GWS NR 01/2007 - GorzÃ³w

More documents

Recommendations

Info

GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE nr 1 (101) STYCZEŃ 2007 r. Tuż po powrocie do Polski z Mistrzostw Świata w siatkówce Sebastian Świderski pożegnał się z kolegami z drużyny, by czym prędzej dotrzeć do Gorzowa. Tu w Pałacyku powitany został przez władze miasta i dziennikarzy. Pokazując swój srebrny medal zapewnił, że jest on również nasz, gorzowian. Podejrzewam, że byśmy się poddali Rozmowa z SEBASTIANEM ŚWIDERSKIM, srebrnym medalistą mistrzostw świata w siatkówce - To, że jedenasty mecz na mistrzostwach był dla was przegrany oznacza, że teraz jedenastka będzie dla ciebie pechową liczbą? - Na pewno nie. Nie jestem przesądny. Świadczy o tym chociażby numer na koszulce, z którym gram. To jest trzynastka. Poza tym mam czarnego kota i w żadne przesądy nie wierzę. To jest sport. Tutaj ktoś musi wygrać, ktoś musi przegrać. Niestety w tym jedenastym meczu trafiło na nas. Z takim rywalem jednak przegrać nie jest wstyd. - Jak żyjesz ze świadomością, że w gorzowskich szkołach zdarzały się notoryczne wagary, bo uczniowie chcieli zobaczyć wasze mecze? - Mam nadzieję, że uczniowie nie będą mieli problemów, ponieważ z tego, co wiem i nauczyciele są wielkimi kibicami. Proszę o wielką wyrozumiałość dla tych uczniów. Cieszymy się, że dzieci i młodzież mogły śledzić nasze poczynania i cieszyć się tym sukcesem razem z nami. - Stojąc na podium w Japonii ze srebrnymi medalami na szyi nie czuliście niedosytu, że to jednak mogło być złoto? - Zawsze to jest drugie miejsce. Niektórzy mówią nawet, że z psychologicznego punktu widzenia lepiej wygrać mecz o brązowy medal niż przegrać o złoty. Dla mnie nie jest tak. - Jak smakuje srebrny medal? - Troszeczkę goryczy pozostaje, bo to złoto było tak blisko. Natomiast przed mistrzostwami świata wszyscy wzięlibyśmy to miejsce w ciemno. W miarę upływu czasu, w miarę trwania mistrzostw nadzieje i ten głód były coraz większe. Szkoda, bo niedosyt zostaje, ale wiemy z kolei, w jakim miejscu jesteśmy i ile nam brakuje do najlepszych. Teraz pozostaje tylko kwestia jak się zrewanżować... - Mecz z Rosją, dwa przegrane sety i tylko cień nadziei. Co wam mówił trener Raul Lozano po tych dwóch przegranych partiach, że podnieśliście się z kolan i pokonaliście Rosjan? - To, co zawsze mówi w takich momentach. - Ale to był finał Mistrzostw Świata! - Mówił, żebyśmy się nie poddawali, żebyśmy walczyć do ostatniej piłki, ale przede wszystkim mówił, że on chce zwycięstwa. - W jego oczach było widać tę nadzieję na zwycięstwo? - Było, bo jeżeli nie byłoby tego widać, to podejrzewam, że byśmy się poddali. - A co wy, jako drużyna i ty osobiście czułeś po tych dwóch przegranych setach? - Proszę mnie nie pytać. Byłem w takim szoku, że nie pamiętam dwóch następnych. - To była złość czy bezsilność? Zdruzgotanie? Myśl, że odpływają wam medale? - Rosjanie te dwa pierwsze sety zagrali naprawdę bardzo dobrze. Rozpracowali praktycznie każdego zawodnika. Trener Lozano podjął dwie nietrafne decyzje. Akurat w międzyczasie rozmawiałem z Pawłem Zagumnym. Paweł był bardzo zdziwiony. Sam stwierdził, że trzeba zagrać coś innego, że trzeba zagrać z większym szaleństwem, żeby tych Rosjan pokonać. W sumie od tego wszystko się zaczęło. Nie rozpamiętujmy dwóch przegranych setów. Cieszmy się, że później trzy wygraliśmy. - Jak oceniasz wystawienie w meczu finałowym Piotra Gacka, który miał kontuzję? - To jest pytanie do... - Do trenera? - Nawet nie do trenera, ale do wszystkich. Czy w takiej sytuacji ta osoba chciałaby wystąpić? Podejrzewam, że każdy - bez względu na to, w jakim stanie byłby - chciałby wystąpić w takim meczu. Bez względu na to czy to będzie jedna piłka czy dwie. Tak naprawdę występ Piotrka groził dużo większym pogłębieniem kontuzji, ale znając go zacisnął zęby i wybiegł na parkiet. Dobrze, że nie wynikło z tego nic gorszego. Każdy chciał grać w tym meczu i zrobił wszystko, żeby wystąpić. Wielkie słowa uznania dla niego, chylę czoła. - Dziękuje za rozmowę. ŁUKASZ CHWIŁKA 24 Listy do redakcji dokończenie ze str. 23 mało! Musimy liczyć się z tym, że coraz nas mniej, poza tym wiele koleżanek i kolegów choruje. Oprócz tego nie sprzyjała nam, szczególnie osobom mieszkającym daleko od Gorzowa, pora roku. Spotkanie w kawiarni upłynęło w miłej i serdecznej atmosferze. Żartowaliśmy, wspominaliśmy dawne czasy, a mój list wydrukowany w Wiadomościach Samorządowych spowodował dyskusję o niektórych sprawach dotyczących naszej „budy”. Przy tej okazji dowiedziałam się, że mąż jednej z naszych koleżanek wyciął ten list – artykuł i wkleił do zeszytu. Nie ukrywam, że było mi miło. Pozdrawiam Stasię i Jej Męża. Miałam przyjemność uczestniczyć we wszystkich zjazdach! Pierwszy odbył się w 1966 roku, a jego inauguracja w teatrze – mieszkałam jeszcze wtedy w Gorzowie - potem spotkaliśmy w szkole, w klasach, a wieczorem był bal w Stilonie. Następny zjazd w 1976 r. – cała impreza odbywała się na podwórku szkolnym przy pięknej pogodzie, potem spotkania w klasach, no i wieczorem bal. W 1986r. inauguracja odbyła się w szkolnej sali gimnastycznej (budynek przy szkole), potem w klasach, jeszcze przesympatyczne spotkanie w kawiarni „Nowej” – dzisiaj już nie istniejącej - i tradycyjnie bal w Stilonie. W 1996r. wielkie spotkanie wszystkich roczników w pobliskim amfiteatrze, gdzie ławki były oznaczone rocznikami i każdy wiedział gdzie usiąść, potem klasy i wieczorem bal w hotelu na ul. Kosynierów Gdyńskich. W 97r. jedna z naszych koleżanek, Krysia C-W. urządziła wspaniałe koleżeńskie spotkanie u siebie w domku na ul. Wyspiańskiego. Było mi szczególnie miło uczestniczyć w tym spotkaniu, gdyż przez 11 lat na tej ul. mieszkałam. Myślę, że miniony zjazd absolwentów był w moim życiu ostatnim... Pozdrawiam serdecznie Redakcję, a także wszystkie, bliskie mojemu sercu, Koleżanki i Kolegów. Z poważaniem IRENA PIOTROWSKA Konin
GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE 1 (101) STYCZEŃ 2007 r. W WODZIE DAJĘ Z SIEBIE WSZYSTKO Rozmowa z Mirellą Olczak, 13-letnią rekordzistką, która 23 listopada bieżącego roku zajęła czwarte miejsce na zimowych Mistrzostwach Polski w pływaniu. - Jak wygląda jeden dzień z twojego życia? - Jest pełen obowiązków. Wstaję o godzinie 5.30, bo muszę zdążyć na poranny trening, który odbywa się o godz. 6.30. Zaraz po zajęciach idę do szkoły, gdzie muszę się zmierzać z kolejnymi wyzwaniami. Po lekcjach idę prosto na kolejny trening, na którym daję z siebie wszystko. Po południu wracam do domu i - jak każdy z moich rówieśników - muszę odrabiać lekcje, przygotowywać się do sprawdzianów. - Czy oprócz sportu masz jeszcze inne zainteresowania? - Oprócz pływania uczęszczam jeszcze na inne zajęcia pozalekcyjne. Intensywnie uczę się języka angielskiego, na który chodzę dwa razy w tygodniu. Kiedy jestem zmęczona, włączam komputer, gram w przeróżne gry, rozmawiam z koleżankami na gg i klikam sobie po Internecie. Bardzo lubię rysować, gdyż poprzez ten rodzaj sztuki mogę przedstawiać świat swoimi oczyma. Kiedyś chętnie grałam na flecie (uśmiech), teraz rzadziej po niego sięgam. - Jak godzisz treningi i częste wyjazdy na zawody z nauką? Jaki stosunek do tej sytuacji mają twoi nauczyciele? Czy faworyzują cię troszeczkę, czy raczej traktują tak, jak innych uczniów? - Muszę szczerze przyznać, że poranne wstawanie, kiedy za oknem jest jeszcze ciemno, nie należy do przyjemności. Nie przepadam za zimną wodą w basenie, jednak przywykłam do niewygód. Swoją pasję do sportu muszę godzić jeszcze z innymi obowiązkami, które są równie ważne dla mnie. Wracam bardzo zmęczona. Mam ochotę położyć się do łóżka albo pooglądać telewizję, a tu czekają jeszcze na mnie nie odrobione lekcje. W takich chwilach zawsze mogę liczyć na moją mamę, która zawsze mnie przytuli, pocieszy i powie dobre słowo. Nauczyciele są dla mnie bardzo wyrozumiali, na przykład kiedy zdarza się taka sytuacja, że nie ma mnie na sprawdzianie, bo w tym czasie wyjechałam na zawody. - Twoja starsza siostra także trenowała tę samą dyscyplinę, co ty. Jaki jest jej stosunek do tego, że młodsza siostra zaczyna osiągać sukcesy? - Tak to prawda, że moja siostra kiedyś pływała. Muszę przyznać, ze nawet dobrze jej szło. Zniechęciło ją wczesne wstawanie, no i zimna woda na basenie. Iza bardzo się cieszy z moich sukcesów. Zawsze mogę liczyć na uśmiech z jej strony, dobrą radę. - Co tak na prawdę podoba ci się w pływaniu? Czy jest jakiś szczegół, który wpłynął na to, ze wybrałaś właśnie sport? - Hmm trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, musiałabym się głębiej zastanowić nad tym. Po prostu lubię sport, który pozwala mi sprawdzać swoją wytrzymałość, stawiać sobie nowe cele i zdobywać ciekawe doświadczenia. Nie można zapomnieć jeszcze o wyjazdach zagranicznych, które pozostawiają miłe wspomnienia. - Jaki twoim zdaniem jest smak sukcesu? Czy w twojej pamięci utkwił jakiś szczególny moment, który wywołuje w tobie miłe emocje? - Jaki jest smak sukcesu... Zadała mi pani trudne pytanie. Na pewno jest to przyjemne uczucie, którego nie można opisać słowami. Kiedy osiągam zamierzony przez siebie cel, cieszę się, że mi się udało. W moim życiu było wiele takich chwil, które są warte tego, aby o nich pamiętać. - Jesteś bardzo młoda, a już bardzo dużo podróżujesz. Czy zauważasz jakieś szczególne różnice pomiędzy rówieśnikami z twojego najbliższego otoczenia, a młodzieżą żyjącą w innych krajach? - Szczerze przyznam, że małą przeszkodą, która uniemożliwiała mi nawiązywanie większych znajomości była bariera językowa. Moim zdaniem młodzi sportowcy mieszkający za granicą są bardziej życzliwsi dla siebie. Nie zauważyłam u nich żadnych objawów zazdrości. Każdy wyjazd wzbogaca mnie w nowe doświadczenie, które później będę mogła wykorzystać. - Jak wspominasz swoje pierwsze spotkanie z mediami? - Na pewno bardzo miło. Kiedy po raz pierwszy podszedł do mnie dziennikarz z jakieś stacji telewizyjnej, nie pamiętam jakiej, miałam wtedy dziesięć lat. Byłam bardzo stremowana, chciałam wypaść jak najlepiej. Na szczęście poradziłam sobie i myślę, że poszło mi dobrze. Dziś łatwiej mi się rozmawia z dziennikarzami. - Czy wierzysz w to, że w przyszłości zostaniesz następczynią Otylii Jędrzejczak? - Mam dopiero trzynaście lat i jeszcze dużo przede mną. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Na pewno chciałabym osiągnąć w życiu jakiś sukces. Będę się starać, aby tak było, ale na razie stąpam po ziemi i staram się, aby za każdym razem, kiedy wchodzę do wody dawać z siebie wszystko. - Dziękuje za rozmowę. KAMILA MARTYŃSKA MŁODY SPORT ZNOWU ZAGRA SPOTKANIA OPŁATKOWE SŁOWIANKA 18 grudnia w sali sesyjnej UM odbyło się doroczne spotkanie Prezydenta Miasta z młodymi zawodnikami klubów gorzowskich, którzy zdobyli medale w sportowej rywalizacji krajowej i międzynarodowej. W spotkaniu uczestniczyli również szkoleniowcy młodych sportowców oraz działacze klubowi. 14 stycznia znowu zagra w całym kraju Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. Podczas XV finału na gorzowskie ulice wyjdzie ponad 600 kwestujących. O ich bezpieczeństwo jak co roku zadba policja. Wszystkie imprezy towarzyszące orkiestrze odbędą się w godz. 13.00-22.00 na bulwarze nad Wartą. OSiR zbiera gadżety na licytację. Już na tydzień przed Bożym Narodzeniem rozpoczęły się spotkania opłatkowe w różnych środowiskach. 18 grudnia w sali bankietowej Hotelu Mieszko opłatek zorganizowało Koło Chorych na Stwardnienie Rozsiane. 16 stycznia 2007 r na godz. 11 spotkanie w sali sesyjnej UM zaplanowali Sybiracy. Godziny otwarcia w okresie świątecznym: Wigilia - baseny godz. 6-14, lodowisko godz. 8-14 Pierwszy dzień świąt – baseny i lodowisko nieczynne Drugi dzień świąt – baseny godz.10-22, lodowisko godz. 10-21 Sylwester – baseny godz. 6-20, lodowisko godz. 8-20 Nowy Rok – baseny godz. 10-22, lodowisko godz. 10-21 25
Page 1 and 2: Nr 1/101 STYCZEŃ 2007 ISSN 1425-73
Page 3 and 4: II sesja Rady Miasta N ajważniejsz
Page 5 and 6: GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE
Page 23: GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE
Page 27 and 28: !!! ! GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZ

GWS NR 01/2007 - GorzÃ³w

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?