Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

34
dziwadłu, te odwróciło głowę w moją stronę i gniewnie i ironicznie wydęło wargi. Na ten
ułamek sekundy jego postać wysunęła się nieco poza kontury ciała nosiciela i pani P.
lekko się ożywiła. Albo tylko tak mi się zdało. Pan W. siedział przed telewizorem
otoczony całą zgrają ciemnych postaci, niewielkich, jakby cierpliwie czekających na
dzień, w którym staną się dorosłe. Młodszy syn pani W. posiadał dwóch opiekunów
trwale przyssanych do ciała, tylko starszy uparcie bronił się prze atakiem na poziomie
eterycznym. Widać jednak było, że i on wkrótce się podda. Przy tak zmasowanym ataku
nie miał na dłuższą metę żadnych szans.
Usłyszałem nieprzyjemne rzężenie i dostrzegłem wokół swoich nóg szybki ruch. Coś
chwyciło mnie za nogi i poczęło ciągnąć w dół. Przestraszyłem się nie na żarty.
Odruchowo wyciągnąłem rękę w stronę Karola, lecz trafiłem w pustkę. Coś we mnie
pękło - moja pewność siebie. Kolejny intruz przywarł mi do pleców, zasłaniając łapami
oczy. I autentycznie przestałem cokolwiek widzieć. Strach zdławił krtań i coraz trudniej
łapałem powietrze. Ja się dusiłem... dusiłem tam, gdzie się nie oddycha... Nagły
przebłysk inteligencji... i odnalazłem się wśród żywych. Spoglądając z radością na
zasłonięte okno własnego pokoju, słyszałem nadal szyderczy głos, przypominający mi
reminiscencją (nie zdradzę, o co chodzi)
0 moich sekretnych ułomnościach, które przez wiele lat osłabiały moją wolę. Brzmiało to
jak zapowiedź frontalnego ataku.
Nastały sądne dni. W mieszkaniach wszystkich członków Grupy Mateusza rozpętało
się piekło. Naczynia pękały z hukiem, przedmioty latały gdzie chciały, psy za żadne
skarby nie chciały przekroczyć progów mieszkań, niewidzialna siła biła nas i poniżała.
Zdzierano z nas ubrania i niszczono materace. Bogu dzięki, że udało się nam wywieźć
dzieci i że ataki ich nie dosięgły. Największe zniszczenia dotknęły dom Zygmunta.
Popękały ściany, boazeria sama się spaliła, stół, przy którym przeprowadzano sensy,
korniki zżarły w tydzień. Na suficie w gabinecie pojawiła się pleśń, układająca się
plackami we wzór szyderczo wykrzywionej twarzy. Mydła śmierdziały tak, że nie sposób
ich było używać. U Roberta II niewidzialna siła na oczach przerażonej żony zmiażdżyła
drzwi do pokoju. Bezustannie czuliśmy się obserwowani. Popadaliśmy w paranoję.
Traciliśmy wiarę. Kościół odrzucił naszą prośbę o pomoc. Pan z Bielska, który jako jedyny
odpowiedział na nasz apel w ogłoszeniach, błyskawicznie wycofał się z deklarowanej
pomocy. Inni reklamujący się jako znani egzorcyści okazali się albo oszustami, albo
ludźmi naiwnymi. Byliśmy zdani na własne siły. Modliliśmy się w duchu bez przerwy
1 urządzaliśmy zbiorowe koncentracje. W czasie desperackich prób oporu coś nas
wówczas przewracało, a Grzegorza usiłowało nawet powiesić na lampie. Byliśmy
zrozpaczeni. Zaświaty pozostały głuche na nasze wezwania. Żadne wyjście poza ciało się
nie powiodło, żaden nasz głos nie został usłyszany. Ponosiliśmy karę za naszą ciekawość,
za usiłowanie pokonania zła.
Piekło trwało przeszło dwa miesiące. Niektórzy wzięli urlopy. Kolega z komisariatu, w
obecności którego działy się w pracy nieprzyjemne rzeczy, dostał nawet dodatkowy
urlop. Czarna rozpacz. Jednak pewnego dnia wszystko ustało tak nagle, jak się pojawiło.
Byliśmy zdumieni, ale zgodnie określiliśmy ten stan jako