Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

22
imaginacją - trudno powiedzieć. Oto marna próba przełożenia na ludzki język kolejnego
wcielenia pana M.:
„W budowie budowy napotykam coraz więcej oporów. Nastaje czas zbiorów, a ja
wciąż nie potrafię wyjść poza centrum. Ziarno jest pełne, a ja niezdecydowany. Wiem, że
przez światłość ziarna dotrę do ciemności i tam znajdę pierwszy okruch. Całe działanie
prowadzę w naświetlanie. Zapominam o odrzuceniu gorąca. Światło pali mnie i nie
otwieram się. Wielu przychodziło w tym świetle i wielu odchodziło. Tylko ja mam szansę
dokonać zbiorów. Trwam w walce. Odpowłaczam się warstwa po warstwie, ale nie
docieram do wyjścia przez środek. Niknę, ale jestem. Życia opadają, bieląc fale i jest mi
bardzo tęskno. Już wiem. że nie dotrę do celu i będę musiał znowu powrócić..."
Pan M. wyszedł z transu w mocnym przeświadczeniu, że przegrał coś, o co usilnie
walczył przez całe tamte życie. Odczucie zawodu było tak silne, że po policzkach
spływały mu łzy. Lecz każda kolejna sekunda przebywania w rzeczywistości zacierała
klimat minionego świata i wkrótce obserwator nie był w stanie nie tylko przełożyć na
nasz język swoich odczuć, ale nawet ich zinterpretować. Przyznał potem, a regresji
dokonaliśmy trzykrotnie, że za każdym razem odczuwał obecność czegoś, co chroniło
go przed zejściem, przed poznaniem tego. co mogło go przyprawić o obłęd, ale do
czego jednocześnie dążył każdą swoją cząstką. Miał wrażenie uczestnictwa w doniosłym
akcie stworzenia i bliskiego doprowadzenia do końca jakiegoś ważnego zadania,
pozostawania w stanie równie bogatym w odczucia jak ludzkie życie. Po głębszym
zastanowieniu doszedł jednak do wniosku, że to, co wcześniej powiedział, mogło
wyglądać zupełnie inaczej. Jednego był wszakże pewien: istniał, i pogłos tego istnienia
przeniknął go na wskroś. Nie rozumie tego stanu, nie jest mu z nim wcale
nadzwyczajnie, nie jest on czymś odmiennym, ale bez tych wspomnień nie byłby już taki
jak dawniej. Z drugiej zaś strony nie potrafił rozsądnie wyjaśnić, co się w nim zmieniło.
Czyżby otarł się o nieznane?
Tego typu przeżycia nie są chyba odosobnione, bo podobny przypadek przytrafił się
nam jeszcze raz. Mam ochotę zaryzykować twierdzenie, że podobne historie znalazły
swoje odbicie w zapisach wielu tanatologów, że tworzyły zapisy wielu regresingów, ale
traktowano je jako nieskoordynowany proces myślowy, nie podejrzewając nawet, że
zahipnotyzowane osoby cofały się wspomnieniami do autentycznych obszarów
rzeczywistości, gdzie ewolucja biegnie nie znanymi nam drogami. Powstaje pytanie, czy
nie jest to czasami błąd w sztuce? Bo skoro przeniesienie świadomości na wyższy
poziom dokonuje się poprzez jej usamodzielnienie, to czyż tworzenie z niej podmiotu
nie jest procesem odwrotnym? Tak działa inwolucja. Lecz i to nie wyjaśnia wszystkiego.
Poza tym wiadomym jest, iż dusza ewoluuje tylko w człowieczej materii. Więc tak czy
owak coś tu nie pasowało.
Wracając do prac Grupy Mateusza, z ubolewaniem muszę przyznać, iż
zainteresowanie światem zmarłych zdystansowało z czasem nawet wartości płynące z
praktykowania medytacji. No, może nie było to aż tak drastyczne, gdyż większość z nas
na własny rachunek pozostała wierna ćwiczeniom duchowym (powiedzmy