Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

48
w nim Boga. Wtedy Andrzej wstał i odparł, że Bóg mieszka w każdym człowieku i w
każdym żywym zwierzęciu czy roślinie, a nie jak oni uważają: tylko w nawróconym na ich
wiarę. To, co potem usłyszał, stało w tak ostrej sprzeczności z opartymi na Biblii
kazaniami, które słyszał na żywo i z kaset w ich kościele, że opuszczał ich zbór z bolącym
sercem, prosząc Boga, by w sercach jego niedawnych rozmówców zagościł spokój i
miłość, by pycha i brak pokory nie czyniły z nich więcej ludzi wynoszących się ponad
innych.
Z drugiej zaś strony cieszył się bardzo, że do tego spotkania doszło. Raczej
przeczuwał, że coś takiego się wydarzy. Stało się bowiem coś, co uzmysłowiło mu starą
prawdę, że w poszukiwaniu Boga racje innych ludzi nie mają znaczenia. Chrystusowa
moc zrozumienia uwolniła go od krytyki innych i w radosnym spokoju udał się na
kolację. Już nie potrzebował do walki o siebie sięgać po pomoc drugiego człowieka.
Przyrzekł sobie do końca życia pozostać wiernym Chrystusowi, choćby miało to mu
przynieść ból i cierpienie.
Jednak na kolejną mszę pojechał, jak wcześniej ustalił z Beatą. Chciał się przekonać,
co na temat jego rozmowy z pastorem i przedstawicielami rodziny ma ona do
powiedzenia. Nie spotkał go zawód: Beata ślepo wierzyła w dogmat własnej religii,
usprawiedliwiając tym własną niewiedzę. Była fanatyczką Może na swój osobliwy sposób
starała się postępować w życiu jak najbardziej godnie. Jednak z prawdziwą przemianą
duchową na którą ochoczo się powoływała, nie miało to wiele wspólnego. Było to raczej
wygodne posługiwanie się wiarą dla własnych celów. Zaś wszystko, co stało w
sprzeczności z jej poglądami, także dotyczącymi spraw codziennych, na które przecież
promieniował duch jej religii, było określone mianem działania diabła. Jeśli zaś sama
czyniła coś wbrew naukom Jezusa, to zawsze umiała to pięknie usprawiedliwić, a jeśli
nie, to i tak miała rację, bo była przecież wyjątkowo uduchowiona.
Mechanizm zmiany wiary nie jest przecież niczym innym, jak tylko próbą wygodnego
ułożenia relacji z własną duchową tożsamością. Wiara w moc nowego dogmatu tak
silnie działa na psychikę, iż innowierca świadomie wręcz zakłada, że zmiana wyznania
pozwala mu nie tylko zapomnieć o dawnych przewinach, które zostają przypisane
słabości dawnej wiary, ale w myśl sugestii wprowadzającego w nową wiarę kapłana
pozwala mu wierzyć, że staje się on nie tylko świętym, ale wręcz alfą i omegą w
sprawach wiary w ogóle. A że wiedza o tym ogranicza się do ślepego powtarzania kilku
dogmatycznych wzorów, skupiających się na kilku wyklepanych formułkach, nie tylko go
nie zniechęca, ale wręcz przeciwnie - staje się wygodne i metodą samooszustwa
wywyższa ponad innych.
Tymczasem zwyczajna ludzka logika wyraźnie wskazuje, że wiara w Boga, bez
względu na fasadę kościelnych murów i spisaną na kartach ksiąg historię powstawania
zrębów każdej z religii, zawsze prowadzi do jednego: do usilnej a świadomej pracy nad
własną ułomnością. Do takiego postępowania w życiu, aby wyrządzać sobie i innym jak
najmniej krzywdy. Aby uszlachetniać się w myśli, mowie i uczynku. I nic więcej. Ucieczka
przed tym obowiązkiem poprzez zmianę doktryny wiary nic tu nie zmienia. Nawet
najbardziej niesamowite i wyssane z palca kościelne historie są tylko echem ludzkich
poszukiwań i powinno się je traktować