, – kâğıdı
kalemi bırakmış olsa da, eğer ki ressam olan ressam kalacaksa,
yoğun, dolaylı etkiler yumağı bir tür kuluçka evresi.
“Yeter ki bu evrenin süzgecinden geçebil,” dediler ona.
“Yeter ki kendini beri taraftan öte tarafa toparlayabil; aşılması,
sayısız olanaksızlıklar arasından tek ama tek bir olanakla
mümkün olan eşiği o tek olanağı bularak aşabil; kendini dışarı
doğru çekip alabil.”
“Bunun da adını ‘yeni olanak’ koy,” dedi kendi kendine,
“modus operandi’yi sıfırla, yeniden başlat.”
Bekledi bir kenarda. Ne kadar süre, bilinmez. Sadece
kendi biliyor nelerin sığdığını o zaman aralığına. Resimden
başka her şeyle uğraştı. Oynamadığı, kurcalamadığı anahtar,
51