Θέατρο Θεσσαλονίκης - Καθημερινή

Σκηνή απ τν «Aγώνα»–παραλλαγές στην «Aντιγνη» τυ Σκλή (1995), πυ παίτηκε σε σκηνθεσία Bασίλη Παπαασιλείυ.
Συνέεια απ την 23η σελίδα
τενικών δυνάμεων και η διεύρυνση
τυ κύκλυ των σκηνθετών θα απτελέσυν
τυς ασικύς μλύς
της πλιτικής αυτής.
Πρς την ίδια κατεύθυνση, αύ
εασαλιστεί η ειδική ρηματδτησή
τυ και σταθερς ρυθμς παραγωγής
και παρυσίασης της δυλειάς
τυ στ πλαίσι των νέων στεγαστικών
δεδμένων τυ K.Θ.B.E., θα
θέλαμε να αναπτυθεί και τ Xρθέατρ
Θεσσαλνίκης. «Kαιρς τυ
σπείρειν, καιρς τυ θερίειν». Oσι
δυλέψαμε και εακλυθύμε να
δυλεύυμε αυτά τα ρνια στ
K.Θ.B.E. έυμε πλήρη επίγνωση
τυ γεγντς τι γευρώνυμε ένα
παρελθν με ένα μέλλν. Πρσδιρίσαμε
τη δυλειά μας σαν δυλειά
θεμελίωσης και ρντίσαμε να
απκρύσυμε πρκαταλικά τ
αίτημα της άμεσης και θεαματικής ε-
αργύρωσης των πρσπαθειών δηλώνντας
τι θα απαιτηθεί, ενψει
των διαστάσεων τυ εγειρήματς,
ρνικ διάστημα 7–10 ετών για να
υπάρυν ι ώριμι καρπί.
Aνες δράσης
Πρσδιρίσαμε τυς άνες δράσης
τυ θεάτρυ με τ τρίπτυ: α)
εδραίωση – διεύρυνση – εμάθυνση
της τπικής και περιερειακής απή-
ησης τυ θεάτρυ, ) Πανελλήνια
εμέλεια γ) Διεθνής ένταη.
24 H KAΘHMEPINH - KYPIAKH 21 ΣEΠTEMBPIOY 1997
Δυλέψαμε και δυλεύυμε και
πρς τις τρεις αυτές κατευθύνσεις:
Xάρη στ πρωτπριακ πείραμα
συνεργασίας με τν Δήμ Σταυρύπλης
επί δύ συνεείς περιδυς
δημιυργήσαμε μια εστία ενδαστικής
επαγγελματικής θεατρικής απκέντρωσης
με επίκεντρ τη Δυτική
Θεσσαλνίκη – πράγγελ της
μνιμης εγκατάστασής μας στη Mνή
Λααριστών. Xάρη στην περιδεία
πυ γίνεται έτς τ καλκαίρι
ανά την Eλλάδα με τρία κλιμάκια
τυ θεάτρυ άυμε τις άσεις για
μια συστηματικτερη σέση με τ
κιν εκτς Θεσσαλνίκης. Tέλς,
η ένταη τυ K.Θ.B.E. στην Eνωση
των Θεάτρων της Eυρώπης, πυ έγινε
τν Mάι τυ 1996, πέρα απ αναγνώριση
της δυλειάς τυ ργανισμύ,
συνιστά στιεί μνιμης
και ργανικής συμμετής τυ θεάτρυ
στ ευρωπαϊκ γίγνεσθαι και
μάλιστα στ υψηλτερ επίπεδ.
Xειρπιαστή απδειη τυ γεγντς
αυτύ απτελεί η επικείμενη
διργάνωση τυ 6υ Φεστιάλ της
Eνωσης των Θεάτρων της Eυρώπης
στη Θεσσαλνίκη απ 20 Σεπτεμ-
ρίυ έως 30 Oκτωρίυ 1997 στ
πλαίσι της «Πλιτιστικής πρωτεύ-
υσας» με τη γενναιδωρη αρωγή
τυ υπυργείυ Πλιτισμύ και σε
συνεργασία με τν OΠΠE και τα
«Δημήτρια». Aπδειη επίσης απτελεί
η πρσέλκυση στη ώρα μας
ενς απ τυς κρυαίυς σκην-
θέτες της ηπείρυ μας, τυ Mατίας
Λάνγκ, πίς παρυσίασε τις
«Bάκες» τυ Eυριπίδη πυ παίτηκαν
στ θέατρ Δάσυς της Θεσσαλνίκης
και στην Eπίδαυρ.
Eπαγρύπνηση
O μεγαλύτερς εθρς ενς καλλιτενικύ
ργανισμύ είναι η επανάπαυση
και εησυασμς. Oταν
μάλιστα η ιστρική συγκυρία τ καλεί,
να δίνει ργανισμς αυτς τη
μάη ταυτρνα σε επίπεδ παραγωγής
καλλιτενικύ έργυ και σε
επίπεδ πρϋπθέσεων παραγωγής
καλλιτενικύ έργυ, η επαγρύπνηση
απέναντι στν εθρ -
είλει να είναι πλλαπλάσια. Θα
πρσθετα τι ειδικτερα, σε ,τι α-
ρά ένα μεγάλ κρατικ θέατρ,
πέρα απ την επαγρύπνηση ρειά-
εται και κάτι άλλ πυ να νηματδτεί
την ύπαρη τυ ργανισμύ
και να υγνώνει τις καθημερινές
λειτυργίες τυ: ένα μεγάλ σέδι,
ένας ρίντας υτπίας.
Σήμερα, πυ κατά πλλύς, ι ιστρικί
ρι πυ γέννησαν στν
ευρωπαϊκ ώρ την ιδέα τυ μεγάλυ
κρατικύ / εθνικύ θεάτρυ
έυν εκλείψει, πι μπρεί να είναι
τ σέδι αυτ;
Mήπως αντί για τη διάδση της
γνώσης και τη διάπλαση των ηθών
(λ. τ θέατρ ως «ηθικς θεσμς»
κατά Σίλερ), τ σέδι αυτ έει να
κάνει σήμερα με κάτι πι ταπειν
και συνάμα πι δύσκλ – με τη διεύρυνση
τυ κύκλυ ι των μυημένων,
πως τ ’θελε Mπρετ,
αλλά των συγκινημένων;
Mήπως, δηλαδή, τ θέατρ, ως
αραϊκ ίνς τυ πλιτισμύ της
υσικής συμπαρυσίας των ανθρώπων,
έει να κμίσει μιαν απάντηση
στ αίτημα της συνάντησης
τυ ανθρώπυ με τν εαυτ τυ
μέσω τρίτυ (αυτς τρίτς είναι η
σκηνή) – ένα αίτημα πυ μένει αναπάντητ
μέσα στις λεωρυς και
τις αντίστιες ερήμυς των πληρριών
της τηλεωής και μέσα
στις ηλεκτρνικές ιτρίνες τυ τηλεθεάματς;
Mήπως, τελικά, αίει να υπάρει
θέατρ για να έει περισστερες
πιθαντητες να διαδθεί αυτς
κμπς πυ μας πιάνει ή τ ρίγς
πυ μας διαπερνά ταν αναγνωρί-
υμε τν εαυτ μας στα πάθη τυ
Aλλυ;
Kαι μήπως «εκδημκρατισμς»
αυτής της συγκίνησης, πυ απτελεί
συμπύκνωση ωής και συνάμα
λύτρωση απ τν τρμ της ωής,
μπρεί να είναι τ σημεριν και αυριαν
ισδύναμ τυ αιτήματς
των γεναρών τυ θεατρικύ Δια-
ωτισμύ;
Kαι μήπως, κατά μείνα λγ,
αυτς μπρεί και πρέπει να είναι
δρμς για ένα μεγάλ δημσι θέατρ
στ τέλς τυ 20ύ αιώνα;