Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

26
u mnie technika pseudojasnosłyszenia, odbioru sygnałów nie będących ani głosem, ani
literą ani przeczuciem, lecz czymś w rodzaju pewności.
Ponieważ na jakość odbioru składa się wiele czynników, dla pewności zawsze
trzymałem rękę nad planszą i talerzykiem. Kiedy z różnych przyczyn działo się coś nie
tak, talerzyk drgał, przypominając o powinności utrzymywania stałego stanu skupienia.
Zachodziło to zwłaszcza w obecności tych bytów, z którymi wiązały mnie zastarzałe,
zakłócające mój spokój wewnętrzny emocje. W przypadku nowo poznanych dusz łatwiej
mi było utrzymać stan odprężenia. Barierę stanowiły raczej emocje zakorzenione w
starych związkach. To one wytrącały mnie z równowagi. No cóż, takim mnie ulepiono i
nie ma się czego wstydzić.
Czy podczas seansów zajmowaliśmy się tylko wartościami ponadczasowymi? Wręcz
przeciwnie. Zaczynaliśmy od samych dołów. Od pytań w rodzaju: kiedy coś się stanie?
jak temu zaradzić? kiedy ktoś umrze? czy będzie koniec świata?" I grali w to starzy faceci.
W tym celu pozyskiwaliśmy informacje od wszystkich nam życzliwych obserwatorów.
Dość szybko wykształciliśmy mechanizmy wzajemnej współpracy i zaczęliśmy ingerować
w zaświaty. Pierwsze próby z komunikowaniem się w snach, dość marne, choć dla wielu
interesujące, ustąpiły niebawem miejsca doświadczeniom z wychodzeniem poza ciało.
Nieoczekiwane zjawisko OBE, jakie dotknęło Roberta II, pochłonęło nas bez reszty,
spychając wszystkie wcześniejsze doświadczenia na plan dalszy. Zaczęła się
najwspanialsza przygoda w naszym życiu. Zwłaszcza dla mnie, bo przestałem już wierzyć,
że dane mi będzie jeszcze wnikać w światy z mojego dzieciństwa.
Ale zacznijmy od początku. Odpowiedzmy sobie na często zadawane pytanie: czy
przebywające w zaświatach dusze zmarłych rzeczywiście mogą przekazać nam jakieś
konkretne informacje? Otóż tak. I to bynajmniej niemało, o ile oczywiście płyną od istot
nam życzliwych. By przybliżyć to zagadnienie, przedstawię historię pewnej rodziny.
Właściwie będzie to opowieść o pewnym młodym człowieku, który korzystał z naszej
pomocy przez szereg lat i który dzięki radom stamtąd lepiej ułożył sobie życie.
Kłopoty w rodzinie pana P. zaczęły się wkrótce po tym, jak na stałe przeprowadził się
do kobiety, którą miał poślubić. Niebawem ich związek zdominowały wzajemne
oskarżenia o nieszczerość i wybuchy niekontrolowanej agresji z obu stron. Po jakimś
czasie pan P. stracił cały animusz i chęć do życia. Z człowieka dość dobrze dającego
sobie radę w życiu stał się powoli emocjonalną ruiną apatycznym młodzieńcem
uzależnionym całkowicie od wybranki. Ślub pogorszył ten układ, a i uczuciowo związek
ten rozpadł się jeszcze przed jego sformalizowaniem.
Kiedy pan P. znalazł się w naszym gabinecie, prosząc, byśmy zajęli się duchami
grasującymi w jego mieszkaniu, podejrzewaliśmy raczej, iż miał się znaleźć tu jako
pacjent Zygmunta, a nie jako uczestnik seansu spirytystycznego. Nawet potwierdzone
przez małżonkę dziwne fakty, jakie utrudniały im pomieszkiwanie, zdawały się świadczyć
raczej o pewnego rodzaju histerii, która mogła uruchomić ponadnaturalne siły któregoś
z domowników.