Metropol Dergisi 64 Sayı

MAKALE
52
Prof.Dr. Nuri ŞİMŞEKLER
Selçuk Üniversitesi
İnsanoğlu XX. yüzyılın başından itibaren teknoloji
ile müthiş bir ilişkiye girmiş. Ancak “insan”a
hizmet için başlayan bu beraberlik, zaman gelmiş
tek taraflı çıkar ilişkisine dönüşmüş. İnsan kendi
emrinde olsun diye geliştirdiği teknolojiye bir
müddet sonra esir düşmüş. “İnsanoğlu” cephesinde
yer alması gereken bazı insanlar (!), maddî, dinî
ve ırkî çıkar peşinde “teknoloji” safına katılmış;
Köroğlu’nun “tüfek icâd oldu mertlik bozuldu” dizesini
daha da ileri götürerek toplu katliam silahları
üretmişler.
Dünyada adım atmadık yer bırakmayan insan, gözünü
uzaya dikmiş. Ay’ı komşu kapısı haline getirmiş,
Mars’ı ve diğer gezegenleri keşfetme yolunda
milyarlarca dolar harcamış. Maddenin en küçük
birimi atomu “silah” haline getirmiş, binlerce insana
karşı tehdit unsuru yapmış. Kimyayla uğraşmış,
en yaygın hastalık nezle ve gribin bile tam
olarak tedavisini bulamazken ürettiği kimyasal
silahlarla binlerce insanın acı içerisinde ölmesine
veya sakat kalmasına mesai harcamış.
“Delinin elinden silahı al da barış senden razı olsun”
(Mevlâna)
GEL, AMA KENDİNE DE GEL!
Gül-bülbül, Semâ-Sevgili…
bunların hepsi bahane:
Asıl maksat olan O’dur”
(Mevlâna)
Kendi bulunduğu ülkenin yer altı ve yer üstü zenginliklerini
diğer insanlara hâkimiyet kurmak
için hoyratça harcayan insanoğlu, gözünü diğer
ülke topraklarına dikmiş “barış” ve “demokrasi”
aldatmacasıyla katliamlar yapmış.
İşte insanoğlu! Dünyanın dört bir tarafında açlıktan
milyonlarca “kardeşi” ölürken aklını, mesaisini
kendi dünyalık imkânlarını artırmak için
sarfetmiş; ancak “oyundan ve oyuncaktan” ibaret
olan bu dünyanın geçici olduğunu ve bir gün gelip
bunların hesabını Yüce Yaradan’ın huzurunda vereceğini
unutmuş. Ekonomik krizlerde bütçesini
hep kısarken silahlanmaya ayırdığı payı artırmaktan
geri durmamış.
“Nerede memleketler alanlar, dünyayı ele geçirenler?
Nerede binlerce insanın kanlarını döken zalimler?”
(Mevlâna)
İnsanoğlu nereye gidiyor…
Yukarıda çizilen tablonun muhatabı ülke veya
ülkeler hepimizin malumu. O ülke insanlarının
büyük bir bölümü bu adaletsizliğin farkında, yapacak
bir şeyleri olmadığı için de bazıları kendilerini
“sufizm”e vermiş. Kimi Budizm’e, kimi
Hinduizm’e, kimi Kabalizm’e, kimi Mevlevilik’e;
kimileri de temeli ilahi dinlere dayanmayan irili
ufaklı öğreti sistemlerine yönelmiş.
Hangi sistem olursa olsun, birçoğu âdeta yağmurdan
kaçarken doluya tutulmuş, araç olarak
görülmesi gereken bu yolları “amaç” haline getirmişler.
Bazı insanların silahla yaptığını onlar
kirlenmiş, asla dayanmayan ve “vahdet”ten uzak
bilgi ve inançlarla yapmışlar. Kendi mizaçlarına
göre bir Guru’nun, bir Brahman’ın, bir Şeyh’in
teslimiyetine girmişler Vahdeti (Birlik) unutup,
Kesret’e (Çokluk) kapılmışlar.
“Zehirli yılan bile kötü arkadaştan daha iyidir.
Çünkü o, sadece bu ömrünü alır; kötü arkadaş ise
her iki dünyanı da karartır.” (Mevlâna)
Gelin, gelin; ama…
Şüphesiz bu sistemler içinde en şanslıları Mevlevilik’e
yönelenler; ama bazıları. Bu guruptaki
insanlar çoğunlukla Semâ ile kendi manevî duygularının
kıpırdandığına şahit olmuş, sonraları
ise Hz. Mevlâna’yı okumaya başlamış. Bu gruptan
bazıları Hz. İsa’sını, Hz. Musa’sını buldukları
Mevlâna’yı “dinler üstü” gibi bir makama oturtup,
kendi dinleri çerçevesinde “Mevlevî” olmuş;
ibadetleri de erkekli kadınlı yaptıkları Semâ.
“…Allah dilediğini saptırır, dilediğini hidayete erdirir…”
(Fatır/8)
Hz. Mevlâna’da takılıp kalmadan Mevlâna’dan
Mevlâ’ya ulaşan ve sayıları da az olmayan bir gurup
var ki, “Allah dilediğini hidayete erdirir” sırrına
nâil olmuşlar vede oluyorlar. Bu aşamadan
sonra ise kendi bulundukları ülkelerde Mevlevîhâneler
açıp, kendilerini Sevgili’ye yaklaştıran Mevlâna’ları
vasıtasıyla gönül açlıklarını gidermeye
çalışmışlar ve Mevlâna’nın;
“Bütün insanlar birdir ve hepsi ‘Bir’den gelmiştir”,
“Ey insanlar, ey insanlar! Hepiniz aynı ağacın dalları,
aynı kervanın yolcularısınız”,
“ İnsanların savaşı çocukların kavgasına benzer,
hepsi de boş ve anlamsızdır”
www.metropoldergileri.com
53