Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

10
zapisać). Pozostali przyjaciele z wczesnego dzieciństwa odeszli dawno temu i wszelkie
próby ich odszukania okazały się bezskuteczne. Także Alfę i X-a należało zostawić w
spokoju. Oni również - przez odrodzenie w sobie miłości do człowieka, tego dziecka,
którym tak troskliwie się zajmowali - musieli dla mnie umrzeć. W podarunku
odziedziczyłem po nich część emocji, oni z kolei niewyzbywalnie wchłonęli
niedoskonałą, cząstkę mnie samego. Pamięć wspólnie spędzonego czasu gruntowała tę
więź.
Leżałem na nagiej skale i czułem, że należało czekać i że tego czekania wcale nie
można było określać ludzkim wyobrażeniem czasu. Stałem się samotny, a jednak
wypełniony życiem po brzegi. Byłem zaspokojony. Łagodny i szanujący nieuchronny czas
zmian. Pan Gór umożliwił mi wgląd w moją prawdziwą naturę. Zakończył bolesny okres
poszukiwań i skierował całą energię na trwanie. Schodząc z gór wiedziałem, że mały
Zbyszek umarł w objęciach snu. Do domu wracał z wakacji człowiek, który nie podniósł
już ręki na młodszego brata, który aktywnie zajął się sportem i który rozsmakował się w
poznawaniu natury człowieka.
Kolejnym modyfikującym postrzeganie świata wydarzeniem była tragiczna śmierć
ojca. Ona z kolei pchnęła mnie w wiry astralu i ukazała światy wypełnione duszami oraz
istotami niewiele mającymi wspólnego z człowiekiem, ale dzielącymi z nim wspólną
czasoprzestrzeń życiową. Ponieważ odejście ojca nie jest wyłącznie moim osobistym
doświadczeniem, a stanowi obszar uczuć całej rodziny, szanując te więzi i nie mając
przez to moralnego prawa do publikacji tajemnic łączących rodzinę, pominę ten etap
życia stosownym milczeniem. Napomknę tylko, iż to odejście ukochanej osoby jeszcze
szerzej otworzyło mi drzwi w zaświaty. Ukierunkowało. Zwróciło uwagę na genetyczne
predyspozycje.
Dwa kolejne lata stanowiły dla mnie prawdziwy przełom. Odkryłem w sobie zdolności
radiestezyjne, mediumiczne i nieco bioenergoterapeutyczne. O ile z tych ostatnich
rzadko korzystałem, o tyle te pierwsze wyczuliły mnie na świat wibracji i drogą pośrednią
urzekły zagadką życia po śmierci. A muszę przyznać, że już pierwsze próby kontaktu ze
zmarłymi przyniosły fascynujące doświadczenia. Wkrótce pojawiło się jasnosłyszenie i
widzenie aury. Były to dla mnie odczucia nowe i szokujące, a wiedzę o nich, biorąc pod
uwagę lukę wydawniczą w tamtych czasach, czerpałem wprost z astralu. Podjąłem próby
regularnego przeprowadzania seansów, które gdzieś po roku umarły śmiercią naturalną
by odrodzić się znowu po latach z większym rozmachem. Informacje spisywane w ich
trakcie posłużyły mi do napisania dość obszernej książki. Ta jednak trafiła do szuflady.
Brak czasu z powodu coraz większej aktywności w hermetycznym kręgu podobnych
wędrowników, z którymi widywałem się niemal codziennie, poświęcając na badania
zaświatów każdą wolną chwilę, znacznie ograniczył moje edytorskie zapędy.
Prawdę powiedziawszy, to do współpracy z innymi nakłonił mnie sąsiad, znany
miejscowy lekarz, który w tajemnicy prowadził skromne doświadczenia z hipnozą. Nie
wdając się w zbędne szczegóły, powiem tylko, iż półroczne wspólne posiedzenia
ukoronowane zostały stworzeniem aktywnej grupy pasjonatów, spośród których jedynie
wspomniany Zygmunt (z powodów osobistych i braku autoryzacji zmuszony jestem
używać pseudonimów) prowadził w miarę systematyczne notatki