andrzej kanicki, jerzy kozłowski stacje ... - ssdservice.pl

A. Kanicki, J. Kozłowski: STACJE ELEKTROENERGETYCZNE
Podobnymi rozdzielnicami są rozdzielnice ROTOBLOK (rys. 3.15). Zastosowano w nich
odłączniki i rozłączniki typu "Rotary" (zostanie omówiony w dalszym podrozdziale). Zasada ich
działania opiera się na obrocie izolatorów przepustowych umocowanych w połowie ich długości do
izolacyjnego wału. Zamknięcia łącznika następuje przez połączenie elementem przewodzącym
izolatora przepustowego górnego i dolnego stałego. Otwarte łączniki "Rotary" pozwalają
jednocześnie na podział pola na dwa lub trzy przedziały (3 w przypadku pola liniowego z dwoma
odłącznikami). Znaczne zmniejszenie wymiarów pól rozdzielni (szczególnie wysokości) oraz
zwiększenia bezpieczeństwa i wygody obsługi uzyskuje się w jednosystemowych rozdzielniach
dwuczłonowych. W rozdzielniach tych dzięki umieszczeniu wyłącznika na wózku nie ma potrzeby
stosowania odłączników szynowego i liniowego, gdyż zastępują je zestyki międzyczłonowe.
Przerwa izolacyjna powstaje przy wysuwaniu otwartego wyłącznika. Pola rozdzielni dwuczłonowej
mogą znajdować się w czterech różnych stanach:
• pracy,
• próby,
• odłączenia (spoczynku),
• rozdzielenia.
W stanie pracy człon ruchomy jest wsunięty do członu stałego i zablokowany, przez co
uzyskuje się skuteczne połączenie elektryczne torów głównych i pomocniczych między częścią
ruchomą i stałą. W stanie odłączenia (spoczynku) człon ruchomy jest wysunięty do takiego
położenia, że następuje odłączenie elektryczne wszystkich torów prądowych głównych
i pomocniczych oraz zostaje stworzona między nimi przerwa izolacyjna. W stanie próby stan torów
głównych odpowiada stanowi spoczynku, a torów pomocniczych stanowi pracy, co umożliwia
sprawdzenie działania wyłącznika i jego napędu bez konieczności wymontowania go
z rozdzielnicy. W stanie rozdzielenia człon ruchomy jest całkowicie wysunięty z szafy pola i może
być usunięty poza rozdzielnicę. Człon stały pola rozdzielnicy ma najczęściej cztery oddzielone od
siebie przegrodami przedziały:
• szyn zbiorczych,
• członu wysuwanego,
• przyłączowy,
• obwodów pomocniczych.
Wysokie bezpieczeństwo obsługi zapewnione jest przez zastosowanie blokad mechanicznych
i elektromechanicznych eliminujących nieprawidłowe czynności łączeniowe i uniemożliwiających
otwarcie drzwi przedziału po wykonaniu odpowiednich czynności łączeniowych.
Przykładem rozdzielnicy dwuczłonowej jest rozdzielnica typu RD przedstawiona na rys. 3.16.
Budowana jest na napięcie 10 i 20 kV. Rozdzielnice mogą mieć 17 różnych odmian pól
o różnorodnym wyposażeniu. Człon stały rozdzielnicy ma trzy oddzielone od siebie metalowymi
przegrodami przedziały: członu ruchomego, szyn zbiorczych i przyłączeniowy. Szyny zbiorcze
umocowane są do izolatorów przepustowych stanowiących jednocześnie styki nieruchome łącznika
międzyczłonowego. Izolatory przepustowe między przedziałem członu ruchomego
a przyłączeniowym zawierają również nieruchome styki łącznika międzyczłonowego. Gdy człon
ruchomy znajduje się w stanie próby, wówczas dostęp do styków stałych jest zamykany ruchomymi
zasłonami metalowymi. W przedziale przyłączeniowym poza izolatorami przepustowymi
montowane są przekładniki prądowe i napięciowe, uziemnik oraz zaciski przyłączeniowe głowicy
kablowej.
Pola rozdzielni mogą być wyposażone w jeden z dwu rodzajów uziemnika:
• szybki, zdolny do załączania prądów zwarciowych o wartości szczytowej 80 kA,
• normalny, zdolny wytrzymywać taki prąd zwarciowy jedynie w stanie zamkniętym.
Wadą rozdzielnicy RD jest dostosowanie pól wyłącznikowych jedynie do stosunkowo dużych
wyłączników małoolejowych typu SCI, co powoduje, że wymiary pól rozdzielnicy są stosunkowo
duże.
Strona 63 z 302