październik 2010 - Kompania Węglowa S.A.

Kule i świnka...
Górnicy i emeryci z kopalń „Piast” i „Ziemowit” wzięli do rąk kule zwane
bulami i postanowili porzucać
Skąd zainteresowanie tą nieznaną dyscypliną
sportu? Jan Knopek, pracownik
Centrali Kompanii Węglowej
SA, twierdzi, że „rzucanie” wychodzi nam
najlepiej – za sprawą Tomasza Majewskiego
– kulomiota, Piotra Małachowskiego – dyskobola
i Anity Włodarczyk oraz Szymona
Ziółkowskiego – młocistów, tego lata rozjaśniały
nasze lica w deszczowe dni. Nasze
zainteresowanie dużo lżejszymi kulami –
bulami – zaczęło się ponad dwa lata temu.
Gościliśmy w Bieruniu delegację zaprzyjaźnionego
miasta z Francji. W prezencie od
naszych francuskich gości każda rodzina,
która była gospodarzem, dostała w podziękowaniu
za gościnę jeden komplet kul do
gry. Nikt się nie spodziewał, że gra wzbudzi
takie zainteresowanie. Tymczasem okazało
się, że potrafi ona „wciągnąć” każdego, kto
choć raz spróbuje zagrać.
We Francji to niemal narodowa gra, szczególnie
na południu, gdzie grają całe rodziny.
W niedzielne popołudnie francuskie
rodziny wychodzą na spacer do parku
i grają. W Polsce gra w bule jest mało popularna,
prawie egzotyczna, ale rozwija
się i wzbudza ciekawość. Stowarzyszenie
Współpracy Zagranicznej „Wspólna Europa”
w Bieruniu, którego członkami są m.in.
pracownicy branży górniczej, emeryci z kopalń
„Piast” oraz „Ziemowit” i nauczyciele
z byłych szkół górniczych, za sprawą przyjaciół
z partnerskiego miasta Meung sur
Loire „zaraziło się” bulami.
Graliśmy w różnych miejscach, które nie
zawsze były odpowiednio przygotowane
do takiej gry. Chcieliśmy mieć swój obiekt
z prawdziwego zdarzenia. Zrealizowaliśmy
swoje marzenia i 3 września nastąpiło oficjalne
otwarcie bulodromu w Bieruniu.
– Gramy metalowymi kulami i jedną dużo
mniejszą kulą z drewna lub z plastiku zwaną
świnką. Gra zaczyna się od wyrzucenia
świnki na odległość 6 – 10 metrów. Potem
każdy z uczestników stara się dorzucić swoją
kulę (bulę) jak najbliżej świnki. Wygrywa ta
drużyna, której uda się umieścić blisko jak
najwięcej kul. Zasady są proste, ale wbrew
pozorom gra jest bardzo emocjonująca. Nigdy
nie wiadomo, gdzie kula się ulokuje, czy
przeciwnik jej nie wybije, czy zmienione
położenie świnki nie zniweluje uzyskanej
przewagi.
Rywalizować mogą wszyscy: dzieci, młodzież,
dorośli, emeryci, również osoby niepełnosprawne.
O wygranej nie decyduje siła,
ale dokładność i precyzja w ulokowaniu buli
w pobliżu celu – przybliża tajniki gry Andrzej
Bibrzycki, emeryt KWK „Piast”.
– Gra w bule łączy w sobie emocje, rozbudowaną
strategię i prawdziwy, choć niezauważalny
w czasie gry, wysiłek. Jest wychowawcza
dla dzieci i młodzieży, uczy cierpliwości,
dyscypliny i panowania nad emocjami – wylicza
Jerzy Juda, z zawodu nauczyciel. Gra
jest też doskonałym sposobem na spędzanie
wolnego czasu. Ma charakter integracyjny.
Wspólnie grają młodzi i starsi, ci którym się
w życiu powiodło i ci mniej zaradni. Nie ma
30 |