Strona domowa Autora : http://popko.pl/ SKANOWAŁ DLA DOBRA ...

8
aktywnych zajęć wprowadzał mnie w niepokojące stany zawieszenia świadomości,
zapominania o rzeczywistości, które nierzadko kończyły się niechęcią na widok
powracającej z pracy matki, tego nadciągającego źródła zamętu: ruchu i hałasu. Aż
nastał pamiętny dzień. Dzień kontaktu z nieznanym.
Jak to miałem w zwyczaju, do oporu wylegiwałem się w łóżku, dumając o tym i
owym, gdy nagle moją uwagę przykuł odgłos zbliżających się korytarzem kroków. A
trzeba wiedzieć, że przegłos murów kamienicy do dzisiaj wystawia niechlubne
świadectwo jej budowniczym. Każdy, czy to na górze, czy to na dole, doskonale orientuje
się w ruchu całego mieszkającego tam ludzkiego żywiołu. Niemniej te kroki, tak
podobne do innych, były przeznaczone tylko dla moich uszu. Wiedziałem
0 tym od samego początku, od chwili, gdy rozpoczęły swą głośną wędrówkę na
parterze. Strasznie się bałem. Schowany pod kołdrą zastanawiałem się, dlaczego ani na
chwilę nie cichną, dlaczego wciąż jestem sam i o co w tym wszystkim chodzi.
Kroki zachowywały niezmienny pogłos i rytm. Na ostatnim piętrze były tak samo
wyraziste jak na parterze, tak samo miarowe i pewne. Wręcz przerażały nieustępliwym
dążeniem do celu. Były tak osobliwie nienaturalne, że na wieczność zapisały się w mojej
pamięci
Skulony pod pierzyną, wtopiony w poduchy, bezskutecznie usiłowałem zwalczyć
niekontrolowane drżenie całego ciała. Kiedy przybysz przeniknął ścianę
1 z głośnym sapnięciem opadł na stojące opodal krzesło, serce skoczyło mi do gardła a
płuca zamarły w bezdechu. Najbliższa godzina czy dwie były najdłuższymi godzinami w
moim życiu. Ja, niczego nieświadome dziecko, czułem całym sobą, że oto stało się coś,
co stać się nie powinno, i że tak na dobrą sprawę to nie wiem, czy jest to dla mnie
korzystne, czy też nie. Jeszcze nie słyszałem opowiadanych wiele lat później historii o
duchach i zjawiskach nadprzyrodzonych, a jednak wrodzony lęk przed nieznanym
tryumfował. Mokry, zadyszany, cały rozgorączkowany i przejęty czekałem w napięciu na
dalsze wydarzenia. Ale duch ani się nie odzywał, ani nie przybliżał. Trwał przyrośnięty do
krzesła i astmatycznie zasysał powietrze, jakby miał zadyszkę. O jakże byłem mu w
duchu wdzięczny za te niezmienne oddalenie, za tę umowną granicę trwania przy
zdrowych zmysłach.
Sądzę, że to doświadczenie było jednym z trzech najważniejszych w moim życiu, ale z
pewnością to ono wszystko zapoczątkowało. I to ono mogło odblokować obszary
mózgu odpowiedzialne za postrzeganie pozazmysłowe. Mogło, ale nie musiało. Dopiero
po trzydziestu pięciu latach dowiedziałem się, iż to spotkanie, niekoniecznie w tej
formie, było dużo wcześniej zaplanowane.
Już kilka dni później mieszkanie zapełniło się niecodziennym towarzystwem, a
samotne dni odeszły w niepamięć. Malutka skrytka na poddaszu stała się furtką
prowadzącą w zaświaty. Przechodziły przez nią wśród stojących tam garnków i
zasuszonej kiełbasy trzy skrzaty wielkości małego dziecka i czasami, choć rzadko. Alfę,
Pani Łąk Zalesionej Doliny, jak zwano po tamtej stronie cały ten podgórski rejon. Wyjście
tunelu znajdowało się na diabelskiej przełęczy, jak nazwałem po kilku latach przejście
prowadzące między skałami na szczycie góry opodal przedszkola, gdzie prowadził szlak
do schroniska „Andrzejówka". Nigdy nie pozwolono mi skorzystać z tego pomostu
zawieszonego między dwoma światami.