GWS NR 01/2007 - Gorzów

GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE nr 1 (101) STYCZEŃ 2007 r.
Jest we mnie trochę z Ryśka Lubicza
- Pytałem niedawno znajomych
czy wiedzą, kto to jest
Piotr Cyrwus. Kiwali niepewnie
głowami. Zapytałem za chwilę,
a czy wiedzą, kto to jest Rysiek
z Klanu. Każdy wiedział. Pan
zbudował swoją osobą postać
kultową!
- Jest mi przyjemnie, że wykreowałem
z powodzeniem postać,
bo przecież jest tyle seriali. Są
setki postaci. Ta rola jest mi bardzo
przypisywana, ale też bardzo
humorystycznie z mojej strony
traktowana. Jest wielu fanów, którzy
z tej postaci czerpią wiele
mądrości życiowych.
- Rysiek z Klanu to dziś postać
popularna niemal jak Doda
i Rubik, bo każdy wie, o co
chodzi. Skąd fenomen postaci?
- Strasznie duża rozpiętość od
Dody po Rubika. Ta postać zaczęła
sama istnieć. Nie jestem
taką osobowością jak Ryszard z
Klanu. Czasem mam do niej pretensję,
a czasami się z nią zgadzam,
ale ona mieści się w naszej
kulturze i w naszym postrzeganiu
rzeczywistości.
- Od 9 lat gra pan w telenoweli
„Klan”. Ile jest pana w Rysiu
Rozmowa z PIOTREM CYRWUSEM, aktorem
Lubiczu? Jak to
jest z tą postacią?
- Trochę jest ze
mnie. Nawet trochę
fizyczności, chociaż
jestem wyższy jako
Piotr Cyrwus.
- Powiedział pan
nawet, że bardziej
przystojny...
- To pewnie panie
na rynku w Krakowie.
- Lubi pan tę postać?
- Czasem lubię,
czasem nie. Ta postać
jest i kontrowersyjna,
i miła,
czasem wręcz
upierdliwa.
- Jaka była pana
najśmieszniejsza
przygoda związana
z „Klanem”?
- Kiedyś, jak się
wypierałem tego
Ryszarda, pewien
pan pił piwo w Warsie,
w pociągu i
mówi: Panie Piotrze
niech się pan nie
przejmuje, wszystkie Ryśki to fajne
chłopaki.
- Czy Rysiek z „Klanu” to tzw.
przekleństwo roli?
- Cieszę się, że potrafiłem wykreować
postać Ryszarda Lubicza,
która budzi tyle emocji i daje
mi popularność. Choć z drugiej
strony dla aktora taka rola może
być przekleństwem, bo wszyscy
myślą, że prywatnie jestem taki
sam. A przecież to tylko stworzona
przeze mnie postać.
- Czy nie uważa pan, że takie
seriale jak Klan, odciągają ludzi
od ich własnych problemów?
Zaczynamy żyć życiem bohaterów
z ekranu a nie swoim.
- Od samego początku serialu
„Klan” ludzie konfrontują się z tymi
problemami czy nawet utożsamiają
z postaciami. Na początku
kręcenia serialu, kiedy robiłem zakupy
w Krakowie, dwie panie, które
stały za mną w kolejce opowiadały
sobie historię. Myślałem, że
opowiadały jakąś historie ze swojego
życia. Okazało się, że to
historia z mojego serialu. Ma to
jakieś przesłanie pedagogiczne i
socjologiczne. Staramy się przełamać
pewne bariery. Odświeżyć
pogląd na różne sprawy. Choćby
sposób i zachowanie w stosunku
do osób niepełnosprawnych i słabszych.
Mamy pozytywny odzew.
- Dziękuje za rozmowę.
ŁUKASZ CHWIŁKA
90% szczęścia
Rozmowa z MAŁGORZATĄ SOCHĄ, aktorką
Z odtwórcą papieża Piotrem Adamczykiem
grała jeszcze zanim wypłynął na
morze sławy w serialu „Dziupla Cezara”.
W Gorzowie wystąpiła podczas
niedawnych spotkań teatralnych w
„Seks, chemia i latanie”. Jak sama mówi,
w tym zawodzie trzeba trafić na odpowiednich
ludzi. Najwyraźniej jej się
udało. Piękna i młoda aktorka młodego
pokolenia o drodze do sukcesu opowiada
Łukaszowi Chwiłce.
- Czytałem niedawno, że aby
osiągnąć sukces, jakikolwiek
sukces, nie tylko w aktorstwie,
trzeba go starannie zaplanować.
Jak było w pani przypadku?
Aktorstwo, seriale, teatr to
było planowane?
- Jeżeli można powiedzieć, że
za planowaniem zawodu stoi
skończenie szkoły teatralnej...To
jest początek drogi. Wiele rzeczy
wynika później niezależnie od nas.
Pomimo szczerych chęci, że ktoś
bardzo chce się dostać do teatru,
nie udaje się. Tym, którzy wręcz
przeciwnie nie myślą o tym -
dziwnym trafem im się udaje. To
jest bardzo przypadkowe, więc
trudno mówić, że cokolwiek można
zaplanować, a tym bardziej
życie jest tak dziwne, że w dzisiejszych
czasach trudno jest planować.
Lepiej jest zdać się na los.
- Kiedy pomyślała pani po raz
pierwszy o aktorstwie, jako sposobie
na życie?
- Zaczęłam grać już w liceum.
Pracowałam w Teatrze Telewizji u
pana Radosława Piwowarskiego.
Zaczęłam od telewizji, bo przyznaję,
że w telewizji jest najłatwiej.
Później, jak najczęściej
bywa świat filmu, teatru jest bardzo
magicznym światem i on
wciąga. Wiadomo, że kolejne rzeczy
poszły jedna za drugą. Film,
później serial „Złotopolscy”, zdecydował,
że postanowiłam następnie
zdawać do szkoły aktorskiej.
- Wielu młodych ludzi chciałoby
zostać aktorami, ale mają
trudne zadanie. Łatwiej chyba
być piosenkarzem, bo można
ciągle śpiewać, ale co ma zrobić
młody człowiek, który chce
być aktorem?
- Jest bardzo dużo możliwości.
Choćby możliwości teatralne, bo
można zakładać własne teatry –
teatry off-owe. Często to są ludzie
niezwiązani z teatrem zawodowo,
robią to dla frajdy i to jest
początek. Wszystko zależy czy
chcemy to robić. Jak chcemy to
robić, będziemy konsekwentni i
będziemy do tego dążyć, to
wszystko się uda.
- Często się mówi utalentowany
aktor, obdarzony niezwykłym
talentem, a co oprócz tego
talentu musi mieć człowiek, który
chce zaistnieć w aktorstwie?
Jakie cechy charakteru?
- Poza tym, że musi być zdeterminowany,
to ciężko powiedzieć.
Fot. (x2) Internet
- Sam talent nawet trudno
określić...
- Ja zawsze uważałam, że w
tym zawodzie, to jest 90% szczęścia
i 10% talentu. To są najwłaściwsze
proporcje. Wiele ludzi
jest bardzo utalentowanych, ale
to jest chwila. To są odpowiednio
spotkani ludzie i inne rzeczy.
Jak w każdej innej profesji. Trzeba
być wytrwałym. Jak się powiedziało,
że się to chce robić i
jest się wytrwałym, to prędzej
czy później zostaniemy wynagrodzeni.
- Dziękuje za rozmowę
ŁUKASZ CHWIŁKA
26