Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

TEATR
I zachwyt dla wszystkich
z aktorką Paulą Kwietniewską
rozmawia Marian P. Rawinis
Jest Pani etatową aktorką Teatru im. Adama
Mickiewicza. W czym teraz można Panią zobaczyć?
Mam udział w dwóch bajkach (śmiech). Jest kolorowo,
jasno i perliście. Ale poważniej, to w każdej roli można
zrobić coś ważnego, wydobyć barwy, mieć satysfakcję
i dać satysfakcję. Bez względu na to, czy grasz bajkę,
komedię czy dramat, podejście do roli powinno być jednakowo
solidne. Poza tym trzeba umieć się bawić rolą. Joanna
Bogacka, znakomita aktorka i opiekunka mojego roku,
zawsze powtarzała, że przede wszystkim ważna jest umiejętność
zabawy. Trzeba umieć bawić się rolą, to znaczy czerpać
z niej satysfakcję ale i nie skąpić inwencji. Filtrować rolę
przez siebie, własną wyobraźnię, doświadczenie, obserwację
ludzi i świata. Bo aktorstwo to odkrywanie siebie i poszukiwanie
prawdy. Prawdy o sobie i o świecie.
Występy na scenie są dla Pani spełnieniem marzeń
z dzieciństwa?
Od dziecka uwielbiałam się przebierać, malować, tworzyć
publiczność, śpiewać dla publiczności. Mazałam szminką
policzki, zakładałam różne stroje i najwyższe szpilki Mamy,
i paradowałam w pełnej krasie z tymi pąsami na licach – to
była rokosz! Ale czy już wtedy myślałam o aktorstwie?
Chyba nie. Dojrzałam do takiej decyzji w Liceum
Muzycznym. Wpłynęły na nią liczne konkursy wokalne
i recytatorskie, poetycko-muzyczne programy nagrywane
dla telewizji, spektakle, w których brałam udział. Cieszyła
mnie wymiana energii na linii widz – aktor. A co do
marzeń... W każdym człowieku drzemie marzenie
o realizacji planów. Każdemu jest potrzebne spełnienie. Ono
nie musi nadejść zaraz po szkole. Potrzebne są samozaparcie
i dyscyplina. Podobno zamiast marzeń lepiej mieć plany
i dążyć do ich realizacji. Ja lubię i jedno, i drugie. Plany są
matematycznie skonkretyzowane, a w marzeniach jest jakaś
lekkość, powiew świeżości i czegoś nieuchwytnego, a przez
to pięknego. To jak świadomość i nieświadomość. Nicholas
Ray, reżyser „Buntownika bez powodu”, często mówił
o tym w kontekście roli. Jedną nogą stać w świadomości,
drugą w nieświadomości.
Jest Pani aktywna na wielu artystycznych polach.
Czy to wynika z poszukiwań artystycznych czy może też
z sytuacji na rynku? Dziś jest duża konkurencja dla
zawodowego aktora.
Im więcej zadań, ról, projektów, tym większe
możliwości spełniania się. Mam podwójne wykształcenie:
jestem muzykiem instrumentalistą i aktorką-wokalistką.
Fot. Piotr Dłubak
Paula Kwietniewska – aktorka, wokalistka, muzyk
– instrumentalista, konferansjer, prelegent. Absolwentka
Państwowego Liceum Muzycznego w Częstochowie
(klasa fletu poprzecznego i fortepianu) i Państwowego
Policealnego Studium Wokalno-Aktorskiego w Gdyni,
studentka Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej
im. Al. Zelwerowicza w Warszawie. Nagrywała piosenki
i programy poetycko-muzyczne dla Polskiego Radia
i TVP, występowała na koncertach w Filharmonii
Częstochowskiej i na różnorodnych imprezach
o charakterze charytatywnym. Laureatka m.in.
Ogólnopolskich Spotkań Zamkowych „Śpiewamy
poezję” w Olsztynie. Odtwórczyni głównej roli w musicalu
„Wichrowe Wzgórza” (Teatr Muzyczny w Gdyni),
aktorka musicalu „Chess” prezentowanego m.in.
w Szwajcarii, Austrii i Niemczech.
Aktorka Teatru im. A. Mickiewicza w Częstochowie.
Ważniejsze role: Aniela w „Ślubach panieńskich”
A. Fredry (reż. A. Łapicki), Sonia w „Wujszku Wani”
A. Czechowa (B. Semotiuk), Maryna w „Weselu”
S. Wyspiańskiego (A. Hanuszkiewicz), Swoja w „Na szkle
malowane” (K. Janda), Uczennica w „Lekcji” E. Ionesco
(W. M. Szymczyk).
aleje III 30 I-II 2006